ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ

Η αλήθεια είναι ότι οι ιστορίες συνωμοσίας πάντα έχουν ένα ενδιαφέρον.  
Τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζονται απαξιωτικά από την πλειοψηφία.

Ποιο είναι το κριτήριο όμως που οδηγεί την πλειοψηφία να καταλήγει στο ότι αυτές οι ιστορίες είναι μυθεύματα? Υπάρχει κανείς που να γνωρίζει τέτοιες υποθέσεις από πρώτο χέρι, ώστε να είναι σίγουρος για το που βρίσκεται η αλήθεια και που όχι?  

Συνήθως οι ιστορίες συνωμοσίας, βασίζονται σε ένα μωσαϊκό γεγονότων, που οδηγούν σε μία αναπάντεχη διαπίστωση. Τα γεγονότα ως γεγονότα είναι αποδεκτά, αλλά το κολάζ αυτών των γεγονότων δημιουργεί το πρόβλημα ως προς την αληθινή ή αληθοφανή εντύπωση που δημιουργεί.  

Το ενδιαφέρον με τις λεγόμενες ιστορίες συνωμοσίας είναι ότι ανεξάρτητα, αν επιλέξεις να τις πάρεις στα σοβαρά ή όχι, έχουν μία ενδιαφέρουσα πλοκή που μπορεί να σε βάλει σε διαδικασία σκέψης, αναζήτησης, συνδέσεων με άλλα γεγονότα που μπορεί να γνωρίζεις και που διαπιστώνεις ότι έχουν κοινά σημεία με τα συνωμοσιλογικά σενάρια. Φυσικά οι περισσότεροι δε θα μπουν καν στον κόπο για τίποτα από τα προηγούμενα, αποδεχόμενοι την αλήθεια όπως τους έχει προσφερθεί στο πιάτο.  

Το άρθρο που ακολουθεί έχει ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις και συνδέσεις στο πέρασμα των χρόνων...  

Δεν συμφωνώ με σημεία τα οποία καταλήγουν σε βεβαιότητες, ως συμπέρασμα.  

Σίγουρα η αλληλουχία γεγονότων μπορεί να οδηγήσει σε συμπεράσματα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το συμπέρασμα θα είναι απόλυτα εύστοχο. Οι περισσότεροι πριν διαβάσουν ή ακούσουν την “ανάλυση” ενός συνωμοσιολογικού σεναρίου, το θεωρούν ένα ακόμα παραμυθάκι ενός προβληματικού μυαλού. Από την άλλη οι λιγότεροι, θα το βρουν ενδιαφέρον και είναι πολύ πιθανό να πειστούν και τελικά να υιοθετήσουν τα συμπεράσματα της συνωμοσιολογικής ανάλυσης. 

Υπάρχει μία σοφή κουβέντα για τέτοια θέματα... 
Μην πιστεύεις τίποτα από αυτά που ακούς και πίστευε μόνο τα μισά από αυτά που βλέπεις.

Σε όποια πλευρά και να ανήκετε, αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε...  
καλή ανάγνωση 

Η μετάφραση και η δημοσιεύση στα Ελληνικά έγινε από τον Διόδοτο
Η ανάλυση και το κείμενο ανήκει στην Αγγλίδα Blogger Miriaf

Πραγματικά δεν θέλω να αναστατώσω κανέναν, και ξέρω ότι αυτό θα είναι ένα βαθιά οδυνηρό επιχείρημα για πολλούς, οπότε παρακαλώ να θεωρήσετε τους εαυτούς σας δεόντως προειδοποιημένους, αλλά φοβάμαι ότι πρέπει να το πω...

Βαθιά ανάσα...

Πάμε...

Οι Beatles ήταν "στο κλαμπ".

Ναι, φοβάμαι ότι είναι αλήθεια. Δεν ήταν "τέσσερα συνηθισμένα παλικάρια από το Λίβερπουλ", ο Τζον Λένον δεν ήταν "ήρωας της εργατικής τάξης", και το συγκρότημα και όλα τα μέλη που το αποτελούσαν ήταν περιουσιακά στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών που ελέγχονταν από το κατεστημένο: "παράγοντες αλλαγής" που χρησιμοποιήθηκαν για να δρομολογήσουν τις δραματικές πολιτιστικές αλλαγές που έλαβαν χώρα στη δεκαετία του 1960.

*Κάνω μια παύση και κρύβομαι πίσω από τον καναπέ για να αποφύγω κάθε ψηφιακό κατακλυσμό με σάπια φρούτα χαχαχα*

Κοιτάξτε... Δεν μου αρέσει ούτε εμένα που σάς τα λέω αυτά. Μεγάλωσα αγαπώντας τους Beatles (ο πατέρας μου είχε αυθεντικά βινύλια από τη δεκαετία του '60, και μια από τις πρώτες μου αναμνήσεις είναι να χορεύω στο σαλόνι με το Twist 'n' Shout - και μετά να κλαίω με τρόμο όταν έπαιζε το 'A Taste of Honey' (ακόμα δεν αντέχω αυτό το τραγούδι...).

Διάβασα τη βιογραφία του Hunter Davies με εμμονή- μια από τις πιο πολύτιμες εφηβικές αναμνήσεις μου ήταν όταν εγώ και ένας φίλος μου που ήταν Beatlemania, την κοπανήσαμε από το σχολείο για να πάρουμε το τρένο για το Λίβερπουλ και να κάνουμε το Magical Mystery Tour (ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι όταν μπορέσαμε μετά να εξαργυρώσουμε τις μάρκες μας για "δωρεάν ποτό στο Cavern" χωρίς να μας αναγνωρίσουν: Θυμάμαι ακόμη και τι ήπια - ένα Malibu και μια κόκα κόλα διαίτης. Γιατί τίποτα δεν λέει τη ροκ κουλτούρα του Λιβερπουδιστάν της δεκαετίας του 1960 όσο τα υπερβολικά γλυκά συνθετικά κοκτέιλ με καρύδα...)

Αλλά πέρα από τη νοσταλγική νοσταλγία και την εφηβική φιλοφροσύνη... για να επαναλάβω το ίδιο σημείο που κάνω κάθε φορά που αξιολογώ οποιονδήποτε εξέχοντα πολιτιστικό ήρωα ή σταρ των μέσων ενημέρωσης: κανείς δεν ανεβαίνει σε πανδημοφιλές επίπεδο, εκτός αν αυτό είναι εξ ολοκλήρου κανονισμένο και χρηματοδοτούμενο από το κατεστημένο (επειδή τους ανήκουν τα μέσα ενημέρωσης και αυτοί δημιούργησαν την κουλτούρα, αλλά περισσότερα γι' αυτό αργότερα).

Ως εκ τούτου, απλά δεν επιτυγχάνεις το επίπεδο της παγκόσμιας σούπερ διασημότητας που πέτυχαν οι Beatles (πασίγνωστα, "πιο διάσημα και από τον Ιησού") αν δεν έχεις κάθε βραχίονα του κατεστημένου πίσω σου. Οι Beatles δεν ήταν κάποια υπόγεια ιστορία επιτυχίας, τελικά: ήταν υπερβολικά mainstream, εμφανίζονταν σε κάθε δημοφιλές τηλεοπτικό σόου και ακατάπαυστα ήταν γεμάτες όλες οι εφημερίδες με αυτούς, και αυτό συνέβη εξαιρετικά γρήγορα και σε όλο τον κόσμο - πολύ γρήγορα για να είναι καθαρή περίπτωση. Μην ξεχνάτε ότι το μισό γκρουπ ήταν ακόμα σε σχολική ηλικία στις αρχές της δεκαετίας του 1960 - ωστόσο, μέχρι τον Φεβρουάριο του 1964, είχαν πετύχει μια νούμερο ένα επιτυχία σε μια χώρα από την οποία δεν ήταν καν καταγόμενοι. Ακόμα και οι mainstream ιστορικοί των Beatles παραδέχονται ότι η επίσημη ιστορία τους ακούγεται σαν "παραμύθι".

