THE 69 EYES - Universal Monsters

~~                 Οι The 69 Eyes ξεκίνησαν πίσω στο 1989, στο Χελσίνκι της Φινλανδίας παίζοντας πιο Glam Metal/Hard Rock αλλά με τα χρόνια πρόσθεσαν Gothic Rock στοιχεία και πλέον έχουν καταλήξει να παίζουν όπως λένε και οι ίδιοι, ‘’Goth ‘n’ Roll’’. Πλέον έχουν πλατινένιους δίσκους και παγκόσμιες περιοδείες. To ‘’Universal Monsters’’ είναι ο ενδέκατος δίσκος τους, και τρίτος για την Nuclear Blast. Στον συγκεκριμένο δίσκο έχουμε και την επιστροφή του παραγωγού των ‘’Blessed Be’’ και ‘’Paris Kills’’,  Johnny Lee Michaels  που παραλαμβάνει χρέη παραγωγού αλλά και πληκτρά (και δεύτερα φωνητικά). Λογικό είναι να ακούγεται και σαν η συνέχεια του ‘’Paris Kills’’ όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν αν και δεν είναι ακριβώς έτσι. Το εξώφυλλο είναι δουλειά του διάσημου φωτογράφου και σκηνοθέτη, Ville Juurikkala (NIGHTWISH, AMORPHIS, HIM, APOCALYPTICA). Κυκλοφορεί μόνο σε cd, σε διάφορες εκδόσεις.
\r\n                     Η επονομασία ‘’Goth ‘n’ Roll’’  που έχουν δώσει στην μουσική τους, δεν είναι διόλου τυχαία. Άλλοτε ακούγονται πιο γοτθικοί, άλλοτε πιο rock ‘n’ Roll, άλλοτε πιο hard ‘n’ Heavy και άλλοτε μια πρόσμιξη όλων αυτών. Το ‘’Universal Monsters’’ ξεκινά μια με goth αισθητική που προέρχεται πιο πολύ από την μπάσα φωνή του Jurki69. Γενικότερα η φωνή του ακούγεται μπροστά, όπως και τα πλήκτρα. Χάνει σε δυναμική, κερδίζει σε ατμόσφαιρα αλλά έτσι και αλλιώς μου ακούγονται αρκετά μαλθακοί και στημένοι για τα γούστα μου. Δεν υπάρχει το ατόφιο συναισθηματικά φορτισμένο τοπίο ενός goth rock δίσκου, δεν υπάρχει η ανεμελιά του rock , δεν υπάρχει η δυναμική της σκληρής μουσικής. Υπάρχουν μάλλον όλα, αλλά σε μικρή ποσότητα. Αν θέλετε μουσική συνοδευτική, απλά κάτι για να παίζει στον χώρο σας, τότε είναι ότι πρέπει, ειδικά τις ‘’μικρές’’ ώρες. Απλοικό, εύπεπτο, ελαφρύ. Οι κιθάρες είναι αρκετά υποτονικές, και οι αρμονίες τους παιδικές.
\r\n                         Το πρώτο τραγούδι που με ευχαρίστησε σαν ολοκληρωμένη σύνθεση είναι το ‘’Miss Pastis’’. Εννοείται ότι και εδώ τα πράγματα δεν διακρίνονται από κάποιου είδους ευφυία, αλλά τουλάχιστον ακούγεται πιο τρελαμένο, με το εθιστικό refrain και το σύντομο σόλο που (θέλει να) ξεσαλώνει. Άλλο άξιο αναφοράς τραγούδι είναι το ‘’Jerusalem’’. Εδώ τα πράγματα σκοτεινιάζουν και έχουν και ένα electro/disco άγγιγμα.  Πολύ ωραίο τραγουδάκι, μου έφερε νοσταλγία προς άλλα ακούσματα. Βάλε και τα ‘’Never’’ και ‘’Blue’’ με τις μελωδίες την ψευδονευρικότητα του πρώτου και την ψευδομελαγχολία του δεύτερου  και συμπληρώνεις την τετράδα που μπορώ να ακούσω και στο μέλλον . Τέλος, να γράψω ότι με ενοχλεί αφάνταστα όταν γενικότερα στην rock/metal μουσική τα πάντα κινούνται γύρω από τον τραγουδιστή, μου θυμίζει το ψευδολαικό ρεπερτόριο της χώρας μας. Άκρως ενοχλητικό.
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n