Πίσω Απο το Σιδηρούν Προσωπείο...

Δύο χρόνια μετά τον ντεμπούτο τους στην δισκογραφία με το Reflection, οι Πατρινοί Masquera Di Ferro επανέρχονται με το νέο τους πόνημα που τιτλοφορείται Stalactites. Αν η προηγούμενή τους δουλειά αποτέλεσε ουσιαστικά την γνωριμία τους με το κοινό, το Stalactites δείχνει ότι η μπάντα έχει ήδη διαμορφώσει τον ήχο της και έχει διαλέξει σε ποιόν δρόμο θα πατήσει.

Η αλήθεια είναι ότι η μουσική του Stalactites δεν μπορεί να μπεί εύκολα κάτω από μια συγκεκριμένη ταμπέλα. Φυσικά τα metal στοιχεία είναι πολλά ωστόσο το ότι η ίδια η μπάντα αυτοπροσδιορίζεται σαν Rock/Gothic δίνει μια εικόνα για το τι ήχους ανακατεύουν στην μουσική τους. Το βασικό πάντως είναι ότι πέρα από επιρροές και ταμπέλες, το Stalactites περιέχει καλογραμμένα τραγούδια, πολλά εκ των οποίων είναι και σχετικά πιασάρικα (όχι με κακή έννοια) και μένουν με ευκολία στο μυαλό σου μετά από 1-2 ακροάσεις. Σε πολλά σημεία ο ήχος τους μου θύμισε Lacuna Coil, καθώς συνδυάζουν ατμοσφαιρικά στοιχεία με πιο σύγχρονο rock ήχο. Γενικά η μουσική τους είναι αρκετά προσιτή και σε όχι εκπαιδευμένα αυτιά καθώς είναι φανερό ότι μοναδικός σκοπός της μπάντας είναι να γράφει καλή μουσική ανεξαρτήτως ταμπέλας.

Η μπάντα είναι αρκετά δραστήρια όσον αφορά τις ζωντανές εμφανίσεις κάτι που φαίνεται έχει βοηθήσει στο να ακούγεται τόσο δεμένη και καλοδουλεμένη. Πολύ καλή και η παραγωγή η οποία βγάζει έναν πλούσιο ήχο, πετυχαίνοντας καλή ισορροπία ανάμεσα στον όγκο και στην ανάδειξη των μελωδιών. Μια μικρή ένσταση μόνο στα φωνητικά τα οποία αν και βγάζουν όντως μια θεατρικότητα η οποία ταιριάζει απόλυτα με το κλίμα του δίσκου, θα ήθελα να είναι λίγο πιο πολυεπίπεδα (αν είναι η σωστή λέξη) και καλύτερα ελισσόμενα γύρω από την μουσική. Σε γενικές γραμμές πάντως ο δίσκος κυλάει πολύ καλά χωρίς να κουράζει, παρά τα 60 λεπτά διάρκειας, και αποφεύγοντας τις μετριότητες. Το Stalactites αποτελεί μια πραγματικά όμορφη προσπάθεια από τους Masquera Di Ferro και ακόμα και αν δεν σας εκλκύει το είδος, η ταξιδιάρικη διάθεση του δίσκου θα σας αφήσει σίγουρα ένα μικρό χαμόγελο μετά της πρώτη ακρόαση.

Λάμπρος “Metalshock” Πανέτας