Καθώς είναι πασίγνωστα δύσκολο για τους Βρετανούς καλλιτέχνες να "σπάσουν την Αμερική" - πόσο μάλλον για εκείνους που μόλις είχαν βγει από τη σχολική στολή - είναι αρκετά σαφές ότι αυτό δεν συνέβη φυσιολογικά. Όλα ήταν κανονισμένα παρασκηνιακά, και με υπέρογκες χρηματοδοτήσεις στα υψηλότερα επίπεδα, προκειμένου να καταλύσουν, απίστευτες κοινωνικές αλλαγές που δεν είχαμε ξαναδεί (ή δεν έχουμε ξαναδεί έκτοτε), και αυτό είναι που θα εξερευνήσουμε σε αυτό το δοκίμιο. Ποιες αλλαγές επέφεραν οι Beatles, γιατί, και κυρίως πώς. 

Αν οι Beatles εκτιμηθούν λιγότερο ως συγκρότημα και περισσότερο ως μια πολιτιστική δύναμη που άλλαξε δραματικά τις επικρατούσες στάσεις, συμπεριφορές και κοινωνικές νόρμες (που είναι ο συγκεκριμένος σκοπός των "παραγόντων αλλαγής"), μπορούμε να δούμε ότι το πέτυχαν με μεγάλη επιτυχία: απλά συγκρίνετε τον κόσμο πριν τους Beatles με τον κόσμο μετά τους Beatles - τις σαρωτικές διαφορές στην κουλτούρα που σημειώθηκαν μεταξύ 1960 και 1970. Για να παραθέσω ένα απόσπασμα από μια ορισμένη κυβερνο-ενημερωτική εγκυκλοπαίδεια: "στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες δυτικές χώρες, η δεκαετία του '60 διακρίνεται για την αντικουλτούρα της. Υπήρξε μια επανάσταση στα κοινωνικά πρότυπα, συμπεριλαμβανομένων της ένδυσης, της μουσικής, των ναρκωτικών, του ντυσίματος, της σεξουαλικότητας, των τυπικών, των πολιτικών δικαιωμάτων, των κανόνων του στρατιωτικού καθήκοντος και της σχολικής εκπαίδευσης".

Όπως συμπυκνώνει το παραπάνω απόσπασμα, τη δεκαετία του 1960 παρατηρήθηκε έντονη "φιλελευθεροποίηση" της κοινωνίας, με τη στάση απέναντι στο γαργαλιστικό τρίπτυχο "σεξ, ναρκωτικά και ροκ εν ρολ" να αλλάζει βαθιά. Η ιστορία που μας λένε είναι ότι αυτή η αλλαγή συνέβη επειδή ο λαός, απογοητευμένος από την τρομερή καταπίεση που του επιφύλαξαν αιώνες αυστηρού συντηρητισμού, ξεσηκώθηκε και άλλαξε την κοινωνία προς το καλύτερο.

Όπως οι περισσότερες ιστορίες που μας λένε για την ιστορία μας, αυτή είναι εντελώς ψευδής. Οι απλοί άνθρωποι δεν έχουν τα εργαλεία, τους πόρους ή τις οργανωτικές ικανότητες για να επιφέρουν τέτοιες κοινωνικές αλλαγές μαμούθ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτές οι αλλαγές συνέβησαν επειδή σχεδιάστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από την ελίτ, και προκλήθηκαν ως "το νέο φυσιολογικό" μέσω των στρατηγικά τοποθετημένων παραγόντων αλλαγής τους. Στις ΗΠΑ, η λεγόμενη αντικουλτούρα ελεγχόταν εξ ολοκλήρου από τη CIA, η οποία χρησιμοποίησε διαχειριζόμενους πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών - συχνά παιδιά υψηλόβαθμων στρατιωτικών, όπως ο Jim Morrison των Doors, γιος του ναυάρχου Morrison - για να αλλάξει γρήγορα την κουλτούρα.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, είχαμε ένα παρόμοιο στρατιωτικό/κατασκοπευτικό σχέδιο με τους Beatles. Φημολογείται ευρέως και αξιόπιστα ότι το γκρουπ δεν έγραψε κανένα από τα τραγούδια του, και ότι αυτά στην πραγματικότητα παρήχθησαν από υψηλόβαθμους κοινωνικούς μηχανικούς, όπως ο Theodore Aldorno (ένας εξαιρετικά ταλαντούχος πιανίστας που αρχικά σχεδίαζε καριέρα συνθέτη), με δεσμούς με το Ινστιτούτο Tavistock και τη Σχολή της Φρανκφούρτης. Εν ολίγοις, μυστικά και ισχυρά σώματα ανατρεπτικών διανοουμένων συνωμότησαν για να αλλάξουν δραματικά την κουλτούρα με απίστευτα πιασάρικη, σχεδόν υπνωτική μουσική, χρησιμοποιώντας ως φωτογενή "βιτρίνα" όμορφα αγόρια με πλαδαρά μαλλιά. Σημειώστε ότι ο πρώτος υπερσύνδεσμος σε αυτή την παράγραφο (χαχα της Guardian) χλευάζει αυτή τη θεωρία, χωρίς να παρέχει το παραμικρό ίχνος απόδειξης ότι δεν είναι αληθινή, κάτι που αποτελεί την εγκεκριμένη από τη CIA μέθοδο για την καταστολή των αμφισβητήσεων της επίσημης αφήγησης, και για τον λόγο για τον οποίο εφηύρε τον όρο "θεωρία συνωμοσίας".

Ωστόσο, εφαρμόζοντας έστω και το παραμικρό ίχνος λογικής στην κατάσταση, μπορούμε να δούμε ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι αληθινό - την εποχή της μετεωρικής ανόδου των Beatles σε απύθμενη φήμη, ήταν τέσσερις άβουλοι έφηβοι χωρίς καμία επίσημη μουσική εκπαίδευση οποιουδήποτε είδους. Από όλους τους λαμπρούς και καταξιωμένους επαγγελματίες συνθέτες στον κόσμο (όπως, ας πούμε, ο Theodore Aldorno), είναι πραγματικά αληθοφανές ότι τέσσερις ερασιτέχνες νέοι θα μπορούσαν να συνωμοτήσουν για να κατασκευάσουν μελωδίες που προκαλούν δέος, επαγγελματικού επιπέδου - ξανά και ξανά και ξανά - που κατέκτησαν τις καρδιές όλου του κόσμου;

Όχι, δεν είναι. 

Θα ήταν εκπληκτικό να υπάρχει έστω και ένας τέτοιος υπερφυσικά ταλαντούχος νέος σε μια περιοχή, πόσο μάλλον τρεις, τέσσερις ή περισσότεροι που γνωρίζονται μεταξύ τους. Είναι πολύ πιο πιθανό, λοιπόν, να ακολουθούσαν απλώς το καθιερωμένο πλέον μοντέλο "boyband" - όμορφα πρόσωπα που χαμογελούν στις κάμερες και δείχνουν ωραία για τους οπαδούς, ενώ οι πραγματικές μουσικές δυνάμεις γράφουν τους στίχους και συνθέτουν τη μουσική στο παρασκήνιο.

