GRAVE - You'll Never See...

Στην Σουηδία το death metal έιναι από τις μουσικές που ευδοκιμούν, και σε διάφορες μορφές...melodic death, old school death, doom, prog rock με 70ς επιρροές,και πολλές άλλες. Εδώ οι Grave με τους οποίους θα ασχοληθούμε σήμερα παίζουν αγνό καθάριο death metal…και το κάνουν από το 1984 ως Rising Power, το 1985 ως Destroyer, το 1986 ως Anguish, το 1987 ως Corpse, με ένα demo και ένα split,  και από το 1988 ως Grave…εντάξει το αποφάσισαν επιτέλους.

Μετά από πέντε demo ένα single και δύο split, με Devolution, Deviated Instinct, και Unleashed, Asphyx, Tiamat, Loudblast, τον Αύγουστο του 1991 κυκλοφορούν το πρώτο τους δίσκο με τον τίτλο Into The Grave.

Το line up ήταν οι Ola Lindgren κιθάρα – φωνή – ψυχή, ο μετέπειτα Krux και Entombed Jorgen Sandstrom κιθάρα - φωνή, ο Jens ‘’Jensa’’ Paulsson ντραμς και ο Jonas Torndal μπάσο.

‘Ενα χρόνο μετά, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1992, κυκλοφορούν το δεύτερο ολοκηρωμένο δίσκο με τίτλο You’’ll Never See..., έχοντας αλλαγή μόνο στο μπάσο, που το αναλαμβάνει ο Jorgen Sandstrom, μαζί με την κιθάρα, και τα φωνητικά. Το death μέχρι θανάτου art work από τον Axel Herman…Angel Dust, Asphyx, και άλλους πολλούς.

Το αγνό καθάριο death metal, χρειάζεται μόλις λίγα δεύτερα από το πάτημα του play, για να ξεχυθεί στο δωμάτιο, και μιλάμε για brutal ηχητικές καταστάσεις. Η παραγωγή από τον Thomas Scogsberg είναι καλύτερη και κάπως πιο καθαρή από ότι στο Into The Grave, και το songwriting δείχνει ένα κλικ καλύτερο.

Κομμάτια σαν το ομώνυμο, που ανοίγει τον δίσκο, δείχνει τον δρόμο για ασταμάτητο headbanging, με τα δολοφονικά riffs, που υπάρχουν σε ολόκληρο το You’’ll Never See... δίσκο, να με καθοδηγούν σε αυτό. Τα φωνητικά του Jorgen Sandstrom, σε ολόκληρο το You’ll Never See, είναι αγριεμένα, σε σημεία με growls...ότι πρέπει για death metal. Μέσα σε μυστήριους ήχους μπαίνει το Now And Forever, και συνεχίζει με καταιγιστικό ρυθμό, στις κιθάρες, και με κάπως μειωμένο, σε σημεία,  ρυθμό στα ντραμς.  Το Morbid Way To Die είναι μια πιο ιδιαίτερη σύνθεση, με ακτύπητο solo,  σε κάπως πιο αργό ρυθμό, που σε σημεία ανεβαίνει. Το Obsessed έρχεται πιο αγριεμένο, ενώ το Grief σε πιο αργό τέμπο, αλλά μετά έρχονται τα ντραμς, και οι κιθάρες που πριονίζουν αυτιά με τον ήχο τους. Στο Severing Flesh τα growls στα φωνητικά ξεφεύγουν από την ανθρώπινη φύση, και με τα riffs του και το solo του, έχουμε ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Το Brutality Deceased και μόνο με τον τίτλο του δείχνει τι θα ακολουθήσει, σε μια ακόμα κομματάρα, και το Christi(ns)anity κλείνει τον δίσκο με απλό καθάριο brutal death.

Τέτοιες δισκάρες θέλουμε όσοι αγαπάμε το death metal, αν και οι Grave κυκλοφόρησαν, και ακόμα κυκλοφορούν καλούς δίσκους, δεν έχουν φτάσει το death μεγαλείο του Into The Grave και του You’’ll Never See…αλλά και μόνα αυτά τα δυο δημιουργήματα φτάνουν και περισεύουν για να κερδίσουν την αγάπη του death και ολόκληρου του metal κοινού.