Wildhunt - Aletheia

Η αναβίωση του Thrash Metal ήταν γεγονός πριν 10-15 χρόνια και το ζήσαμε έντονα και στην Ελλάδα. Αντίστοιχα, η Αυστρία είχε τους δικούς της νέους ήρωες και ένας από αυτούς ήταν οι Wildhunt. Δημιουργήθηκαν το 2011 και ήδη ένα χρόνο μετά είχαν το δικό τους υλικό. Το 2015 κυκλοφόρησε η σπλιτ ''συλλογή'' Austrian Heavy Metal Alliance με πέντε ( High Heeler / Wildhunt / Liquid Steel / Roadwolf / Diamond Falcon)  μπάντες της Αυστριακής σκηνής να προσφέρουν από δυο συνθέσεις. Αυτά τα δυο τραγούδια τα συναντήσαμε και στο ντεμπούτο τους ''Descending'' που κυκλοφόρησε το 2016 από την Metal on Metal Records. Ωραίο, παλαιομοδίτικο thrash metal από ένα power trio και μάλιστα με εξωφυλλάρα. Και κάπου εκεί ξεκίνησαν τα προβλήματα. Και αλλαγές στη σύνθεση. Για αρχή προστέθηκε και δεύτερος κιθαρίστας ενώ ο ήχος τους άρχισε να απομακρύνεται από το thrash και να προσεγγίζει πιο heavy πράγματα. Ήδη το 2019 τους ακούμε αλλαγμένους στη νέα,split συλλογή Αυστριακών δυνάμεων ''Powersword'' με όλες τις μπάντες να έχουν πιο heavy/hard rock ήχο. Με μοναδικό αυθεντικό μέλος πλέον τον κιθαρίστα/τραγουδιστή Wolfgang Elwitschger οι Wildhunt επιστρέφουν με το ''Aletheia'' το οποίο θα κυκλοφορήσει  με το έμπα της νέας χρονιάς από την Jawbreaker Records σε cd αλλά και βινύλιο (δυο χρώματα).

Για αρχή, ένα μεγάλο μπράβο στη Lena Richter που για μια ακόμα φορά έντυσε το εξώφυλλο από μια metal κυκλοφορία με τον καλύτερο τρόπο. Ο δίσκος ξεκινά ήρεμα, με συντροφικές συγχορδίες για να μπαίνουμε σιγά σιγά στο κλίμα. Οι ταχύτητες ανεβαίνουν, η παραμόρφωση εντείνεται, το ορχηστρικό ''Touching the Ground''  τελειώνει και σειρά παίρνει το πρώτο, αληθινό δείγμα του  δίσκου, το ''The Holy Pale''. Στις κιθάρες εντόπισα αμέσως King Diamond αναφορές, σαφέστατα σε πιο thrash κλίμα. Γενικότερα το υλικό είναι πολύ διαφορετικό από αυτό του ντεμπούτου μιας και πέρασε και μια δεκαετία και ας είναι ίδιος ο συνθέτης και τραγουδιστής. Ο Wolfgang παίζει ακόμα πιο τεχνικά από το παρελθόν, όχι υπερβολές αλλά σίγουρα κολλάει και δεν επαναπαύεται σε 2-3 ακόρντα. Εξαιρετικός συγχρονισμός από το ρυθμικό ντουέτο που κάνει σοβαρή δουλειά και δεν εφησυχάζεται στο να ακολουθεί. Ο ήχος τους ακούγεται συχνά σαν αγαπημένη Power/thrash metal μπάντα των 80ς με ένα ήχο παρμένο από τα 70ς ακόμα και αν ακούγεται σύγχρονος. Δεν έχω ιδέα για το ποιος ευθύνεται για την παραγωγή αλλά έχει κάνει εκπληκτική δουλειά χαρίζοντας μια νοσταλγική χροιά στη μουσική τους. Οι κύριες συνθέσεις δεν είναι παραπάνω από πέντε αλλά όλες φθάνουν τα επτά λεπτά και πάνω. Και έχουν πολλές μουσικές στρώσεις, αρκετές αλλαγές, μπόλικα σολος και όχι μόνο από τις κιθάρες. Ειδική μνεία στο μπάσο που μαρκάρει πολλές φορές τις συνθέσεις με τις δικές του ικανότητες. Το μέλλον του Robbie Noebauer φαίνεται φωτεινό, ο τύπος παίζει απίστευτα, καιρό είχα να ευχαριστηθώ τόσο πολύ το συγκεκριμένο όργανο. Βέβαια ο Wolfgang παίζει σε άλλο επίπεδο, εξωγήινο. Φανταστείτε το Mustaine να παίζει σε heavy metal μπάντα και να riffάρει σαν να είναι οι τελευταίες του δημιουργίες εν ζωή. Αν δεν ήταν κυκλοφορία του 2026, θα το έβαζα στο φετινό μου TOP-20.