SEVENTH ANGEL - The Torment

                 Υπήρξαν αρκετές μπάντες στην metal κοινότητα με θετικά (χριστιανικά) μηνύματα αλλά λίγες ήταν αυτές πού άνηκαν στον ακραίο χώρο. Και όταν λέμε ακραίο ήχο στα μέσα των 80ς, μιλάμε για thrash metal.  Η Αγγλία πήρε μέρος και αυτή ( μια συλλογή του 1991 με τίτλο ‘’White Metal Warriors περιείχε όλους τους αξιόμαχους εκπρόσωπους της) με τους Seventh Angel και λίγο αργότερα τους Detritus. Οι Seventh Angel ξεκίνησαν το 1987 και τα 3 ντέμος  πήραν καλές κριτικές από περιοδικά, συνέντευξη στο Κανάλι 4 και παίξιμο του ‘’Forbidden Desire’’ στο  BBC. Μεγάλη υπόθεση όλα αυτά για εκείνη εποχή. Φανταστείτε ότι ακόμα και μεγάλη εφημερίδα της εποχής (The Daily Telegraph) τους ανάφερε ανάμεσα στις σελίδες της ως μια από τις πιο σημαντικές thrash μπάντες της χώρας. Μετά από αυτό, το συμβόλαιο ήταν εύκολη υπόθεση και βρέθηκε μέσω μιας μικρής Αγγλικής εταιρίας, της Edge Records (και Under One Flag για Αμερική). Το ντεμπούτο ‘’The Torment’’ βγήκε τέλη του 1990 και υπήρξε τρομερό (με εξωφυλλάρα παρμένη από την Αποκάλυψη από τα χέρια του Βρετανού καλλιτέχνη φαντασίας Rodney Matthews, ο οποίος  έντυσε και την επόμενη τους δουλειά). Ο Θεός ήταν μαζί τους και τους προίκισε με πολλές ιδέες για συνθέσεις και το επόμενο χρόνο έβγαλαν το επίσης εξαίρετο δίσκο ‘’ Lament for the Weary’’. Με νέο μπασίστα αλλά και καλύτερη παραγωγή και πιο ώριμες συνθέσεις, τα πράγματα έφτασαν στο ζενίθ τους.  Το 1993 τους διαλύει για να φτιάξει τους Ashen Mortality (μυρίζομαι γυναικοδουλειά) που άντεξαν μέχρι το 2005 που με την σειρά τους διαλύθηκαν για να φτιάξει τους My Silent Wake. Οι Seventh Angel επανασυνδέθηκαν το 2009  και έχουν βγάλει και ένα τρίτο, ενδιαφέρον άλμπουμ και συνεχίζουν να υπάρχουν, μόνο που βρίσκονται σε δευτερεύουσα μοίρα.

\r\n\r\n

                     Καλά και άγια όλα αυτά περί στιχουργικού περιεχομένου αλλά όλη η ουσία βρίσκεται στην μουσική τους. Εδώ έχουμε ατόφιο thrash metal, όχι τίποτα ατσούμπαλο και βάρβαρο απλά, μα με τεχνική και μέσω σκοτεινών μονοπατιών. Μπάσο που σφυροκοπά, φωνή τσιριχτή, και κιθάρες που οργιάζουν χωρίς να αυτοκλειδώνονται σε κάποιο μουσικό ύφος ή ταχύτητα. Το ‘’The Charmer’’ μπορεί να είναι πιο αργό αλλά σίγουρα είναι από τα καλύτερα του δίσκου. Χωρίς ηχητικό πρόγραμμα, βρίσκεται στο μουσικό τους λαβύρινθο. Ρυθμοί και αρμονίες εμφανίζονται άτακτα και απόλυτα ταιριαστά. Η υπόσταση ενός τέτοιου τραγουδιού βασίζεται στις ικανότητες των παικτών της μπάντας αλλά και στο μυαλό αυτού που το επινόησε. Δεν ξέρω  για τον καθένα εκεί έξω αλλά εγώ λατρεύω την Τάξη στο Χάος και κάπως έτσι νιώθω στο ‘’ The Charmer’’, μια μεταλλική έκσταση με συνεπαίρνει. Και αν το συγκεκριμένο τραγούδι ακούγεται υπαρξιακό, το ‘’Forbidden Desires’’ είναι το αντίθετο του. Βάναυσο, άγριο, συναυλιακό, το απόλυτο soundtrack για ξεσάλωμα και φιλικό ξυλίκι.

\r\n\r\n

                   Στο ‘’ The Torment’’ ευχαριστιέμαι ιδιαιτέρως τις μπασογραμμές που εξαπολύουν αυτό τον ιδιόμορφο ακουστικό βόμβο, τα φωνητικά που καταβροχθίζουν τις λέξεις σαν αμαρτία. Δυο κιθάρες συνεργάζονται, η μια δημιουργεί τις ρυθμικές αρμονίες και η άλλη ενδυναμώνει τον ήχο τους. Όσο για τα τύμπανα, το ψευδώνυμο αυτού που τα παίζει είναι Τανκ. Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Η μουσική τους τιμωρεί τα αυτιά μας όσο οι στίχοι προειδοποιούν για την μελλοντική μας τιμωρία ως ψυχές. Το δεκάλεπτο ‘’Katie’’ , ελαφρώς μελαγχολικό, πολύ μελωδικό, σαφώς τυραννικό. Και με ακουστικά περάσματα, και με πειραματικά φωνητικά, και με ενδιαφέρουσα εξέλιξη.Όλα σε ένα , με επιζήμια αποτελέσματα με κάθε οπτική τους γωνία.Μελωδίες μολύνουν την αγριότητα τους (ή το αντίθετο αν προτιμάτε) και σε κάθε σύνθεση ισοσταθμίζεται η ζυγαριά. Τα riffs κεντρίζουν το ενδιαφέρον μιας και είναι πολ(ρ)ωτικά  και ενθουσιάζουν και τις δυο πλευρές του νομίσματος. Αν θα τους θέλατε μελωδικότερους (doom εμβολιασμούς), δοκιμάστε κατευθείαν το δεύτερο τους  άλμπουμ (ή ακούστε το ορχηστρικό ή τον επίλογο  του δίσκου να δείτε τις δυνατότητες τους).

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n 

\r\n