Στο ευρύτερο συνωμοσιολογικό σχήμα των πραγμάτων, αυτό αντιπροσωπεύει μια αρκετά "βανίλια" θεωρία: μια θεωρία που κυκλοφορεί εδώ και δεκαετίες και δεν είναι πραγματικά τόσο αμφιλεγόμενη για όσους γνωρίζουν ότι "όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή". Αλλά αυτό δεν αντιπροσωπεύει την πλήρη έκταση της συνωμοσιολογίας μου: απλώς θέτει το εν λόγω στάδιο... Αυτό που ακολουθεί είναι, εξ όσων γνωρίζω, μια εντελώς πρωτότυπη "θεωρία συνωμοσίας", την οποία σκέφτηκα εντελώς μόνη μου, οπότε δεν μπορώ πάντα να "παραπέμπω" στις ιδέες μου επαναλαμβάνοντας αυτά που έχουν πει άλλοι άνθρωποι. Αυτό που μπορώ να κάνω, ωστόσο, είναι να εξάγω συμπεράσματα από πράγματα που γνωρίζουμε, να χρησιμοποιήσω τη λογική και τον ορθό λόγο και να καταλήξω σε ένα (ε, ελπίζω) πειστικό συμπέρασμα...

Η θεωρία μου είναι ότι οι Beatles δεν ήταν "τέσσερα συνηθισμένα παλικάρια από το Λίβερπουλ" που μεγάλωσαν σε συνηθισμένα οικογενειακά σπίτια, αλλά μάλλον (με την πιθανή εξαίρεση του George, αλλά περισσότερα γι' αυτό αργότερα) ήταν τρόφιμοι του παιδικού ιδρύματος Strawberry Field, που επιλέχθηκαν από τη βρεφική τους ηλικία για να σμιλευτούν από το στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες για να αναδειχθούν αργότερα σε αστρικούς πράκτορες αλλαγής. Τα αγόρια θα είχαν τοποθετηθεί σε οικογένειες σε κάποιο μεταγενέστερο σημείο της παιδικής τους ηλικίας (όπως συμβαίνει συχνά με τα ανάδοχα παιδιά) για να δώσουν αξιοπιστία στις "επίσημες ιστορίες" τους, αλλά θα παρέμεναν υπό την αυστηρή καθοδήγηση και τον έλεγχο των χειριστών τους (και ενδεχομένως οι "οικογένειές" τους να ήταν τέτοιοι χειριστές - εννοώ, το "θεία Μιμή" δεν ακούγεται σαν το όνομα κάποιου κωδικοποιημένου κατασκόπου της MI5;).

Κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα επειδή το εξαιρετικό μέγεθος της κοινωνικής επιρροής που κατείχαν άνθρωποι τόσο διάσημοι όσο οι Beatles, τους έδινε τεράστια δύναμη, και απλά δεν υπάρχει περίπτωση το κατεστημένο που τρελαίνεται για έλεγχο να επιτρέψει σε "τέσσερα συνηθισμένα παλικάρια από το Λίβερπουλ" να έχουν αυτού του είδους τη δύναμη, εκτός αν το εν λόγω κατεστημένο ήταν απολύτως σίγουρο ότι παρέμενε απόλυτα υπό τον έλεγχό τους.

Ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί αυτό το επίπεδο απόλυτου ελέγχου είναι να εκπαιδευτούν τα μελλοντικά περιουσιακά στοιχεία από την πρώιμη παιδική ηλικία με προγραμματισμό τύπου MK Ultra (και αυτό είναι κάτι που είναι γνωστό ότι πολλαπλασιάζεται με τα παιδιά-σταρ του Χόλιγουντ, και για τους ίδιους λόγους, με την ηθοποιό Roseanne Barr που επιβεβαιώνει: "Η MK Ultra κυριαρχεί στο Χόλιγουντ"). Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ για το MK Ultra, δεν πρόκειται για "θεωρία συνωμοσίας", πρόκειται για ένα αποχαρακτηρισμένο πλέον πρόγραμμα τροποποίησης συμπεριφοράς και διαχείρισης της αντίληψης (π.χ. πλύση εγκεφάλου), που χρησιμοποιείται από τις μυστικές υπηρεσίες για τη δημιουργία, στην πραγματικότητα, ελεγχόμενων από το μυαλό σκλάβων μέσω της χρήσης ναρκωτικών και τραυμάτων. Αυτοί οι σκλάβοι μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για μια σειρά από ρόλους, ένας από τους οποίους είναι οι "αστέρες" - π.χ. πολύ ορατά δημόσια πρόσωπα που επηρεάζουν βαθιά το κοινό.

Το MK Ultra δεν έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό μέχρι το 1975, πράγμα που σημαίνει ότι χρησιμοποιούνταν σε μεγάλο βαθμό τις δεκαετίες πριν από αυτό, έχοντας εξελιχθεί από εργασίες που ξεκίνησαν σε ιαπωνικές εγκαταστάσεις και ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο - περίπου την εποχή που γεννιόντουσαν οι Beatles. 

Η MK Ultra ήταν θεμελιώδης για τους μακιαβελικούς κοινωνικούς ανατρεπτικούς που ήθελαν να αλλάξουν τόσο βαθιά τον κόσμο, επειδή δεν μπορούσαν να το κάνουν μόνοι τους - χρειάζονταν πράκτορες αλλαγής για να εμφανιστούν στην παγκόσμια σκηνή, οι οποίοι έμοιαζαν και έπαιζαν το ρόλο. Μια ομάδα χοντρών ηλικιωμένων ανδρών (όπως ήταν/είναι γενικά η "ελίτ") δεν πρόκειται να κατακτήσει τις καρδιές και τα μυαλά της παγκόσμιας νεολαίας: όμορφοι, γοητευτικοί νέοι άνδρες είναι.

Έτσι, αν είστε ένας δόλιος κοινωνικός μηχανικός που επιθυμεί να δημιουργήσει και να διαχειριστεί έναν ισχυρό παράγοντα αλλαγής, τότε απαιτείται ο εν λόγω παράγοντας να βρίσκεται ανά πάσα στιγμή υπό την αυστηρή διαχείρισή σας - αυτό σημαίνει ότι παραμένουν χρήσιμα περιουσιακά στοιχεία και όχι οι επικίνδυνες υποχρεώσεις που θα ήταν διαφορετικά. Αν τέτοιοι πράκτορες αλλαγής δεν βρίσκονταν ανά πάσα στιγμή υπό τον πλήρη έλεγχό σας, θα μπορούσαν να αποστατήσουν, να βγουν "εκτός σεναρίου" και να χρησιμοποιήσουν την απίστευτη επιρροή τους για να επιφέρουν αλλαγές που δεν είναι προς το συμφέρον σας. Έτσι, εκείνοι που βρίσκονται πίσω από τον έλεγχο του νου τύπου MK Ultra - οι λεγόμενοι "χειριστές" - είναι πάντα έντονα συντονισμένοι με αυτή την πιθανότητα.

Σημειώστε ότι ο προγραμματισμός του MK Ultra μπορεί να αρχίσει να αποτυγχάνει καθώς τα υποκείμενα μεγαλώνουν, λόγω των φυσικών νευρολογικών αλλαγών στον εγκέφαλο, και πολλά περιουσιακά στοιχεία του MK Ultra θυσιάζονται στα τριάντα τους για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Αυτός μπορεί να ήταν ο λόγος για τον οποίο σκοτώθηκε ο Τζον Λένον, ο οποίος πέθανε μόλις λίγες εβδομάδες μετά τα 40ά γενέθλιά του. Το κατεστημένο δεν επένδυσε μια πρωτοφανή περιουσία για να τον εκπαιδεύσει από τη γέννησή του ως έναν εξαιρετικά ισχυρό παράγοντα παγκόσμιας αλλαγής, για να τον βάλει να περάσει πέντε χρόνια νταντά και να ψήνει ψωμί, κάτι που φέρεται να έκανε μετά τη γέννηση του νεότερου παιδιού του, του Σον, το 1975, και αν "αυτοί" - οι σκιώδεις αυτοί που βρίσκονται πίσω από όλα τα μεγάλα γεγονότα και πολιτιστικά φαινόμενα - δεν μπορούσαν να τον επαναφέρουν στο σενάριο, θα τον είχαν απλώς σκοτώσει. "Αυτοί" το κάνουν αυτό όλη την ώρα όταν δεν μπορούν να ελέγξουν τα περιουσιακά τους στοιχεία, π.χ. η πριγκίπισσα Νταϊάνα (ο θάνατος της οποίας στην πραγματικότητα κρίθηκε "αθέμιτη δολοφονία" και όχι ατύχημα).

