Anger as Art - Ad Mortem Festinamus

\r\n\r\n

               Περίεργα τα φέρνει η ζωή. Πάνω που ξέθαψα την σύντομη δισκογραφία των Speed Metallers Abattoir ( δυο δίσκοι, 1985 και 86 αντίστοιχα), σκάει ο νέος δίσκος των Anger As Art προς ακρόαση. Που κολλάνε αυτά τα δύο; Μα στο ότι τρία εκ των τεσσάρων μελών του συγκροτήματος προέρχονται από  τους Abattoir.  Οι Βετεράνοι Αμερικανοί έχουν ήδη τέσσερις δίσκους και στις 11 Μαρτίου πάνε για τον πέμπτο ‘’Ad Mortem Festinamus’’ που θα κυκλοφορήσει από την ‘’Old School Metal Records’’. Με τέτοια  μπάντα, αντίστοιχη θα ήταν και η εταιρία . Παραγωγή, ηχογράφηση και λοιπά από τον  Ronald Sandoval στα Rev Studios, Chino CA και με ένα όμορφο εξώφυλλο από τον Πολωνό ζωγράφο, οι Anger As Art δεν διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά επιβεβαίωση των μουσικών ικανοτήτων και ιδεών τους.
\r\n                 Ο παλιός είναι αλλιώς. Ξέρει τι χρειάζεσαι. Γι αυτό και ξεκινά με παθιασμένα σόλαρίσματα και ένταση για να μπεις στο κλίμα. Η μουσική τους δεν είναι ακριβώς thrash,πιο πολύ σε speed (power/thrash) θα τους κατέτασσα.Ok, υπάρχει η ταχύτητα, το γρέζι σε φωνές και κιθάρες αλλά και πολλά χεβιμεταλλάδικα σημεία. Στο μυαλό μου έρχονται σκέψεις για το πώς θα έπαιζαν οι Jag Panzer αν thrashιζαν. Και βέβαια με άλλο τραγουδιστή.  Εξάλλου, όσοι έχουν ακούσει Abattoir, τίποτα από τα παραπάνω δεν θα τους φανούν παράταιρα. Οι κιθάρες είναι το μεγάλου ατού της μπάντας. Δεν θα προλαβαίνετε να μετράτε riffs και τα αυτιά σας να διαδέχονται τους εγωιστικούς μονόλογους κάθε κιθάρας. Σύντομα σόλος, ευχάριστα και ουσιώδη. Οι συνθέσεις δεν έχουν κάτι το καινούριο να προσφέρουν παρά μόνο να ποτίσουν εχθρότητα τις νότες που ταλαντεύουν. Κάποιες συνθέσεις θα γίνουν πιο αρεστές από τις άλλες αλλά καμιά δεν έχει τα φόντα να αφήσει ιστορία. Το σίγουρο είναι ότι πολλοί σβέρκοι θα τεντωθούναι και πολλοί επίδοξοι air guitarists θα στραμπουλήξουν τα δάκτυλα τους. Μια μικρή συνθετική καμπή στα ‘’L.A. State Of Mind’’ και ‘’Unknowing, Undead’’ ρίχνουν το τελικό αποτέλεσμα αλλά όχι και την όρεξη μας να ακούσουμε το δίσκο μέχρι τέλους κάθε φορά. Μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση από αυτήν που μας συνηθισαν στα προηγούμενα τραγούδια έρχεται λίγο πριν το τέλος στο ‘’Praise Of The Firehead’’. Εδώ προωθούνται οι ακουστικές κιθάρες με τα ξεσπάσματα να ακούγονται πολύ εύστοχα ενώ μουσική και φωνή να θυμίζουν τα προσωπικά του Dickinson. Θα το ξεχωρίσω ως το αγαπημένο του δίσκου.
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n