CHANIA ROCK FESTIVAL DAY 2

Δεύτερη μέρα του Chania Rock Festival στον όμορφο χώρο του Προμαχώνα Σαν Σαλβατόρε στο κάστρο των Χανίων  με κυρίως πιάτο την μοναδική για φέτος ευρωπαϊκή εμφάνιση των Warlord. Ήδη από τις 5 το απόγευμα οι πόρτες είχαν ανοίξει για όσους γενναίους αποφάσισαν να έρθουν από την αρχή για να παρακολουθήσουν τους Έλληνες Hemingways να ανοίγουν την αυλαία.

Η μπάντα κινείται σε alternative/indie ύφος και η αλήθεια είναι ότι ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το υλικό τους. Αν και η μουσική τους δεν είναι μέσα στα ακούσματά μου και γενικά ήταν λίγο διαφοροποιημένη από το metal υπόβαθρο των υπολοίπων σχημάτων της ημέρας, ωστόσο δεν μπόρεσα να παραγνωρίσω ότι οι Hemingways γράφουν ωραία μουσική και είναι ικανότατοι μουσικοί. Σίγουρα η ώρα που εμφανίστηκαν (λίγο μετά τις 17:00) δεν ήταν και η καλύτερη, καθώς είχαν αν αντιμετωπίσουν έναν αδυσώπητο ήλιο και την συνεπακόλουθη μικρή προσέλευση. Παρόλα αυτά τα έδωσαν όλα, έβγαλαν ψυχή και πάθος και κέρδισαν το θερμό χειροκρότημα από όλους.

Η ζέστη καλά κρατεί και έρχεται η σειρά των Ιταλών Eversin οι οποίοι ανεβαίνουν στην σκηνή με άγριες διαθέσεις. Για όποιον δεν τους γνωρίζει, οι μπάντα κινείται στον thrash χώρο, με αρκετές επιρροές από την αμερικάνικη σχολή, (Slayer, Testament), αρκετές death πινελιές αλλά και σύγχρονο, προσωπικό ήχο. Η αλήθεια είναι ότι θα τους απολαμβάναμε καλύτερα σε κάποιον κλειστό χώρο παρά σε έναν μεγάλο ανοιχτό χώρο με ελάχιστο ακόμα κόσμο και την ζέστη που καλά κρατούσε. Παρόλα αυτά οι Eversin έπαιξαν δυνατά, «εισβάλανε» στα αυτιά των περισσότερων που δεν γνώριζαν το υλικό τους  και πάνω από όλα όπως φάνηκε πως πέρασαν και οι ίδιοι καλά.

Η ώρα περνάει και ο κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να πυκνώνει, τόσο γιατί η ζέστη είναι πλέον υποφερτή όσο και γιατί έρχεται η ώρα να ανεβούν στην σκηνή οι Inner Wish. Η μπάντα βρίσκεται κατά γενική ομολογία σε εξαιρετική φόρμα και η εμφάνισή τους στο Chania Rock Festival κλείνει τον κύκλο της προώθησης του εξαιρετικού, ομώνυμού τους, δίσκου που κυκλοφόρησε πέρσι. Βασιζόμενη λοιπόν κυρίως στο “Inner Wish” το οποίο έχει ήδη αγαπηθεί από τους ακροατές, η μπάντα έδωσε μια απολαυστική παράσταση, βάζοντας για τα καλά και τον κόσμο στην εξίσωση, καθώς ο  τραγουδιστής  Γιώργος Εικοσιπεντάκης έδινε συνεχείς πάσες στο κοινό και αυτό ανταποκρινόταν, τραγουδώντας τόσο σε παλιά όσο και στα καινούργια κομμάτια.  Οι Inner Wish αποχαιρέτησαν την σκηνή μέσα σε αποθέωση και απέδειξαν ότι αν και βρίσκονται τόσα πολλά χρόνια στις επάλξεις, τα καλύτερα μόλις τώρα αρχίζουν.

