Die Apokalyptischen Reiter - The Divine Horsemen

Περιπτωσάρα οι Γερμανοί Die Apokalyptischen Reiter. Μια ζωή πειραματικοί, μια ζωή περίεργοι μουσικά, εμφανισιακά, στιχουργικά. Πάντοτε όμως παραδίδουν υλικό που ο κόσμος αρέσκεται να ακούει και αυτό συμβαίνει σε όλους τους δίσκους τους. Από τις αρχαίες Death/folk metal εποχές τους (https://www.metalzone.gr/reviews/die-apokalyptischen-reiter-all-you-need-love) μέχρι τις  πιο πρόσφατες  (https://www.metalzone.gr/reviews/die-apokalyptischen-reiter-all-you-need-love) τα καταφέρνουν μια χαρά. Τέσσερα χρόνια μετά το ‘’Der Rote Reiter’’, επιστρέφουν με ένο, διπλό δίσκο, το ‘’ The Divine Horsemen’’, μέσω της Nuclear Blast  όπως και συνηθίζουν τη τελευταία εικοσαετία. Η σύνθεση της μπάντας παραμένει ίδια, ο πειραματισμός διαφορετικός. Αυτή τη φορά, για να γιορτάσουν τα 25 χρόνια τους, μπαίνουν στο στούντιο και μέσα σε 2 μέρες ατελείωτου τζαμαρίσματος χωρίς πρόβες, ηχογραφούν 500 λεπτά μουσικής από τα οποία ξεδιαλέγουν και μας δίνουν το υλικό του δίσκου. Διπλό cd  (με 36σέλιδο βιβλιαράκι) λοιπόν ή διπλό βινύλιο και ήδη διαθέσιμο για όσους τους παρακολουθούν ή θέλουν να δοκιμάσουν νέα ηχοτόπια.

Κλειδωμένη για δυο μέρες η σύνθεση της μπάντας μαζί με τον Alexander Dietz τον οποίο έχουν χρησιμοποιήσει και παλιότερα και ηχητικές δοκιμές σε διάφορα είδη. Από την πρώτη στιγμή, δηλαδή το  εναρκτήριο ‘’Tiki’’ που θα σας φέρει έντονα εποχές ‘’Roots’’ των Sepultura. Χορευτικό, με παραμορφωμένα φωνητικά και τεντωμένους ρυθμούς. Το σαλεμένο ‘’ Salus’’ τρέχει ασταμάτητα και μανιωδώς όπως και το επόμενο αλλά δυστυχώς σαν συνθέσεις φαίνονται βιαστικές και μισοτελειωμένες. Ίσως φταίει και η επιτηδευμένη μικρή διάρκεια τους. Το αντίθετο συμβαίνει στο ‘’Inka’’. Εννιάλεπτο, αργό, ατμοφαιρικό, ψυχεδελικό μουσικό τριπάκι. Χάσιμο, διαφορετικό. Μου άρεσε αλλά μου ακούστηκε κάπως ξεκάρφωτο σε σχέση με τη συνέχεια. Το ‘’ Nachtblume’’ από την  άλλη είναι ένα ξερό, τραχύ black metal τραγούδι. Και το ‘’ Aletheia’’ θα μπορούσε να ήταν άνετα σε ένα non metal δίσκο, folk/psyche πιο πολύ. Το μεγαλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι το  ‘’Duir ‘’.  Βασισμένο πάνω σε πιάνο, κιθάρες και εφέ στο πρώτο του μισό. Επιτηδευμένη πρόκληση. Πάντως εμπεριέχει ατμόσφαιρα και μια γλυκιά μελαγχολία. Στο δεύτερο μισό του, έντονοι ρυθμοί και ακραία φωνητικά το οδηγούν σε πιο death  metal φόρμες To ‘’ Children of Mother Night’’ θυμίζει ψυχεδελικούς In The Woods… και η αλήθεια είναι ότι ακούμπησε ευαίσθητα κουμπιά μου. Το δεύτερο cd/βινύλιο δεν κάνει κάτι διαφορετικό, πειραματίζονται με όλα τα είδη και πάλι. Ωραίες συνθέσεις, ειδικά όταν αγγίζει τα πιο τριπάτα μιας και τα τραγούδια απλώνονται, παρά τα πιο σύντομα ακραία που δεν τους βγαίνουν σαν συναίσθημα. Η πρώτη μεριά ειναι πιο ενδιαφέρουσα πάντως. Από τη δεύτερη κρατώ το ‘’ Wa He Gu Ru’’ που είναι ρυθμικό και σταδιακά ζωντανεύει ακόμα περισσότερο και το ανατολίτικο ‘’Akhi’’.

Γενικότερα, το μεγαλύτερο πρόβλημα του δίσκου και αυτό που θα αντιμετωπήσει ο ακροατής είναι η  ηχητική ασυνέχεια του δίσκου. Καλά κάνουν που δοκιμάζουν αλλά το αποτέλεσμα ακούγεται κάπως άστοχο. Άσε που δύσκολα θα πείσουν κόσμο που να ακούει με την ίδια ευχαρίστηση όλες αυτές τις διαφορετικές μουσικές μορφές.