CHUCK SCHULDINER ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΕΝΑΣ ΘΡΥΛΟΣ, ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΝΟΤΕΣ
Ήταν περίπου τέσσερις τα ξημέρωματα όταν ο Charles Michael ή απλά Chuck Schuldiner άφησε την τελευταία του πνοή, νικημένος από την επάρατη νόσο. Παρ’ότι λοιπόν σαν σήμερα πέρασε στον κόσμο της αθανασίας, είναι κρίμα και άδικο να μιλήσεις για γεγονότα που αφορούν τον θάνατο του και όχι το έργο του. Πέραν του ότι είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους μας, ο λόγος που τον θυμόμαστε, που του αφιερώνουμε ξανά και ξανά γραμμές, είναι η μουσική του κληρονομιά.
Tα πρώτα χρόνια
Ο Chuck λοιπόν γεννήθηκε στις ΗΠΑ, απόδύο δασκάλους, την Jane και τον Malcolm. Ήταν το μικρότερο από τα συνολικά τρία παιδιά της οικογένειας και είχε ακόμα έναν αδερφό τον Frank και μία αδερφή την Bethann. Ο Chuckέπρεπε να φτάσει την ηλίκια των εννέα ετών, ώστε κάτω από τραγικές συνθήκες να γεννηθεί και ο μουσικός Schuldiner. Ο αδερφός τουθα χάσει την ζωή του εξ’αιτίας ενός τραγικού ατυχήματος, ο μικρός Chuckθα χάσει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του, καθώς ο αδερφός του ήταν και ο ήρωας του. Οι γονείς του, στην προσπάθεια τους να τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει την απώλεια, θα του κάνουν δώρο μία κιθάρα. Θα αρχίσει και τα μαθήματα αλλά δεν θα του κεντρίσουν το ενδιαφέρον τα τραγούδια που έπαιζε με την δασκάλα του (Mary had a little lamb, Little lamb, little lamb), με αποτέλεσμα να τα παρατήσει. Αργότερα οι γονείς του θα του πάρουν μία ηλεκτρική κιθάρα και κάπου εκεί αρχίζει το ταξίδι ενός από τους επιδραστικότερους μουσικούς της metalσκηνής.
Η γέννηση του μουσικού
Τα σαββατοκύριακα του θα τα περνάει στο γκαράζ του σπιτιού παίζοντας με τις ώρες, γράφοντας μουσική και εξελίσσοντας τον εαυτό του, τις καθημερινές θα περιορίζεται σε μόλις (!) τρεις ώρες την ημέρα, καθώς έπρεπε να διαβάζει και για το σχολείο. Σε ηλίκια περίπου 15 ετών θα παίξει και το πρώτο του liveσ’ένα πάρκο στο AltamonteSprings. OChuckθα δείξει ενδιαφέρον από νωρίς για τον χώρο του metalέχοντας την προσοχή του στραμένη στοακμάζον τότε NWBOHM. Ιδιαίτερη αγάπη έτρεφε και για τους Γάλλους HeavyMetallersSortilège. Άλλες μπάντες που του άρεσαν πολύ ήταν οι Metallica, οι Slayerκαι οι Possessedοι οποίες τον επηρέασαν μουσικά ως προς την κατεύθυνση που θα κινηθεί. Το 1983 λοιπόν μαζί με τον KamLeeκαι τον RickRozzθα φτιάξει την μπάντα Mantas. Με τους Mantasθα κυκλοφορήσει μόνο κάποια demoμε χαρακτηριστικότερο το DeathByMetal.Κάπου εκεί λοιπόν, ο Chuckπαίρνει δύο αποφάσεις, την σημασία των οποίων ήταν αδύνατον να την γνωρίζει. Η μία έχει να κάνει με το να παρατήσει το σχολείο και να αφοσιωθεί στην μουσική, απόφαση που θα μετανιώσει εκ των υστέρων και θα αλλάξει το όνομα της μπάντας από Mantasσε Death.
