Omen - The Curse

O Kenny Powel  ήταν ο κιθαρίστας των Savage Grace στις πρώτες μέρες τους και συγκεκριμένα στο ep  ‘’The Dominatress’’ του 1983.  Έφυγε και δημιούργησε την δική του μπάντα, με συνοδοιπόρο τον παλιό του φίλο και drummer, Steve Wittig που γνωρίζονταν από τις εποχές των Rapid Fire και Savage Grace. Το κουαρτέτο των Omen θα συμπληρώσει ο Jody Henry στο μπάσο και το εξαίρετο λαρύγγι του J.D. Kimball. Το μαγικό, επικό ταξίδι των Omen ξεκινά και η μπάντα προσφέρει τρεις απανωτούς λατρευτούς δίσκους U.S. Power Metal, άμεσοι και επίπονοι. Κάθε δίσκος έχει συνθέσεις που άφησαν ιστορία και αγαπήθηκαν τότε και παραμένουν  εκλεκτοί στις καρδιές πολλών. Τρίτος και τελευταίος δίσκος με την ίδια σύνθεση, το ‘’The Curse’’ του 1986 (και το επόμενο ep) και ο ταλαντούχος  τους frontman αποχωρεί (R.I.P. το 2003 από καρκίνο) και δεν ξανασχολείται με το είδος. Στο ‘’Escape To Nowhere’’ εκτός από τραγουδιστή, αλλάζουν και μουσική φορά (πιο hard rock,προσθήκη πλήκτρων). Διόλου άσχημος δίσκος, απλά δεν περίμεναν κάτι τέτοιο οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί των Omen , ούτε τότε, ούτε τώρα. Στα δικά μου αυτιά ακούγεται ευχάριστα. Διάλυση μετά την κυκλοφορία αυτού του δίσκου και επανασύνδεση το 1996 στον πιο κλασσικό τους ήχο, μα με πολύ κατώτερες συνθέσεις. Το τραίνο της επιτυχίας είχε χαθεί ανεπιστρεπτί. Οι Omen εξακολουθούν να βγάζουν δίσκους και να περιοδεύουν ενώ φέτος κυκλοφόρησαν το νέο, έβδομο δίσκο και με την επιστροφή του αρχικού drummer. Μια χαρά δίσκος αλλά οι εποχές άλλαξαν….

Οι Omen υπήρξαν αγαπημένη μπάντα της Metal Blade. Ο πρόεδρος της Brian Slagel υπήρξε executive producer στο ‘’The Curse’’, ενώ ο τότε αντιπρόεδρος Bill Metoyer έκανε την παραγωγή, μίξη και τον μηχανικό ήχου. Αυτό συνέβη και στους τρεις πρώτους δίσκους τους. Η μεγάλη βάση που δόθηκε στον ήχο τους δεν πάει χαμένη μιας και ο ήχος όσο κοφτερός και να ακούγεται, είναι πάντοτε ζεστός. Βέβαια ακούγεται ομόηχος της αντίστοιχης δεκαετίας αν και αυτό συγκαταλέγεται στα θετικά.  Γρήγορα τραγούδια, ρυθμικά και εχθρικά, εννοώντας ότι δεν είναι για αυτά λιγόψυχων. Η φωνή του Kimball έχει γρέζι αλλά δεν τον εμποδίζει να ανεβεί όσο ψηλά ο ίδιος επιθυμεί. Θεικά μαθήματας κιθάρας και βασανισμού αυτής από τα δάκτυλα του Powel που την αναγκάζει να ουρλιάζει. Όσο οξύμωρο και να ακούγεται, αυτή βγάζει γλυκιές μελωδίες από μέσα της, όσο και ατσάλινα riffs που κόβουν σαν ακονισμένη λάμα. Παικταράδες όλοι τους, με πολλά χρόνια μαζί να έχουν γίνει σαν σφιγμένη γροθιά μεταξύ τους. Τα τύμπανα σε δοκιμάζουν στο ‘’Kill On Sight’’ , σου προκαλούν μια φυσική εξέγερση των αισθήσεων.

Δέκα συνθέσεις βάρβαρες σαν τους δερματοντυμένους εκτελεστές/δημιουργούς τους αν και στο συγκεκριμένο δίσκο τα έχουν βγάλει. Αυτή η αύρα όμως βρίσκεται ακόμα εδώ και διαποτίζει κάθε τραγούδι. Παντοτινοί δεσμοί έρωτα με τραγούδια σαν το ‘’Holy Martyr’’ με την μελωδική δομή του αλλά και το κλεμμένο Iron Maiden ριφ του και το ‘’Eye Of The Storm’’  που ρίχνουν ελαφρά ταχύτητα και ανεβάζουν σε όγκο (με μπάσο που πλακοστρώνει τον δρόμο του τραγουδιού) και με μια πιο μελαγχολική φωνή. Δυο ορχηστρικά τραγούδια κάνουν επίδειξη δύναμης και τεχνικής και ας μας λείπει το αηδόνι που έκραζε σαν κοράκι. Το πρώτο μάλιστα είναι αφιερωμένο στο διαστημόπλοιο Challenger που εξερράγη στις αρχές της ίδιας χρονιάς και έχασαν την ζωή τους οι 7 επιβαίνοντες αστροναύτες και μια δασκάλα. Το ομώνυμο του δίσκου βγάζει μάτια με τις ύποπτες Iron Maiden επιρροές του αλλά είναι τόσο ΥΜΝΟΣ που στην τελική αδιαφορούμε για οτιδήποτε. Μια διαφορετική εκδοχή από κάτι τέλειο είναι πάντοτε ευπρόσδεκτη. Και γι αυτό απολαμβάνουμε όλα τα τραγούδια και της δεύτερης πλευράς αυτού του εξαιρετικού δίσκου χωρίς ούτε μια στιγμιαία τύψη. Οι μελωδίες λειτουργούν ψυχοακουστικά και μέσα μου ακούγονται καμπάνες θριάμβου. Το ‘’The Curse’’ ¨όχι απλά στέκεται περήφανο σε σχέση με τους δυο προηγούμενους δίσκους των Omen αλλά παίζει και να τους κερδίζει στα σημεία. Δώστε βάση και ακούσματα…