Αλλά πίσω στο ξεκίνημα των Beatles... 

Αν κοιτάξετε προσεκτικά, θα δείτε ότι τα ορφανοτροφεία και η βιομηχανία ανάδοχων οικογενειών αποτελούν εδώ και πολλές δεκαετίες πρώτης τάξεως πεδίο στρατολόγησης για διάφορες μορφές κυβερνητικών πειραματισμών, και για προφανείς λόγους: δεν υπάρχουν ενοχλητικοί γονείς να μπουν στη μέση και να αντιταχθούν στην εγγραφή των παιδιών τους σε τέτοια προγράμματα. Συνεχίζοντας από αυτό, γνωρίζουμε επίσης τι κεντρικό ρόλο έπαιξε το ορφανοτροφείο Strawberry Field στη ζωή των πρώτων Beatles, αναγκάζοντάς τους να γράψουν ένα από τα πιο δημοφιλή και διαχρονικά τραγούδια τους.

Γιατί όμως ένα ορφανοτροφείο να έχει τέτοια σημασία για αγόρια που φαινομενικά προέρχονται από αγαπημένα οικογενειακά σπίτια;

Όταν εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στο ιστορικό των Beatles (ή στο υποτιθέμενο ιστορικό τους), ανακαλύπτουμε ένα ασυνήθιστο μέγεθος τραύματος και αστάθειας: τόσο ο John όσο και ο Paul έχασαν τις μητέρες τους σε νεαρή ηλικία- ο John δεν γνώριζε σχεδόν κανέναν από τους γονείς του και μεγάλωσε με μια "θεία" (η οποία σύμφωνα με επίσημες πληροφορίες έβαλε τις κοινωνικές υπηρεσίες να ασχοληθούν με την οικογένεια)- ο Paul δεν θυμάται σχεδόν καθόλου τη μητέρα του και είχε - ειδικά για την εποχή εκείνη - έναν σημαντικά μεγαλύτερο πατέρα (40 ετών όταν γεννήθηκε το πρώτο του παιδί, ο Paul). Ο Ringo, εν τω μεταξύ, ήταν παιδί διαζυγίου, σε μια εποχή που τα διαζύγια ήταν σπάνια και στιγματισμένα, και γνώριζε ελάχιστα τον πατέρα του, ενώ πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας στο νοσοκομείο με διάφορες ασθένειες.

Ο μόνος από τους τέσσερις που υποτίθεται ότι είχε μια φυσιολογική, σταθερή, μη δραματική παιδική ηλικία, ήταν ο George. Ήταν επίσης εκείνος που αργότερα βγήκε περισσότερο εκτός σεναρίου και που βρήκε έναν μάλλον περίεργο - και σημαντικά πρόωρο - θάνατο (ήταν 58 ετών). Επισήμως αποδίδεται σε καρκίνο του πνεύμονα, ο θάνατος του Χάρισον ακολούθησε λίγο μετά από μια αποτυχημένη, όπως φάνηκε, απόπειρα δολοφονίας, ενώ ο ίδιος ο Χάρισον είχε εκφράσει επανειλημμένα ανησυχίες για το ενδεχόμενο να σκοτωθεί. Αν αληθεύει ότι ο Τζορτζ δεν είχε υποστεί το ίδιο επίπεδο παιδικής τραυματικής πλύσης εγκεφάλου με τους άλλους (ήταν ο μόνος που δεν έχασε γονέα λόγω θανάτου ή διαζυγίου), τότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι ίσως δεν είχε προγραμματιστεί τόσο "αποτελεσματικά" όσο οι άλλοι.

Ένα ενδιαφέρον θέμα που μπορούμε να δούμε με τους άλλους τρεις Beatles είναι ότι κανένας από τους κύριους φροντιστές τους δεν αφιέρωσε τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής του στην ανατροφή παιδιών, σε μια εποχή που αυτό ήταν ασυνήθιστο. Η θεία Mimi του John και ο σύζυγός της δεν είχαν δικά τους παιδιά (από επιλογή) και θα ήταν στα σαράντα τους όταν ανέλαβαν τον John. Ο πατέρας του Paul δεν έγινε γονιός παρά μόνο στα 40 του, και η μητέρα του Ringo Starr απέκτησε μόνο ένα παιδί - πολύ ασυνήθιστο για μια γυναίκα της εργατικής τάξης της εποχής - το οποίο πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας μακριά από το σπίτι της οικογένειας (υποτίθεται στο νοσοκομείο).

Υπάρχουν, λοιπόν, εδώ μερικά ενδιαφέροντα ερωτήματα σχετικά με το τι πραγματικά έκαναν αυτοί οι άνθρωποι στα είκοσι και στα τριάντα τους. Φυσικά, το "επίσημο backstory" των Beatles έχει μια εξήγηση, αλλά όλοι οι καλοί κατάσκοποι έχουν ιστορίες κάλυψης. Είναι πιθανό να εργάζονταν στην πραγματικότητα για το κράτος και τις μυστικές υπηρεσίες, καθώς εκπαιδεύονταν για τους κρίσιμους ρόλους τους ως χειριστές τόσο σημαντικών περιουσιακών στοιχείων αργότερα; Μην ξεχνάτε ότι το Λίβερπουλ είναι μια πόλη-λιμάνι, τοποθεσίες που συχνά έχουν στενούς και πολύπλοκους δεσμούς με στρατιωτικές και μυστικές υπηρεσίες. Τόσο ο πατέρας του John, όσο και ο πατέρας του Stuart Sutcliffe, υπηρέτησαν στο ναυτικό, και ο πατέρας του Sutcliffe φέρεται να συνέχισε να γίνεται "δημόσιος υπάλληλος" - ένας κλάδος της δημόσιας υπηρεσίας είναι η υπηρεσία πληροφοριών MI5.

Έτσι, η θεωρία μου είναι ότι - με την πιθανή εξαίρεση του George - οι "επίσημες ιστορίες" των Beatles δεν είναι απολύτως αληθινές. Ότι ο Τζον, ο Πολ και ο Ρίνγκο ήταν είτε ορφανά είτε θετά παιδιά που διέμεναν στο Strawberry Field, τα οποία πιθανότατα τοποθετήθηκαν αργότερα σε οικογένειες για να τους δώσουν νομιμοποίηση ως "συνηθισμένα παλικάρια από το Λίβερπουλ", αλλά που στην πραγματικότητα ήταν προστατευόμενα μέλη του κράτους (υπάρχουν πολλές έντονες νύξεις σε διάφορα βιβλία για τους Beatles ότι η μητέρα του Τζον Λένον ήταν πόρνη, πράγμα που θα μπορούσε σίγουρα να θεωρηθεί ως λόγος για τον οποίο το κράτος τον αφαίρεσε από την επιμέλειά της), οι οποίοι είχαν προγραμματιστεί από την παιδική τους ηλικία, χρησιμοποιώντας στρατιωτικές τεχνολογίες ελέγχου του νου που "τελειοποιήθηκαν" στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, για τη μετέπειτα αστρική τους άνοδο στην επιτυχία.

Οι μακρές παιδικές παραμονές του Ρίνγκο "στο νοσοκομείο" θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι κωδικός (όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις) για τη μετάβαση σε στρατιωτικά κέντρα προγραμματισμού. Οι θάνατοι των μητέρων του Τζον και του Πολ (φροντιστές με τους οποίους ήταν δεμένοι) θα μπορούσαν να έχουν κανονιστεί σκόπιμα, ως θυσίες για την πλύση εγκεφάλου του Τζον και του Πολ από τραύμα (βασικό μέρος των τεχνικών ελέγχου του νου είναι να θυσιάζεται κάτι που αγαπά το θύμα). Ο θάνατος του Stuart Sutcliffe θα μπορούσε επίσης σίγουρα να εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι πραγματικά τραβηγμένο, όταν έχετε μελετήσει την αληθινή ιστορία του κατεστημένου και την τεκμηριωμένη χρήση τεχνικών τύπου MK Ultra για τη διαμόρφωση και τη διαχείριση μελλοντικών ισχυρών ανθρώπων.

