God In A Cone - The Sex is Fear

            Κάποιοι μουσικοί έχουν μακρινή συγγενή την Μούσα η οποία τους επισκέπτεται και τους φωτίζει αραιά μέσα στον χρόνο. Άλλοι πάλι δεν έχουν καμιά σχέση μαζί της. Ο  Νίκος Μαρίνος προφανώς την έχει κολλητή του μιας και έχει γεμίσει με ποιότητα όλες τις μπάντες τις οποίες συμμετέχει. Δεύτερο και άμεσο χτύπημα για τους God In A Cone , με το πρώτο τους δίσκο ‘’Agrypnia’’ να έχει κυκλοφορήσει μόλις τον Σεπτέμβρη. Ο  Νίκος Μαρίνος (Madleaf/Slitherum) μαζεύει τις νέες του ιδέες και με την (ξανά) πολύτιμη βοήθεια του Δημήτρη Ντελή στις κιθάρες και πιο πολύ στην μίξη/μάστερ/παραγωγή στα Studios 222 έχει έτοιμο το δεύτερο πειραματικό-ατμοσφαιρικό του χτύπημα  ‘’The Sex Is Fear’’  Που θα κυκλοφορήσει επίσημα στις 6 Δεκέμβρη σε 80 κόπιες (cds). Το διαστροφικό άρτγουόρκ προέρχεται από τα μυαλά των Χαράλαμπου Μπομπή και Δημήτρη Δαλακλή.

\r\n\r\n

                  Τι άλλαξε στο νέο δίσκο; Βελτίωση στην παραγωγή, καλύτερα φωνητικά, πιο εμπλουτισμένες συνθέσεις. Τι έμεινε το ίδιο; Η ποικιλία που του χαρακτηρίζει. Κάθε τραγούδι έχει κοινό σημείο έναρξης και πάντοτε χάσιμο προς διαφορετική κατεύθυνση χωρίς να γνωρίζει ούτε ο ίδιος ο δημιουργός που θα καταλήξει η κάθε σύνθεση.  Δυο καταπληκτικά τραγούδια δίνουν την έναρξη σε αυτό τον ιδιόμορφο ηχητικό κόσμο που υπάρχει υπερβλάστηση της λαχτάρας και τους πάθους για την νοητική απελευθέρωση μέσω  μουσικών σημάτων. Μουσικά έχει μέσα της κάτι το οργανικό αν και δεν του φαίνεται 100% μιας και η ατμόσφαιρα σε μουδιάζει με τις αισθαντικές περιπτύξεις που προσθέτει κάθε λεπτό.  Δεν θέλω να γράψω για επιρροές και συγκρίσεις. Θα γράψω μόνο ότι η μουσική του(ς) θα σας μεταφέρει σε διάφορες εποχές, σε διάφορους τόπους. Και με μοναδικό μέσο μεταφοράς το μεράκι και το πάθος που το μεταφράζει σε νότες και τις μαστουρώνει  με ηλεκτρισμό. Επειδή κάτι για να νιώσεις  ότι είναι πραγματικό, ρεαλιστικό, πρέπει να βρεις και τα αρνητικά του. Εγώ στο ‘’The Sex Is Fear’’   το βρήκα στο ενοχλητικά επαναλαμβανόμενο επωδό του ‘’Pistola’’ που με κούραζε αφάνταστα. Κρίμα γιατί μουσική απλωνόταν πιο ομοιόμορφα και από βούτυρο που έλιωνε πάνω στο απόλυτο επίπεδο.

\r\n\r\n

                     Στα επτά τραγούδια του δίσκου υπάρχει μια ψευδαίσθηση μελαγχολίας αλλά στα δικά μου αυτιά λειτουργούσε αντίστροφα. ¨Ότι κενό ένιωθα αναρροφιόταν από το έμφυτη απλότητα της μουσικής τους και στο τέρας κάθε ολοκληρωμένου ακούσματος αναζητούσα ήδη την επόμενη φορά. Ελπίζω στις επερχόμενες του δουλειές εκτός από το πλούμισμα των συνθέσεων με βιομηχανικούς ήχους, γοτθικές ατμόσφαιρες, εναλλακτικές οπτικές γωνίες, σκληροτράχηλα αγωνιώδη ξεσπάσματα, προοδευτικά αγκαλιάσματα να γίνουν ακόμα πιο οργανικοί και ανθρώπινοι μιας και στα δικά μου αυτιά καλύτερη επιλογή του δίσκου είναι το ‘’We Need To Vocode’’ (και το ‘’Love The Enemy σε απόσταση αναπνοής). Ο δίσκος κλείνει με ένα τραγούδι που σε αφήνει να αιμορραγείς μελωδίες , ανταποδίδοντας  έτσι στην υπομονή σου και ευχαριστώντας σου για το χρόνο που αφιέρωσες για ένα ολοκληρωμένο, συγκεντρωμένο  άκουσμα με μοναδική παρέα τα καμένα εγκεφαλικά κύτταρα του Νίκου.

\r\n