Downfall of Gaia - Aeon Unveils the Thrones of Decay

                Η αλήθεια είναι ότι έχει γεμίσει ο metal πλανήτης με υβριδιακές μπάντες που παίζουν τα πάντα και συνδιάζουν ακόμα περισσότερα. Μερικές φορές επιτυχημένα, άλλες όχι. Πιστεύω ότι οι Γερμανοί Downfall ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Παραγωγική μπάντα που δουλεύει σκληρά και μέσα σε λίγα χρόνια έχει κυκλοφορήσει πολύ υλικό είτε σε splits, είτε σε αυτόνομο υλικό. Το φετινό ’’Aeon Unveil The Thrones Of Decay’’ είναι πλέον ο τρίτος τους δίσκος και το αμάγαλμα του Atmospheric Sludge/Post-Metal/Crust υλικού του συγκεντώνεται σε μια ώρα μουσικής. Κυκλοφορεί μέσω Metal Blade σε cd και διάφορες πανέμορφες εκδόσεις βινυλίου.
\r\n                   Όπως και οι περισσότερες μπάντες του είδους, περιεργάζονται την μουσική σαν μικρά παιδιά που εξερευνούν το σύμπαν γύρω τους γεμάτα περιέργεια και δοκιμάζουν τα πάντα. Στις απλωμένες, αργόσυρτες 7 (και ένα 2μισάλεπτο ιντερλούδιο, μια ακουστική όαση που αντήχησε ψυχοθεραπευτικά μέσα μου) συνθέσεις τους, δεν βιάζονται καθόλου και προσπαθούν να υπερπληρώσουν κάθε δευτερόλεπτο μουσικής με το πολυπρόσωπο και πολυπαραγοντικό τους ύφος. Ατμόσφαιρα, επιβλητικότητα, καταιγισμός αδρών ηχητικών σημάτων, διϋλισμός αισθημάτων, τσιτωμένα ριφς, ενδοσκόπηση του μουσικού τους ’’εγω’’. Απρόσωποι και ασταθείς, ευμετάβλητοι σε κάθε λεπτό που τους ακολουθείς, κάπου τους χάνεις. Κάποιους τους ενθουσιάζει αυτή η προσποιητή λεπταισθησία και το παραγεμισμένα μουσικά τσουκάλια που σιγοβράζουν με την ησυχία τους αλλά εμένα με  ’’ακυρώνουν’’. Σουλατσάρουν  στο απέραντο κενό, βουίζοντας μέσα στο κεφάλι μου ρυπαρούς θορύβους από την μια, και εκλεπτυσμένες μελωδίες από την άλλη. Και ο χρόνος θα περνα...και επι της ευκαιρίας, το ’’Aeon Unveil The Thrones Of Decay’’ είναι ένα κόνσεπτ άλμπουμ για τον χρόνο που περνά χωρίς να τον ενδιαφέρει ο άνθρωπος, χωρίς να του δείχνει οίκτο. Οι ήχοι σέρνονται σαν τις μεταλλικές μπάλες κατάσικων φαντασμάτων ενώ με τέτοια φωνή (τραγουδά σε Αγγλικά και Γερμανικά) είμαι σίγουρος ότι καποιανού η τραχεία ξεριζώθηκε. Οι καλοδουλεμένες πολυεπίπεδες συνθέσεις τους σε παροτρύνουν σε πλήρη αφοσίωση και πολλές ακροάσεις μιας και είναι αναπτυγμένες διεξοδικά σε όλη την διάρκεια του δίσκου. Πάντως σε μια ’’γυρα’’ ακρόασης που απομόνωσα την ατμόσφαιρα και έδωσα βάση στις παικτικές ικανότητες του νέου αποκτήματος της μπάντας, του Mike Kadnar, το παίξιμο του είναι εκπληκτικό και σχεδόν εκμηδενίζει (οκ, είμαι υπερβολικός)  τον προηγούμενο. Και στα ’’Of Stillness and Solitude’’ και ’’To Carry Myself to the Grave’’ παίζει τα άπαιχτα. Όλα τα παραπάνω όμως δεν μου αρκούν για να πειστώ απόλυτα διότι αν και ακούγονται κολακευτικά σαν ξεχωριστές οντότητες, ο συνδυασμός και το παραγέμισμα τους με απωθεί σε σημεία. Όπως και να χει, κανείς δεν θα χάσει τον χρόνο του τζάμπα ακούγοντας το, άρα δώστε του μια ευκαιρία, ίσως να το εκτιμήσετε παραπάνω από μένα.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n