Για μένα, όμως, το όπλο που καπνίζει ήταν πάντα αυτή η πολύ διάσημη φωτογραφία του Τζον Λένον ως μικρό παιδί. Μπορεί κανείς να βρει μια έγκυρη εξήγηση για το γιατί φοράει ένα καπέλο με τα γράμματα "SF" πάνω του... εκτός από το ότι ήταν κάτοικος του Strawberry Field; (Σημειώστε ότι το έμβλημα δεν ταιριάζει με εκείνα των σχολείων στα οποία λέγεται ότι φοίτησε, ούτε με εκείνα των δημοτικών σχολείων του Λίβερπουλ).

Τώρα, ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικούς από τους στίχους από το πολύ ονειρικό, σχεδόν παραισθησιογόνο (το LSD έπαιξε σημαντικό ρόλο στις τεχνικές της MK Ultra), 'Strawberry Fields Forever':

Άσε με να σε κατεβάσω (κι εσένα)
εκεί που πηγαίνω, στα φραουλένια λιβάδια
Τίποτα δεν είναι αληθινό
και τίποτα δεν μπορεί να περιμένει
Φραουλένια λιβάδια για πάντα

Η ζωή είναι εύκολη με κλειστά μάτια
Παρεξηγώντας όλα όσα βλέπεις
Είναι δύσκολο να είσαι κάποιος αλλά όλα πάνε καλά
Δεν έχει μεγάλη σημασία για μένα

"Τίποτα δεν είναι αληθινό" - ? Χμμ... Ένας θεωρητικός της συνωμοσίας θα μπορούσε να πει ότι αυτό είναι μάλλον ενδεικτικό - λοιπόν - μιας συνωμοσίας: ένα τέχνασμα εξαπάτησης του κοινού με ηθοποιούς και παράγοντες αλλαγής που δεν είναι καθόλου αυτό που φαίνονται;

"Είναι όλο και πιο δύσκολο να είσαι κάποιος" = γίνεται όλο και πιο δύσκολο να συνεχίσεις να παίζεις τον ρόλο;

"Παρεξηγώντας όλα όσα βλέπετε" - σε εσάς, το κοινό, πωλείται μια ψευδαίσθηση;

Αυτοί είναι σίγουρα πολύ "ενδιαφέροντες" στίχοι...

Προχωρώντας παρακάτω, πολλοί έχουν, βέβαια, ασχοληθεί πολύ με την απίθανη σχέση του Lennon με τη Yoko Ono, μια πολύ παράξενη γυναίκα που διέφερε τόσο πολύ από τον συνηθισμένο του τύπο. Στον John Lennon άρεσε οι φίλες του να μοιάζουν με την Brigid Bardot, σε βαθμό που ενθάρρυνε την πρώτη του σύζυγο Cynthia να αλλάξει δραματικά τα ρούχα και τα μαλλιά της ώστε να μοιάζει περισσότερο με τη Γαλλίδα σταρ (και παραδέχτηκε ότι ασκούσε παρόμοια πίεση και σε άλλες φίλες του). Έτσι, για έναν άνδρα που θα μπορούσε να έχει σχεδόν οποιαδήποτε γυναίκα ήθελε - πιθανότατα ακόμη και την ίδια την Μπαρντό - γιατί άφησε απότομα τη σύζυγό του που έμοιαζε με την Μπαρντό, για μια γυναίκα που δεν έμοιαζε καθόλου με το σωματικό ιδεώδες που είχε δηλώσει; Ναι, "αληθινή αγάπη", σίγουρα, ενδεχομένως: αλλά επίσης ενδεχομένως (και πιθανώς) κάτι άλλο.

Οι συνθήκες της υποτιθέμενης πρώτης συνάντησης του Lennon με την Ono είναι εξαιρετικά περίεργες και οι επικοινωνίες της μαζί του, άκρως εσωτεριστικές (του έδωσε ένα κομμάτι κάρτας που έγραφε "αναπνοή" και ούτω καθεξής), και για μένα, ΦΩΝΑΖΟΥΝ "ενεργοποιητές προγραμματισμού" και "χειριστής", π.χ. κάποιος που διαχειρίζεται τα περιουσιακά στοιχεία της MK ενεργοποιώντας διάφορες πτυχές του προγραμματισμού τους με συγκεκριμένες λέξεις - στην πραγματικότητα, τα περιουσιακά στοιχεία της MK Ultra έχουν "κωδικούς πρόσβασης" για την "ενεργοποίησή" τους, ακριβώς όπως κάνουν οι τεχνολογικές συσκευές. Είναι ενδιαφέρον ότι η Ono καταγόταν από την Ιαπωνία, τη χώρα από την οποία λέγεται ότι προήλθε η MK Ultra, και προερχόταν από μια πολύ ελίτ οικογένεια, ο πατέρας της ήταν πλούσιος τραπεζίτης και η μητέρα της καταγόταν από πολεμιστές Σαμουράι. 

Όπως θα σας πει οποιοσδήποτε Beatlemaniac, μόλις η Yoko Ono εμφανίστηκε στη σκηνή, ήταν η αρχή του τέλους για τους Beatles - οπότε την έστειλαν μαζί ως νέο "χειριστή" του Lennon, για να τον εισάγει σε μια νέα αποστολή, αφού ο ρόλος του ως πράκτορας αλλαγής στους Beatles είχε επιτύχει τα επιθυμητά αποτελέσματα; Όταν οι Beatles διαλύθηκαν το 1970, η κουλτούρα ήταν αγνώριστη σε σχέση με το πώς ήταν δέκα χρόνια πριν - αποστολή εξετελέσθη, ώρα για την επόμενη;

Βέβαια, όσον αφορά το θέμα της διάσπασης των Beatles, κατηγορηματικά δάχτυλα έχουν στραφεί και στον Paul, και επίσης πιστεύω, φοβάμαι να το πω (σας προειδοποίησα στην αρχή...) στο "PID" - Paul is Dead ("ο Πωλ Μακάρτνεϊ είναι νεκρός"- σημ. Διόδοτου: γνωστή θεωρία συνωμοσίας, στη δεκαετία του '80 θεωρούσαμε ήδη ότι βλέπουμε σωσία) και ότι ο αρχικός Paul ξεπετάχτηκε το 1966 επειδή ξέφευγε από το σενάριο. Ο αρχικός Paul ήταν πολύ παραδοσιακός και δεν ήθελε να προωθήσει το μήνυμα υπέρ των ναρκωτικών και της ελεύθερης αγάπης στους εφήβους, οπότε τον ξεφορτώθηκαν. Ο αντικαταστάτης Paul ήταν πολύ περισσότερο χίπης.

Όπως είπα νωρίτερα, αν ένα περιουσιακό στοιχείο της MK έχει προγραμματισμό που αρχίζει να αποτυγχάνει, θα τον σκοτώσουν, καθώς είναι πολύ επικίνδυνος αν ο προγραμματισμός σταματήσει να λειτουργεί αποτελεσματικά, και αυτό νομίζω ότι συνέβη στον Paul (και πιθανώς αργότερα και στον John, και ίσως ακόμη και στον George).

