Metallica από τα Fish ‘n’ Chips

Υπήρχε μια μπάντα εκεί στο Birmingham, γενέτειρα των Black Sabbath…και των Duran Duran, που λεγόταν Headless Cross. Το βασικό τους μέλος Dave Silver το 2007 φόρμαρε τους Savage Messiah ένα power/thrash σχήμα, και αισίως πια έφτασε να κυκλοφορεί το τέταρτο full length μέσω της Century Media με τίτλο Hands Of Fate.

Οι βασικές επιρροές τους είναι από σχήματα όπως οι Testament, εποχές Testallica, Evile, δηλαδή πάλι προς Metallica πάει, και το σπάνε με κάποια ψήγματα από Anthrax εώς Sabbaton, ειδικά στην πολεμική θεματολογία, αλλά και την power πλευρά του ήχου τους. Και εδώ κολλάνε και κάμποσες Iced Earth επιρροές.

Δέκα συνθέσεις, σε σαρανταπέντε λεπτά, που θα περάσουν σαν νερό, και αρκετά ευχάριστα. Οι συνθέσεις είναι φτιαγμένες με σαφείς τις παραπάνω επιρροές των Savage Messiah. Ο τρόπος που παρουσιάζονται, από μουσικούς με μεράκι για την μουσική που αγαπούν να ακούν και να παίζουν. Η παραγωγή είναι έτσι ώστε όλα αυτά να είναι δοσμένα με ένα Βρετανικό fast food τρόπο, και εδώ είναι που χάνει την ευκαιρία το όλο αποτέλεσμα να απογειωθεί και να μιλάμε τώρα για ένα δίσκο που θα είναι αξιομνημόνευτός για πολύ καιρό.

Το ομώνυμο κομμάτι, Hands Of Fate, αλλά και το επόμενο Wing And A Prayer, έχουν και τα δυο μια αρκετά πιασάρικη μελωδία και αντίστοιχα ευκλομνημόνευτα ρεφρέν, και σε βάζουν από την αρχή στο κλίμα, ενώ έχουν γίνει, και τα δυο video clips. Όλα δείχνουν ένα σχήμα power metal να ζει σε ένα thrash metal σώμα, που θέλει να πιάσει όλα τα δυνατά και εκφραστικά σημεία και των δύο αυτών ιδιωμάτων. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σε όλη την διάρκεια του Hands Of Fate δίσκου. Όλα τα κομμάτια ξεκινούν δυναμικά και εξελίσσονται σε χιλιοακουσμένες τυπικούρες του ήχου Έτσι κάπου κουράζει η ακρόαση με την συνεχόμενη επανάληψη όλων αυτών στοιχείων και των πολυδοκιμασμένων ιδεών μέσα σε όλα τα επόμενα κομμάτια. Για παράδειγμα πολύ καλά τα αρχικά riffs στα Solar Corona και Eat Your Heart Out, αλλά πόσες φορές τα έχουμε ακούσει ξανά από άλλες γνωστές μπάντες. To, Last Confession, ξεχωρίζει, ξεκινώντας σαν μια τυπική power ballad, και εξελίσσεται σε ένα πολύ δυνατό κομμάτι, στάνταρ το καλύτερο του Hands Of Fate.

Άλλος ένας απλά ευχάριστος δίσκος, για την απέραντη θάλασσα της λήθης.