Redemption Through Force. Έτσι ονομάζεται ο δεύτερος δίσκος των Heavy/Power μεταλλάδων από την Κύπρο Solitary Sabred που για μένα αποτελεί δίσκο σταθμό στην σκηνή (μαζί του και ο περσινός Arrayan Path), σαφέστατα και μέσα στα 5 καλύτερα της χρονιάς. Η παρέα του Δημήτρη Δημητρίου κυκλοφόρησε ένα ολοκληρωμένο δίσκο που στάζει λιωμένο μέταλλο από παντού. Έτη φωτός βελτίωση από το ντεμπούτο (που σε καμμιά περίπτωση δεν ήταν μέτριο) αλλά εδώ τα πράγματα υπερβαίνουν συγκρίσεων. Με την εμπειρία πλέον στο σανίδι με συμμετοχές σε συναυλίες με τους Manilla Road, Praying Mantis, Ross the Boss, Dark Quarterer να φαίνεται είναι έτοιμοι να κατακτήσουν το κοσμο και μόνο ντροπή μπορεί να προκαλέσει το ότι ακόμα δεν έχουν συμβόλαιο με μια δυνατή εταιρία.Αν ήμουν μουσικός, σε αυτόν τον δίσκο θα ήθελα να συμμετέχω.
\r\n\r\n
Οι Solitary Sabred είναι ότι καλύτερο μπορεί να συγκριθεί αυτή την στιγμή με τους παλιούς αγαπημένους Manowar και όχι τους Manowear που συνεχίζουν να παρασιτούν εις βάρος παθιασμένων οπαδών. Αυτών και των King Diamond, σε λιγότερο βαθμό και σε συγκεκριμένα τραγούδια (’’Sarah Lancaster’’ στο οποίο μας χαρίζει και το σόλο του ο Howie Bentley (Cauldron Born), στο τέλος του ’’Burn Magic-Black Magic’’). Ο δίσκος στιχουργικά είναι βασισμένος γύρω από το βιβλίο των μαγισσών (Malleus Maleficarum), αναμιγνύοντας ιστορικά και φανταστικά στοιχεία. Στον ηχητικό τομέα ακολουθεί το Αμερικάνικο Heavy power των 80ς και παραδίδει μαθήματα σε νέους και παλιούς στο μάθημα της μεταλλοχαρακτικής. Ο Δημητρίου συρράφει ριφάρες που διεισδύουν σε μεταλλικές καρδιές κάνοντας τους να νοσταλγήσουν με την ολότητα των συνθέσεων του. Αλλά έχει και απίστευτους (συν)άδελφους σε αυτό το εγχείρημα. Τον Πέτρο Λεπτό (καμμιά σχέση με τον τραγουδιστή των Arrayan Path/Warlord) που ξεγυμνώνεται αισθητικά και γδέρνει την φωνή του πάνω σε ξυραφένια ριφς ώστε να σου μεταδώσει την επική χροιά της φωνής του, τις Halfordικές τσιρίδες, την θεατρικότητα του Βασιλιά, την μελωδία του αισθησιασμού. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Και τα κάνει καλύτερα από άλλους που δίνουν βάση μόνο σε μια πλευρά των φωνητικών τους δυνατοτήτων. Όσο για τα άλλα 3 παιδιά στο ρυθμικό μέρος και τις δέυτερες κιθάρες, η τρομερή ανωτερότητα του δίσκου που συμμετέχουν σε σχέση με τον πρώτο που υπήρχαν άλλοι, αποδεικνύουν πολλά.
\r\n\r\n
Οκτώ ύμνοι στον δίσκο (και τρεις εισαγωγές/ιντερλούδια). Από το ’’Disciples Of The Sword’’ έχεις ΄΄νιώσει’’ και καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για διαμαντι. Παρίστασαι μάρτυρας επικών συναισθημάτων που εκτοξέυονται από την μπάντα με μοναδικό στόχο τον ακροατή. Και είναι έυστοχοι. Συνδυάζουν το US power χωρίς ίχνος τυρίλας και με φρέσκο ήχο που ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι παρελθοντολάγνοι αλλά ποιοτητολάγνοι. Τα ρυθμικά μέρη είναι τόσο καλοδουλεμένα που σε εξαναγκάζουν ως το να συμπαρασυρθείς στις διαταγές τους, οι κιθάρες αριστεύουν πάνω στην τέχνη του μουσικού ίμερου και η φωνή απογειώνεται με ζηλευτή ευκολία και αποθεώνεται από θνητούς και μή. Αν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν στον ίδιο δίσκο πλέον συνθεσάρες σαν τα ’’Disciples Of The Sword’’, ’’Stigmata Of Pain’’, ’’Burn Magic-Black Magic’’, ’Revelation’’ και ’’Damnation’’ (αγαπημένο), ούτε καν μπορείς να το διανοηθεις, που να φτάσεις στο στάδιο να το πιστέψεις. Δηλαδή ποιος δεν θέλει την σήμερον ημέρα να ανταλλάξει μια ώρα φαντασίας και τρισευχάριστης μεταλλικής μουσικής πανδαισίας (που τιμά τους δημιουργούς αλλά και τους οπαδούς) για λιγοστά χρήματα και λίγο περισσότερο χρόνο για την εμβάθυνσης στον μουσικό τους κόσμο.
\r\n\r\n
Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω που να μην θριαμβολογεί υπέρ του μουσικού αυτού θάυματος. Ακόμα και ο ήχος είναι εξαίσιος και χάρη στον Πάρη Λάμπρου που έκανε την παραγωγή/ηχογράφηση/καφέδες/χατήρια στα Play On Ten (σας θυμίζει κάτι ο τίτλος;) στούντιο και το εξώφυλλο φέρνει άλλες εποχές, μη τεχνολογικά εξελιγμένες. Διανέμεται από τους ίδιους από το επίσημο website τους ή από την Κυπρική Pitch Black Records και τους διανομείς της. Έυχομαι σε γρήγορο συμβόλαιο, παγκόσμια αναγνώριση και πάντοτε τέτοια. Σας ευχαριστώ!
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n