Είναι πέρα από το πλαίσιο αυτού του δοκιμίου να εκθέσω όλα τα στοιχεία για το "PID", αλλά έχω εντρυφήσει σε όλες τις θεωρίες του PID πριν από χρόνια (ήταν η θεωρία συνωμοσίας της πύλης μου!), και τα στοιχεία είναι πραγματικά πολύ πειστικά: για παράδειγμα, οι Ιταλοί ιατροδικαστές που είχαν βαρεθεί να διαβάζουν τις "θεωρίες συνωμοσίας" ότι ο Paul είχε αντικατασταθεί, έτσι προμηθεύτηκαν επαληθευμένες φωτογραφίες του πριν και μετά την υποτιθέμενη ημερομηνία θανάτου του (Νοέμβριος 1966) για να μετρήσουν επιστημονικά και να αποδείξουν ότι επρόκειτο για το ίδιο άτομο.

Δημοσίευσαν το απόλυτο σοκ και την έκπληξή τους όταν διαπίστωσαν το αντίθετο, ότι σίγουρα ΔΕΝ ήταν το ίδιο πρόσωπο.

Υπάρχουν εκτεταμένες περαιτέρω επιβεβαιωτικές αποδείξεις που μπορείτε να ψάξετε μόνοι σας (αυτή η πηγή είναι ένα καλό μέρος για να ξεκινήσετε), αλλά αρκεί να πω ότι είμαι πεπεισμένος, και αν ο Paul πράγματι σκοτώθηκε (θυσιάστηκε καθώς ο προγραμματισμός του είχε αποτύχει), τότε αυτό προσδίδει περαιτέρω βάρος στη συνολική θεωρία μου.

Αν ο Paul ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος από μια συνηθισμένη οικογένεια, τότε οι μυστικές υπηρεσίες θα ήταν αδύνατο να τον σκοτώσουν και να τον αντικαταστήσουν, καθώς προφανώς η οικογένειά του θα το αντιλαμβανόταν και θα σήμαινε συναγερμό. Αλλά αν ο "πατέρας" του Paul δεν ήταν στην πραγματικότητα συγγενής, αλλά ένα άλλο στρατιωτικό στοιχείο - ένας χειριστής - με τον οποίο ο Paul είχε απλώς τοποθετηθεί για να δημιουργηθεί μια αξιόπιστη ιστορία - αν ο "πατέρας" του και άλλα υποτιθέμενα μέλη της οικογένειάς του ήταν όλοι ουσιαστικά "μέσα στο κόλπο" - τότε θα ήταν δυνατό. Ναι, ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται λίγο τραβηγμένα, αλλά και πάλι, πρέπει να θυμόμαστε πόση κοινωνική δύναμη είχαν οι Beatles. Ήταν τόσο διάσημοι όσο κανείς άλλος δεν υπήρξε ποτέ ή δεν θα υπάρξει ποτέ, και για ένα τέτοιο είδος κολοσσιαίας και πρωτοφανούς πολιτιστικής δύναμης, μπορείτε να περιμένετε κολοσσιαία και πρωτοφανή πράγματα να συμβαίνουν στο παρασκήνιο για τον έλεγχό της.

Πράγματι, ο Hunter Davies, ο επίσημος βιογράφος των Beatles, παραδέχτηκε σε μια μεταγενέστερη έκδοση του βιβλίου του, ότι πολλά από όσα είχαν αναφερθεί στο πρώτο βιβλίο, δεν ήταν αλήθεια. Ότι είχε υποστεί μεγάλη επεξεργασία (για να κατευνάσει τις οικογένειες, όπως ισχυρίστηκε ο Davies, κάνοντας τα παιδικά χρόνια των αγοριών να φαίνονται πιο ευτυχισμένα από ό,τι ήταν) και ότι απεικόνιζε μια πολύ διαφορετική εντύπωση της πρώιμης ζωής των Beatles (ειδικά του John) από ό,τι ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Έτσι, σύμφωνα με την παραδοχή του ίδιου του Davies, έλεγε ψέματα και έγραφε μυθοπλασία - αλλά πόσο ακριβώς έλεγε ψέματα και πόσο μέρος του βιβλίου του ήταν κατασκευασμένο;

"Τίποτα δεν είναι αληθινό", θυμάστε; Οι ίδιοι οι Beatles σας το λένε αυτό (όπως απαιτεί ο "κώδικας" των ανθρώπων που βρίσκονται ψηλά στη λέσχη) σε έναν από τους πιο διάσημους δίσκους τους και σε αυτόν που δίνει το μεγαλύτερο στοιχείο για την πραγματική τους προέλευση. Πρέπει να αναρωτηθούμε ξανά: γιατί ένα ορφανοτροφείο (από όλα τα μέρη) είχε τόσο βαθιά επίδραση πάνω τους;

Ο Τζον Λένον δήλωσε σε συνέντευξή του στο Rolling Stone ότι "αισθανόταν μια σύνδεση με τα ορφανά", προσθέτοντας: "Σκέφτηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα, επειδή φαινόταν να βλέπω πράγματα που οι άλλοι άνθρωποι δεν έβλεπαν".

Τι ακριβώς υπονοεί ότι "έβλεπε"; Και επιτρέπουν όντως τα ορφανοτροφεία σε τυχαία παιδιά της γειτονιάς να έρχονται και να συναναστρέφονται στενά με τους προστατευόμενούς τους; Πώς γίνεται να γνώρισε αυτά τα ορφανά αρκετά καλά ώστε να αναπτύξει "μια σχέση" μαζί τους; Είναι προφανές από το πόσο βαθιά και βαθιά διαμόρφωσε αυτό το περιβάλλον τον Τζον Λένον ότι έκανε κάτι περισσότερο από το να παίζει μόνος του στους γύρω κήπους.

Η επίσημη ιστορία είναι ότι, εκείνη την εποχή, το ορφανοτροφείο έπαιρνε μόνο κορίτσια. Παραδέχονται ότι "αργότερα" πήραν και αγόρια, οπότε δεν είναι πέρα από κάθε πιθανότητα να έκαναν την παραμικρή εξαίρεση εκ των προτέρων - ειδικά αν είχαν πλούσια κίνητρα από την κυβέρνηση και τις μυστικές υπηρεσίες για να το κάνουν. Βλέπουμε τώρα από την κατάσταση με τους "αιτούντες άσυλο" ότι είναι πολύ εύκολο για τις κεντρικές κυβερνήσεις να παρακάμπτουν τα τοπικά συμβούλια και να τα κάνουν να συμφωνήσουν σε ανορθόδοξες ρυθμίσεις φιλοξενίας, οπότε αν η κυβέρνηση μπορεί να αναγκάσει τα συμβούλια να δεχτούν χιλιάδες άνδρες στρατιωτικής ηλικίας παρά τη θέλησή τους, είμαι σίγουρος ότι δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να πείσουν ένα ίδρυμα για παιδιά να δεχτεί μερικά μωρά.

Αυτό που πρέπει πάντα να θυμόμαστε είναι ότι, όσον αφορά τη μεταπολεμική λαϊκή κουλτούρα στον δυτικό κόσμο, ισχύει πραγματικά ότι "τίποτα δεν είναι πραγματικό", ότι υπάρχουν στρώματα και στρώματα ψεμάτων και ψευδαισθήσεων και ότι - αν πάρουμε αυτά που μας λένε τοις μετρητοίς - θα "παρεξηγήσουμε όντως όλα όσα βλέπουμε", όπως ακριβώς μας λένε οι στίχοι από το Forever του Strawberry Field. Υπηρεσίες πληροφοριών όπως η CIA και η MI5, και πρωτοβουλίες κοινωνικής μηχανικής όπως το Tavistock, έχουν συνωμοτήσει για να δημιουργήσουν ένα εντελώς ψευδές πολιτιστικό κλίμα, και αυτό που θεωρούμε ως "σύγχρονο πολιτισμό" είναι μια απάτη - μια οφθαλμαπάτη που διαιωνίζεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης - για σκοπούς κοινωνικής μηχανικής και ελέγχου του πλήθους.