Η γέννηση του DeathMetal
Για κάποιους το ScreamBloodyGoreαποτελεί τον πρώτο δίσκο DeathMetalτης ιστορίας, κατά άλλους είναι το SevenChurchesτων Possessed, κατά τον γράφοντα δεν αρκεί ένα albumαπό μόνο του για να ξεκίνησει ένα είδος, χρειάζεται κάτι παραπάνω, χρειάζεται και ScreamBloodyGoreκαι SevenChurchesώστε να δημιουργηθεί ένα ολόκληρο μουσικό ρεύμα. Έτσι λοιπόν, το 1987, η μουσική ιδιοφυϊα που άκουγε στο όνομα ChuckSchuldinerσυστήνεται στο ευρύ κοινό με μία ιστορία τρόμου σε μουσική μορφή. Για την σημασία του ScreamBloodyGoreθα χρησιμοποιήσω μία φράση του Οπενχάιμερ «IhavebecomeDeath, destroyeroftheworlds», (έγινα θάνατος, καταστροφέας κόσμων), μία φράση που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί γάντι και για τον Chuck, όσον αφορά το πρώτο της σκέλος τουλάχιστον. Μπορεί κάποιος να πει για το στιχουργικό κομμάτι, ειδικά αν το συγκρίνει με μεταγενέστερα κομμάτια, δεν υπάρχουν τα 1000δες θέματα που υπάρχουν στους άλλους δίσκους, μπορεί γενικά να πει ό,τι θέλει, δημοκρατία έχουμε. Αλλά αν θέλουμε να το προσεγγίσουμε σωστά, πρέπει να λάβουμε υπ’όψιν μας ότι ο Chuckείναι μόλις 20 ετών κατά την κυκλοφορία του και πολλά τραγούδια του δίσκου τα έχει γράψει σε νεαρότερη ηλικία.
Η καταξίωση
Θα πατήσουμε κάπως το fastforwardκαι θα δούμε τα επόμενα χρόνια συμπυκνωμένα, κυκλοφορούν τα albumsLeprosy, SpiritualHealing, Humanκαι IndividualThoughtPatternsτα οποία φέρνουν τους Deathστην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας Metalσκηνής αλλά και σε ηγετική θέση όσον αφορά το DeathMetal. Σε αυτό το διάστημα θα συνεργαστεί με τεράστιους μουσικούς όπως ο GeneHoglanκαι ο SteveDiGiorgioή και ο AndyLaRocque. Οι Deathήδη έχουν πάψει να έχουν σταθερή σύνθεση, εκτός του Chuckβεβαια, κι αυτό έγκειται στο γεγονός ότι ο Chuckήταν τελειομανής και ήθελε να έχει διαφορετικούς μουσικούς κάθε φορά, καθώς δεν πίστευε ότι όλοι μπορούσαν να αποδώσουν αυτό που είχε στο μυαλό του. Αν εξαιρέσουμε τον Rozzκαι κάποιους άλλους, παρά το γεγονός ότι ο Chuckάλλαζε τα μέλη της μπάντας συνεχώς, αυτό δεν χαλούσε και την προσωπική τους σχέση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι ο DiGiorgioκαι ένας από τους καλύτερους του φίλους. Σε αυτά τα album, όπως και σε αυτά που θα ακολουθήσουν, συναντάμε όλα αυτά τα στοιχεία για τα οποία ξεχώριζαν οι Death. Την υψηλή τεχνική στο παίξιμο των μελών, τις συνθέσεις που είχαν τον χαρακτηριστικό ήχο των Deathκι ας ήταν εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, τους στίχους που δεν πραγματεύονταν goreθεματολογίες, αλλά με το εσωτερικό του ανθρώπινου ψυχισμού αλλά και με γενικότερα κοινωνικά θέματα. Σε αυτήν την εποχή γίνεται πιο διάκριτο από τοτέ γιατί ο Chuckήταν ο “GodfatherofDeathMetal”.