Ο ήλιος πλέον άρχισε να χαμηλώνει και αφού οι Inner Wish μας ζέσταναν (πλεονασμός εδώ!) ήρθε η ώρα να πάρουμε φωτιά με τον Phil Campbel και τους Bastard Sons. Και αν αναρωτιέστε, ναι, το Sons εδώ δεν είναι ευφημισμός, η μπάντα αποτελείται από τους 3 γιούς στου Phil, τον Todd(κιθάρα), τον Dane (τύμπανα) και τον Tyla (μπάσο) μαζί με τον Neil Starr στα φωνητικά, ο οποίος λόγω ηλικίας θα μπορούσε άνετα να περάσει σαν ο τέταρτος γιός! Μπορεί να μην είχα ακούσει νότα από την μουσική τους αλλά δεν αμφέβαλλα για τι θα άκουγα: Αλήτικο rock n’ roll, γρήγορο και δυνατό, χωρίς πολλά πολλά και φυσικά με την αύρα των Motorhead. Ο κόσμος μπήκε γρήγορα στο νόημα και σε αυτό βοήθησε και το ότι η μπάντα δεν τσιγκουνεύτηκε τις Motorhead διασκευές. Με κομμάτια όπως Rock out, Born to raise hell, Eat the rich, R.A.M.O.N.E.S. και άλλα ακόμα, το pit πήρε φωτιά, στο δε Ace Of Spades απλά έγινε χαμός. Η μουσική της μπάντας είναι ότι εξόχως συναυλιακή και άρα δεν υπήρχε περίπτωση να μην περάσουμε καλά, μας έδειξαν δε ότι η ύπαρξή τους δεν στηρίζεται σε αναμάσημα περασμένων μεγαλείων αλλά η νέα αυτή προσπάθεια του Phil Campbell έχει νόημα και ουσία, καθώς παράγει μέχρι στιγμής καλή μουσική. Ωστόσο δεν περιορίστηκαν σε Motorhead διασκευές αλλά μας φιλοδώρησαν και με ένα Children Of The Grave (αγαπημένο του Phil Campbell που το αφιέρωσε στον Lemmy, τον Phil Taylor) αλλά και με το Silver Machine των Hawkwind.  Οι Phil Campbell And His Bastard Sons μας έδωσαν αγνό και τίμιο rock n’ roll και το καλύτερο είναι ότι μας άνοιξαν την όρεξη για το υλικό που θα μας προσφέρουν στο μέλλον.

Η νύχτα έχει πέσει πλέον, η βραδιά είναι ωραία (ωστόσο ο αέρας… άφαντος) και εν μέσω ιαχών του κόσμου (ο οποίος ήταν πλέον αρκετός αλλά αρκετά λιγότερος από την προηγούμενη βραδιά όπως ανέφεραν κάποιοι) οι Warlord ανεβαίνουν στην σκηνή. Μια εμφάνιση ξεχωριστή καθώς επρόκειτο να είναι η μοναδική τους συναυλία για φέτος σε ευρωπαϊκό έδαφος. Έχοντας ακούσει studio ηχογραφήσεις με τον νέο τους τραγουδιστή, τον Νικόλα Λεπτό των Arrayan Path, ανυπομονούσα να δω πως θα λειτουργήσει αυτή η συνεργασία σε ζωντανή εμφάνιση.  Ξεκίνησαν με το Lucifer’s Hammer και μπορώ να πω ότι μας έπιασαν αμέσως από τον λαιμό! Η μπάντα είναι εμφανώς πολύ δεμένη πλέον καθώς η σύνθεσή της είναι η ίδια εδώ και κάποια χρόνια ενώ ο «νέος» Νικόλας Λεπτός έχει ταιριάξει τέλεια με την μπάντα και έχει μπει 100% στο κλίμα. Ο Bill Tsamis δε είχε σταθεί στην γωνιά του και παρουσίαζε μια περίεργη εικόνα, καθώς από την μία ήταν σχεδόν απόλυτα στατικός και με υποτυπώδη επικοινωνία με το κοινό (σε μερικές μόνο στιγμές ψιθύρισε κάποια thank you) αλλά από την άλλη ήταν απόλυτα επικεντρωμένος στην κιθάρα του, δίνοντάς μας ουράνιες μελωδίες και θυμίζοντάς μας πόσο τεράστιος μουσικός είναι. Ο Mark Zonder ήταν όπως πάντα απλά τεράστιος, χτυπώντας με δύναμη και ακρίβεια κάθε μία νότα, δείχνοντας ότι όσα χρόνια και να πέρασαν,  ο Thunderchild παραμένει εδώ, απλά έχει γίνει καλύτερος.