Αν διαβάζετε αυτό το άρθρο, είναι πιθανό να μπορείτε να το δείτε αυτό με το Covid - ότι το όλο θέμα είναι ψεύτικο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να χειραγωγήσουν τους ανθρώπους και να αλλάξουν το πολιτιστικό κλίμα. Αν μπορείτε να το δείτε αυτό για ένα κοινωνικό φαινόμενο, παρακαλώ καταλάβετε ότι αυτού του είδους οι υπερ-χειραγωγικές μηχανορραφίες δεν ξεκίνησαν μόλις τα τελευταία δύο ή τρία χρόνια. Συνεχίζονται εδώ και πολύ περισσότερο καιρό.

Αν είστε νέοι σε αυτή τη σκηνή, μπορεί να μπείτε στον πειρασμό να ειρωνευτείτε, "έλα τώρα, δεν είναι όλα θεωρία συνωμοσίας", και σε αυτό λέω, εξαρτάται τι εννοείτε. Η καθημερινή σας ζωή, η οικογένεια και οι φίλοι σας, η δουλειά σας, δεν είναι συνωμοσίες. Αλλά όλα τα μεγάλα γεγονότα της παγκόσμιας σκηνής και οι άνθρωποι που λαμβάνουν μεγάλη προσοχή από τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης, σχεδόν πάντα είναι. Είναι στρατηγικά κόλπα και υψηλού επιπέδου ψυχολογικές επιχειρήσεις για να διαμορφώσουν τις αντιλήψεις, τις σκέψεις και τις συμπεριφορές σας, με στόχο να τις διαμορφώσουν σύμφωνα με τους επιθυμητούς σκοπούς των κυρίαρχων τάξεων.

Στη δεκαετία του 1960, οι άρχουσες τάξεις είχαν τρεις πρωταρχικούς στόχους (οι οποίοι εξακολουθούν να είναι οι τρεις πρωταρχικοί τους στόχοι): 1) Να μειώσουν τον πληθυσμό- 2) Να διαλύσουν τις οικογένειες- 3) Να διαλύσουν τις κοινότητες.

Οι Beatles έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτό, με το ρόλο τους στη δημιουργία και την προώθηση μιας "νεανικής κουλτούρας" που δεν υπήρχε πραγματικά πριν (η λέξη "έφηβος" δεν είχε χρησιμοποιηθεί ευρέως μέχρι τη δεκαετία του 1950). Αυτή η νέα κουλτούρα του σεξ, των ναρκωτικών και του ροκ εν ρολ, τόσο διαφορετική από οτιδήποτε είχε προηγηθεί, ήταν το κλειδί για την αποξένωση των νέων από την παλαιότερη γενιά, επιταχύνοντας έτσι τη διάλυση των οικογενειών και τη διάσπαση των κοινοτήτων, και ταυτόχρονα βοήθησε στην έναρξη της σεξουαλικής επανάστασης, η οποία ήταν απαραίτητη για τη μείωση του ποσοστού γεννήσεων.

Αλλάζοντας τη στάση των ανθρώπων απέναντι στο σεξ και πείθοντάς τους να το βλέπουν κυρίως ή αποκλειστικά ως ψυχαγωγική δραστηριότητα και όχι ως αναπαραγωγική, οι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν δραματικά λιγότερα παιδιά. Θα νομίζατε ότι αν θέλατε να μειώσετε το ποσοστό γεννήσεων, το να ενθαρρύνετε τους ανθρώπους να ασχοληθούν με περισσότερες δυνητικά αναπαραγωγικές δραστηριότητες θα ήταν μια εντελώς παράδοξη προσέγγιση, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, αφού από τη στιγμή που οι άνθρωποι βλέπουν το σεξ ως ψυχαγωγικό και όχι ως αναπαραγωγικό, είναι πολύ πιο πιθανό να ασχοληθούν πρόθυμα με την αντισύλληψη και την άμβλωση, και το να πείσετε τους ανθρώπους να κάνουν αυτά τα πράγματα μόνοι τους, αντί να επιβάλλετε τέτοια μέτρα με τη βία (κάτι που είχε δοκιμαστεί στο παρελθόν) είναι μια πολύ πιο αποτελεσματική στρατηγική για τον περιορισμό των γεννήσεων. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την πραγματική ιστορία και τους σκοπούς της σεξουαλικής επανάστασης, καθώς και για τους βαθύτατα αμφίβολους χαρακτήρες πίσω από αυτήν (ένθερμους ευγονιστές και ρατσιστές που συμπαθούν τους Ναζί, κυρίως) στο κείμενό μου εδώ.

Συνοψίζοντας: μετά το τελετουργικό μαζικής θυσίας που ήταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι ίδιοι άνθρωποι που βρίσκονταν πίσω από αυτόν έστρεψαν την προσοχή τους στον αποδεκατισμό της κοινωνίας και στη μείωση του πληθυσμού με άλλους τρόπους. Είναι ευκολότερο να απαλλαγείς από τους ανθρώπους σταματώντας τους να γεννιούνται εξαρχής, παρά να τους σκοτώσεις, εξ ου και η εισαγωγή στη δεκαετία του 1960 του χαπιού, της νόμιμης άμβλωσης και της σεξουαλικής επανάστασης, ο συνδυασμός των οποίων προκάλεσε την κατακόρυφη πτώση του ποσοστού γεννήσεων. Αλλά για να πιάσουν τόπο αυτά τα πράγματα, έπρεπε να προωθηθούν επιθετικά από τους παγκοσμίου φήμης παράγοντες αλλαγής της εποχής.

Η εφεύρεση της "νεανικής κουλτούρας", όπως προωθήθηκε από τους Beatles και άλλα μεγάλα ονόματα της λαϊκής κουλτούρας, βοήθησε να μπει μια διαρκής σφήνα ανάμεσα στις γενιές, γεγονός που οδήγησε σε δραματικά αυξημένη ατομικότητα και απομόνωση, γεγονός που καθιστά τους ανθρώπους πιο ελεγχόμενους. Το πρώτο πράγμα που κάνουν οι κακοποιοί για να επιτρέψουν τον πλήρη έλεγχο είναι να απομονώσουν ένα άτομο από τις προηγούμενες κοινότητές του, οπότε αυτό έκαναν και οι κοινωνικοί μηχανικοί της δεκαετίας του '60. Αυτά τα θέματα διερευνώνται πολύ καλά στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά The Wonder Years, η οποία απεικονίζει τη σχεδόν αιώνια σύγκρουση μεταξύ των γονέων της δεκαετίας του 1960 και των έφηβων παιδιών: μας δίνεται η δυνατότητα να πιστεύουμε ότι τα πράγματα ήταν "πάντα έτσι", ότι οι γονείς και οι έφηβοι ήταν πάντα ο ένας στο λαιμό του άλλου, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια, καθώς η κουλτούρα σπάνια μετατοπίστηκε τόσο δραματικά όσο τη δεκαετία του 1960, δημιουργώντας έτσι τόσα πολλά πράγματα για να διαφωνήσει κανείς.

Πριν από αυτό, οι πολιτισμικές αξίες και οι προσδοκίες των γονέων και των παιδιών ήταν συχνά λίγο-πολύ οι ίδιες, και εξακολουθούν να είναι οι ίδιες σε πολιτισμούς που δεν συμμετέχουν στη σύγχρονη κουλτούρα, όπως οι απομακρυσμένες αυτόχθονες φυλές. Αν ρωτούσατε κοινωνίες που δεν καταναλώνουν καθόλου τα mainstream ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, "οι έφηβοι σας τσακώνονται συνεχώς με τους γονείς τους;", η απάντηση θα ήταν ένα ηχηρό όχι. Αυτός ο μαχητικός "πόλεμος των γενεών" είναι ένα εντελώς επινοημένο φαινόμενο, αποκλειστικά για τις κοινωνίες που έχουν τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, περιοδικά κ.λπ. 