Ας δούμε όμως τώρα και τα albumsμε χρονολογική σειρά, αρχικά είναι το Leprosy, αρχικά να πω ότι είναι το 2οDeathMetalalbumπου άκουσα στην ζωή μου, το πρώτο ήταν Symbolic, αλλά αυτό είναι κάτι που θα το συζητήσουμε παρακάτω. Αρχικά σε αυτό το albumγίνεται ξεκάθαρο το πόσο μεγάλος κιθαρίστας ήταν ο Chuck. Τα riffs του Chuckαρχίζουν να τον ξεχωρίζουν ως κιθαρίστα, καθώς είναι αρμονικά και μελωδικά, με την χαρακτηριστική τραχύτητα των Deathστον ήχο και το μαγικό του δεξί χέρι. Τα φωνητικά του Chuck επίσης αποδεικνύονται μοναδικά, καθώς είναι συγχρόνως «ψηλά» αλλά και με περίσσια Death Metal αγριότητα (αυτή η κραυγή στο Leprosyστο 0:35, θα είναι πάντα μες στην καρδιά μου).
Ακολούθως έχουμε το SpiritualHealing, όπου ο Chuckδείχνει να ωριμάζει μουσικά με γοργούς ρυθμούς και ενώ οι δύο μέχρι τώρα κυκλοφορίες του έχουν γεωμετρικά ανοδική ποιοτικά πορεία, θα εκτινάξει τον πήχη, μόνο για λίγο βέβαια γιατί ακολουθεί το Human. Στο θέμα μας όμως, που είναι το SpiritualHealing, το οποίο έχει διττή ανάγνωση, από την μία (στιχουργικά) είναι ένα ξέσπασμα του Chuckαπέναντι σε κοινωνικά ζητήματα κι από την άλλη σηματοδοτεί το πέρασμα των Deathσε πιο progressiveμονοπάτια (αλήθεια, όταν λέμε progressiveγιατί σκεφτόμαστε τους DreamTheaterκαι όχι τους Death). Βάζεις λοιπόν τον δίσκο να παίξει (CD, βινύλιο, κασέτα, mp3, γραμμόφωνο και ‘γω δεν ξέρω τι) και ακούς το Living Monstrosity, ακούς αυτά τα μοναδικά Σουλντινερικά riffs, αγριεμένα φωνητικά, τα φοβερά μπάσα του TerryAndrewsκαι πάλι αμέτρητα θέματα, διαφορετικά μεταξύ τους αλλά αρμονικά δεμένα, σ’ένα albumόπου ο Chuckξεχειλίζει από οργή, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Α ναι! Ταυτόχρονα με όλα αυτά είναι και το πιο μελωδικό albumτων Deathμέχρι εκείνη την στιγμή. Όλα αυτά λοιπόν μέσα σ’ένα δίσκο, οπότε λες έπιασαν ταβάνι.
Φτάσαμε αισίως στο 1991 και οι Deathκυκλοφορούν για πρώτη φορά albumέχοντας στην σύνθεση τους τον SteveDiGiorgio, το albumλέγεται Human. Για το Humanαν πούμε ότι είναι ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΟ,από την αρχή μέχρι το τέλος και από το τέλος μέχρι την αρχή δεν θα είμαστε υπερβολικοί. Πραγματικά δυσκολεύομαι να γράψω για αυτό το albumγιατί θεωρώ ότι θα αδικήσω σημεία του. Έχουμε δει ότι μέχρι τώρα ο Chuckέχει δώσει τα διαπιστευτήρια του σαν κιθαρίστας αλλά και σαν τραγουδιστής, και έχει δέιξει δείγματα ικανότατου συνθέτη. Εδώ λοιπόν αποδεικνύει ότι εκτός των άλλων είναι και ικανότατος (τεράστιος θα έλεγα, αλλά τις υπερβολές μου θα τις βάζω σε παρενθέσεις) συνθέτης, πρόκειται δηλαδή για έναν χαρισματικό ολοκληρωμένο μουσικό, ο οποίος είναι έτοιμος να γράψει την δική του ιστορία στην μουσική και μάλιστα με χρυσά γράμματα (ναι, δεν τα θεωρώ υπερβολές τα παραπάνω). Αν με το ScreamBloodyGoreο Chuckέθεσε τους κανόνες αναφορικά με το πως παίζεται το “deathmetalπαιχνίδι”, στοHumanέρχεται και γράφει καινούργιους και πιο απαιτητικούς μάλιστα. Ένας