Οι Warlord τίμησαν όπως ήταν αναμενόμενο όλη την (μικρή) δισκογραφία τους, με επιλογές που δεν νομίζω να άφησαν κανέναν παραπονεμένο. Με ευχαρίστηση άκουσα ένα από τα προσωπικά αγαπημένα μου, το Killzone από το The Holy Empire, όσο και το Battle Of The Living Dead, ενώ προλογίζοντας το Winds Of Thor ο Νικόλας Λεπτός ζήτησε λίγο αέρα και παραδόξως, ένα ελαφρό αεράκι φύσηξε για λίγο στον Προμαχώνα Σαν Σαλβατόρε. Φαντάζομαι οτι οι γνωρίζοντες τα της μπάντας να είχαν δεί ή μάθει οτι μαζί τους στα Χανιά βρισκόταν και ο πρώη τραγουδιστής του Gilles Lavery οπότε μάλλον δεν πρέπει να ήταν και έκπληξη που ο τελευταίος ανέβηκε κάποια στιγμή στη σκηνή παίρνοντας πάσα απο τον Νικόλα για να τραγουδήσει μεριές στροφές! Οι Warlord μας αποχαιρέτησαν με το 70.000 Sorrows αλλά φυσικά επέστρεψαν για encore, για να μας αποτελειώσουν με το Deliver Us και ένα σαρωτικό Child Of The Damned, που ήταν ο καλύτερος επίλογος για αυτή την εξαιρετική τους εμφάνιση.  

Το Chania Rock Festival έριξε την αυλαία του αλλά σίγουρα μας άφησε σαν παρακαταθήκη πολλές αναμνήσεις και όμορφες στιγμές και σίγουρα και μια αίσθηση αναμονής για την επόμενη χρονιά. Αξίζουν πραγματικά πολλά συγχαρητήρια όχι μόνο στους διοργανωτές αλλά και σε όλους όσους δούλεψαν αυτές τις μέρες κάτω από δύσκολες συνθήκες ώστε να κυλίσουν όλα ομαλά, τόσο για τον κόσμο όσο και για τους καλλιτέχνες και να έχουμε την τύχη να απολαύσουμε ένα τόσο καλό αποτέλεσμα. Το Chania Rock Festival έχει καταφέρει μετά από τόσα χρόνια να αποτελεί θεσμό όχι από τύχη αλλά από την σκληρή δουλειά των ανθρώπων που είχαν την ιδέα να το ξεκινήσουν, την αγάπη του κόσμου εντός και εκτός Ελλάδας που το στήριξε και φυσικά την αθάνατη κρητική φιλοξενία. Και μιλώντας για τους διοργανωτές να σημειωθεί ότι κανείς δεν ξέχασε τον απόντα Γιώργο Μανουσέλη που έφυγε από τη ζωή εδώ καιρό, καθώς ο φετινός διαγωνισμός μπαντών για μια θέση στο festival (με νικητές τους Upon Revival) έφερε το όνομά του, ενώ τόσο οι Inner Wish όσο και οι Phil Campbell And His Bastard Sons του αφιέρωσαν από σκηνής τραγούδια τους. Κρατάμε λοιπόν τις όμορφες αναμνήσεις και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το επόμενο καλοκαίρι στον Προμαχώνα Σαν Σαλβατόρε!

Ανταπόκριση – Φωτογραφίες: Λάμπρος “Metalshock” Πανέτας