Αυτή η ιδέα ότι είναι "φυσικό" για τους γονείς και τα παιδιά να έχουν τελείως διαφορετικές πεποιθήσεις και πρότυπα σε βαθμό που να διαφωνούν συνεχώς, είναι ένα άλλο σύγχρονο κατασκεύασμα. Ανατρεπτικοί κοινωνικοί μηχανικοί δημιούργησαν αυτό το φαινόμενο μέσω των σχολείων, των πανεπιστημίων, των μέσων ενημέρωσης και κυρίως της λαϊκής (νεανικής) κουλτούρας, με στόχο να σταματήσουν τη μετάδοση της παραδοσιακής κουλτούρας, οδηγώντας την αναπόφευκτα στην κατάρρευσή της. Είναι προφανές στην πραγματικότητα: αν οι γονείς δεν μπορούν να μεταδώσουν τις πολιτιστικές τους αξίες στα παιδιά τους, καθώς τα εν λόγω παιδιά έχουν υποταχθεί υπερβολικά στη σύγχρονη νεανική κουλτούρα, τότε κανείς δεν μεταφέρει την κουλτούρα. Το ίδιο πράγμα συνεχίζεται και σήμερα, με την "ξύπνια" γενιά Z να βρίσκεται διαρκώς σε πόλεμο με τους "φανατικούς" γονείς της γενιάς X.

Αυτές οι επινοημένες συγκρούσεις υπάρχουν, επειδή η δημιουργία τους είναι μια πιο αποτελεσματική στρατηγική για την κατάρρευση μιας κουλτούρας, απ' ό,τι η εισβολή και ο βομβαρδισμός της, επειδή συναντάς πολύ λιγότερη αντίσταση. Οι νέοι που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου πιστεύουν ότι καταστρέφουν την κουλτούρα τους από επιλογή (επειδή είναι βαρετή, οπισθοδρομική, καταπιεστική, τρανσφοβική κ.λπ.), και οι "δεινόσαυροι" γονείς που προσπαθούν να υπερασπιστούν την κουλτούρα σύντομα πεθαίνουν, οπότε μέσα σε μερικές γενιές, οι εχθρικές δυνάμεις κατοχής έχουν νικήσει.

Θυμηθείτε πώς σας θέλουν οι επικυρίαρχοι: μοναχικούς, απομονωμένους, ατομοποιημένους, χωρίς κουλτούρα, χωρίς οικογένεια, χωρίς κοινότητα - και περισσότεροι άνθρωποι πληρούν αυτή την περιγραφή τώρα από ό,τι σε οποιοδήποτε προηγούμενο σημείο της ιστορίας, και όλα αυτά είναι άμεσο αποτέλεσμα των κοινωνικών αλλαγών που τέθηκαν σε κίνηση μέσω της δεκαετίας του 1960 - από στρατιωτικά καθοδηγούμενους παράγοντες αλλαγής όπως οι Beatles.

Αν ακόμα δεν με πιστεύετε, σκεφτείτε τους παρακάτω στίχους:
Φανταστείτε ότι δεν υπάρχουν χώρες
Δεν είναι δύσκολο να το κάνεις
Τίποτα για το οποίο να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς
Και καμία θρησκεία επίσης.

Φανταστείτε ότι δεν υπάρχουν περιουσίες
Αναρωτιέμαι αν μπορείς
Καμία ανάγκη για απληστία ή πείνα
Μια αδελφότητα των ανθρώπων

Το ερώτημα είναι, είναι αυτό ένα απόσπασμα από το Imagine του John Lennon ή η τελευταία ομιλία του Klaus Scwab στο WEF;

Χωρίς χώρες; (π.χ., Μία Παγκόσμια Κυβέρνηση)

Δεν υπάρχουν περιουσίες; ("Δεν θα έχετε τίποτα στην κατοχή σας και θα είστε ευτυχισμένοι").

Καμία ανάγκη για απληστία ή πείνα; (Επειδή η απληστία καθίσταται αδύνατη όταν το μόνο νόμισμα είναι τα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση CDBCs και η πάστα με τα έντομα είναι πολύ χορταστική;)

Το "Imagine" είναι ένα προσχέδιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων από κάποιον που είναι όσο πιο "μέσα στο κλαμπ" γίνεται - όποιος και αν το έγραψε στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε τον υπερ-διάσημο πράκτορα της αλλαγής Lennon για να το κυκλοφορήσει το 1971, λέγοντάς μας ποιο ήταν το τελικό παιχνίδι, τώρα που η παραδοσιακή μας κουλτούρα είχε υπονομευθεί επιτυχώς μέσω της δεκαετίας του 1960. Επαναλαμβάνω ότι δεν έχει υπάρξει καμία πολιτιστική αλλαγή τόσο δραματική και τόσο περιεκτική όσο αυτή που συνέβη σε εκείνη τη μοναδική δεκαετία, και για να γίνουν τέτοιου είδους εξαιρετικές αλλαγές τόσο γρήγορα, οι κοινωνικοί μηχανικοί χρειάζονταν ένα διαφορετικό επίπεδο φήμης, ένα διαφορετικό είδος ειδώλου και "επιρροής" - έτσι, έπρεπε να αναπτυχθούν διαφορετικές στρατηγικές για να τις δημιουργήσουν.

Στην πραγματικότητα, οι Beatles δεν ήταν "αληθινοί": ήταν εξαρχής δημιουργήματα της στρατιωτικής αντικατασκοπείας, προετοιμασμένοι από πολύ νωρίς να αλλάξουν μόνιμα την κουλτούρα, και μάλλον το έκαναν αυτό με μεγαλύτερη επιτυχία από οποιονδήποτε άλλο παράγοντα αλλαγής στην ιστορία.

Ναι, το ξέρω, όλοι με μισούν τώρα που σπιλώνω τόσο άμεμπτα είδωλα και ινδάλματα, και κάποια κουραστικά άτομα θα απαντήσουν αναπόφευκτα με το "καλά, συνήθως καταδέχομαι να εγκρίνω αυτά που γράφεις, αλλά αυτή τη φορά το παρατράβηξες" (έχω ήδη μια απάντηση για εσάς, οπότε βάλτε το αγαπημένο σας κομμάτι υπνωτιστικού στρατιωτικού ελέγχου του μυαλού των Beatles και διαβάστε το...).

Σοβαρά πάντως, καταλαβαίνω απόλυτα πόσο ισχυρή είναι η έλξη της μυθολογίας των Beatles, στο βαθμό που η εν λόγω έλξη είναι ο κύριος λόγος (και, για να είμαι ειλικρινής, μάλλον, ε, ο μόνος λόγος) που πήγα στο πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ. Ήμουν, για όλη την εφηβεία μου, συνεπαρμένη από τους Beatles (είχα έναν φίλο με cool μεγαλύτερα αδέρφια που μας απογαλακτισε επιτυχώς από τους Take That), όχι τόσο για τη μουσική τους όσο για τη μυθολογία τους. Έτσι, ήμουν ενθουσιασμένη που ζούσα στην ίδια τους τη γενέτειρα, και μου άρεσε να περιπλανιέμαι στους μυθικούς δρόμους του Merseyside (Mathew Street, Menlove Avenue, Forthlin Road), και μετά να κατεβαίνω στις αποβάθρες, να ατενίζω τη θάλασσα και να φαντάζομαι με νοσταλγία ότι κάποτε, τέσσερα αγόρια που θα άλλαζαν τον κόσμο, περπατούσαν κι αυτά τα δρομάκια... Οπότε πραγματικά, πραγματικά καταλαβαίνω πόσο συναρπαστική και ισχυρή είναι η μυθολογία.

Και αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Έτσι δρουν οι κοινωνικοί μηχανικοί...

Η μετάφραση και η δημοσιεύση στα Ελληνικά έγινε από τον Διόδοτο
Η ανάλυση και το κείμενο ανήκει στην Αγγλίδα Blogger Miriaf