δίσκος πάρα μα πάρα πολύ τεχνικός, χωρίς όμως να σε κουράζει, ας θυμηθούμε τις κιθάρες στο SuicideMachineκαι στο LackofComprehension ή το μπάσο στο CosmicSea, από όπου και να το πιάσεις τέλειο. Αν υπάρξει ποτέ DeathMetalμουσείο, ίσως να είναι το albumπου του αρμόζει να είναι στην πιο περίοπτη θέση. Ας πούμε όμως λίγο και για το στιχουργικό κομμάτι, όπου ο Chuck από την οργισμένη σκέψη του SpiritualHealingπάει σε μονοπάτια προβληματισμού και αγγίζει ευαίσθητα κοινωνικά θέματα όπως η ευθανασία και η ενότητα αλλά και πιο ανθρωποκεντρικά σαν την απώλεια όρασης. Μετά το Human, όπου ο Chuckέχει επιστρατεύσει την μικτή DeathMetal, αναρωτιέσαι τι μπορεί να ακολουθεί μετά;
ΣτοIndividualThoughtPatternsοιDeathεξακολουθούνναβαδίζουνσταprogressiveμονοπάτια που έχουν χαράξει και δεν δείχνουν καμία διάθεση να αλλάξουν ρότα. Όπως και ο πρόγονος του, έτσι και το συγκεκριμένο albumξεχωρίζει για τις τεχνικές του απαιτήσεις, φτάνει να σκεφτούμε ότι οι κιθάρες είναι γραμμένες από τον Chuckαλλά και τον μεγάλο AndyLaRocque. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Schuldinerεπιστρατεύει ένα heavymetalκιθαρίστα ως κιθαριστικό alteregoτου. Μέχρι τώρα βλέπουμε την πορεία μίας μπάντας η οποία κινείται αποκλειστικά γύρω από το άστρο του συνθέτη της, ο οποίος συνθέτης κάθε άλλο παρά επαναπαύεται στις δάφνες του. Ακούγοντας το Philosopherκαι τις μελωδίες που ξεχειλίζουν από τα όργανα των Death, με κάνει να αναρωτιέμαι από που τελικά ξεκίνησε η σκηνή του Γκέτεμποργκ;
Η δημιουργία του θρύλου
Με τους Deathήδη να θεωρούνται μία από τις κορυφαίες μπάντες του κόσμου, η μουσική αναζήτηση προς την εξέλιξη κρατεί καλά για τον Chuck. Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο albumDeathπου άκουσα στην ζωή μου. Δεν θα το περιγράψω με τα μυαλά που έχω τώρα (θεωρητικά είμαι πιο ώριμος, πιο το ‘να πιο τ’άλλο... θεωρητικά) αλλά θα σας περιγράψω την αίσθηση του τότε. Θα ‘μαι δεν θα ‘μαι 15 χρονών, όταν θα πάω με τους φίλους μου τον Γιάννη και τον Νίκο να αγοράσουμε CD. Πηγαίναμε και οι τρεις μαζί γιατί υπήρχε σχέδιο, να μην πάρουμε τα ίδια CD, ώστε το Σάββατο που θα μαζευόμασταν σε κάποιο σπίτι, να είχαμε μεγαλύτερη ποικιλία να ακούσουμε. Έχω πάρει λοιπόν δύο τρία CDκαι ψάχνω για το τελευταίο μαζί με τον φίλο μου τον Νίκο, όταν πέφτω πάνω στο Symbolicμου λέει να το πάρω γιατί ο αδερφός του έχει πει ότι είναι μπαντάρα. Πράγματι λοιπόν το παίρνω και πάω σπίτι να το ακούσω, επείδη έχω ένα συγκεκριμένο χούι, να ακούω πάντα πρώτα το ομώνυμο με τον δίσκο κομμάτι (αν υπάρχει φυσικά), βάζω με την μία το 1. Είναι αυτό που λένε έρωτας με την πρώτη ματιά, από τότε αγάπησα τους Deathκαι εννοείται πως το Symbolicείναι το καλύτερο τους album. Πάντως είναι το albumπου αρχίζει να φανερώνει τις πραγματικές διαστάσεις της μπάντας, οι οποίες είχαν σχηματιστεί από πριν. ToSymbolicείναι ακριβώς αυτό που λέει και ο τίτλος του, ένα albumσυμβολικό ως προς το μεγαλείο των Death.
