Vesania - Deus Ex Machina

                  Οι Vesania είναι ένα Πολωνικό supergroup που βασίζεται περισσότερο στην φήμη του Orion, μπασσίστα των Behemoth. Στους Vesania βέβαια έχει πρωταγωνιστικό ρόλο τραγουδώντας και παίζοντας κιθάρα. Τον συνοδεύουν και άλλα γνωστά ονόματα της σκηνής που έχουν διετελέσει ως μέλη σε μπάντες όπως τους Decapitated, Crionics, Vader και Dimmu Borgir. Παίζουν συμφωνικό black metal και το Deus Ex Machina είναι ο τέταρτος δίσκος τους, μετά από μια δισκογραφική παύση 7 ετών και ο πρώτος τους για την Metal Blade. Δυστυχώς...Δυστυχώς διότι μια τέτοια εταιρία έχει πολύ καλύτερες επιλογές στο roster της και θα μπορούσε να υπογράψει εκατοντάδες καλύτερες μπάντες από τους Vesania.
\r\n                      Vesania σημαίνει τρέλα στα λατινικά. Αν προσθέσεις και την λέξη-κωδικό στην μουσική τους που είναι ο τρόμος μέσα στα όρια του συμφωνικού black metal, παίρνεις μια πρώτη ιδέα για το τι πρόκειται να ακούσεις. Θυμίζουν Dimmy Borgir, Arcturus, έχουν το majestic των Emperor, την ατμόσφαιρα και τα τσιριχτά φωνητικά των Cradle Of Filth ενώ σαν Πολωνοί, ακούγονται και αρκετά σαν Behemoth, πιο πολύ στον ήχο μιας και ο κύριος συνθέτης έρχεται από αυτούς. Το κακό είναι ότι ακούγονται σαν δευτεράντζες όλων αυτών. Και έχουν και αυτόν το πλαστικό, ακίνδυνο ήχο στην παραγωγή [Scott Hull (Visceral Sound Studios)]. Δεν σε πιάνει τρόμος αλλά βαρεμάρα, στην καλύτερη γέλια. Άβολες συνθέσεις, πομπώδεις χωρίς τίποτα το ουσιαστικό μέσα τους. Χωρίς σθένος και σφρίγος. Απλά μια σειρά ήχων, μπερδεμένη που αλλάζει συχνά πορεί, μάλλον για το ’’φαινεσθαι’’. Και αν τα πρώτα τρία τραγούδια παιρνούν χωρίς να αγγίξουν αλλά και χωρίς να ενοχλούν, το ’’Vortex’’ είναι απλά αηδιαστικό σαν τραγούδια. Με κάποια γρυλιστά φωνητικά, καταιγισμό από ΑΣΦΑΙΡΑ πυρά και κάποια tribal κοπανήματα με μπλιμπλικωτά voodoo. Ωραίο δεν ακούγεται; Και όμως, ΔΕΝ είναι. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου έρχεται στο ρυθμικό ’’Dismay’’  που ακούγεται ενδιαφέρον με τα φανταχτερά του πλήκτρα και τα Limbonic Art φωνητικά του που ακούγονται διαπεραστικά και όξινα. Πραγματικά άξιο τραγούδι, όαση. Από κει και πέρα και πάλι η κατιούσα με αδιάφορα τραγούδια που εναλλάσσονται σε γρήγορους από αργούς ρυθμούς, χιλιοπατημένους πάνω σε πλήκτρα-ευνούχους. Άλλη μια καλή στιγμή φτάνει στο ’’Fading’’ που ακούγονται διεστραμμένες πληκτροφόρες μελωδίες που στροβιλίζονται για να σταματήσουν μόνο να να ελευθερώσουν τις κιθάρες να πραγματοποιήσουν το έργο που οφείλουν να κάνουν.Κάποια Katatoniκά στοιχεία κάνουν την εμφάνιση τους προς το τέλος του τραγούδιού, δίνοντας του και ένα διαφορετικό στίγμα. Στο τελευταίο τραγούδι ακούμε και γυναικεία φωνητικά σε ένα μονοδιάστατο/άψυχο κομμάτι
\r\n                     Δεν είναι κακή η μουσική τους. Έτσι και αλλιώς είναι πλέον σπάνιο φαινόμενο να ακούσεις κακή μουσική. Απλά είναι αδιάφορη. Και μου φαίνεται απίστευτα υπερβολικός ο ντόρος γύρω από το όνομα τους.Πρέπει να είμαι ο μοναδικός που δεν μου άρεσε ο δίσκος. Όχι απλά δεν μου άρεσε, τον βρήκα προσβλητικό για τα αυτιά μου. Ας ξανακούσω τα ’’Dismay’’ και ’’Fading’’ , μιας και δεν πρόκειται να τα ξανακούσω στο μέλλον, ούτε να το αγοράσω σε cd ή ένα από τα 200 αριθμημένα λευκά βινύλια της Metal Blade. Δυο στα δέκα τραγούδια δεν επενδύονται στις μέρες μας.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n