Ο άνθρωπος Chuck
Τι τύπος όμως μπορεί να είναι ένας άνθρωπος με προσωνύμια όπως “EvilChuck” ή “GodfatherofDeathMetal” και που έχει ονομάσει την μπάντα του Death; Όλα τα παραπάνω βοηθούν στο να σκιαγραφήσουμε την προσωπικότητα ChuckSchuldiner, γιατί ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ένας άνθρωπος που για να ζει καλά του αρκούσαν συγκεκριμένα πράγματα, όπως η κιθάρα του, η οικογένεια του και φυσικά ο σκύλος του ο Heidiαλλά και η γάτα του (πολλές φορές ο Chuckείχε τοποθετηθεί ενάντια στις μπάντες που κατά την διάρκεια των liveτραυμάτιζαν ζώα). Ο DiGiorgio, ο οποίος μαζί με τον Christyήταν δύο από τους καλύτερους του φίλους, τον περιγράφει ως έναν τύπο ακριβώς αντίθετο από την μουσική που έγραφε. Η μουσική του ήταν σύνθετη αυτός ήταν απλός, η μουσική του ήταν απαιτητική εκείνος λιτός, ενώ άλλοι με την φήμη του, ίσως και μικρότερη, έκαναν ζωή rockstar, σε εκείνον του αρκούσε μία βόλτα στο πάρκο με τον σκύλο του και καμιά μπύρα με κάποιον φίλο του.
Οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις είχαν ξεχωριστό ενδιαφέρον. Μεγαλωμένος με έναν καθολικό και έναν εβραίο γονιό εκείνος επέλεξε τον δικό του δρόμο. Παρ’ότι ακούγεται ότι έγινε χριστιανός λίγο πριν τον θάνατο του, η μητέρα του Janeυποστηρίζει πως αυτό που υπερίσχυε στον Chuckήταν αγάπη του για την ζωή. Χαρακτηριστικά, ενώ η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη, αυτός δεν έχασε ποτέ το κουράγιο του, την ελπίδα του και την θέληση του για ζωή.
Λίγο πριν το τέλος
Οι δύο τελευταίες δουλειές του Schuldinerσηματοδοτούν την έναρξη μίας καινούργιας, πιο progressive εποχής. Θα κυκλοφορήσει το 1998 το The Sound of Perseverance και ένα χρόνο αργότερα το FragileArtofExistenceμε τους ControlDenied. Tα δύο albumθα κυκλοφορήσουν από την NuclearBlast, μα όχι με την σειρά που ήθελε ο Chuck. Μετά το SymbolicoSchuldinerέχει ήδη φτιάξει τους ControlDenied, για τον οποίο εκείνη την περίοδο είναι το projectπου κυριαρχεί στο μυαλό του. Όμως οι ControlDeniedωχριούν μπροστά στο μέγεθος που λέγεται Deathκαι έτσι δέχεται πιέσεις από την εταιρία να κυκλοφορήσει πρώτα τον δίσκο των Death. Αν από τα δύο albumαπομονώσουμε την μουσική, βλέπουμε ότι έχουν πολλές ομοιότητες που δείχνουν το ίδιο πράγμα, ότι ο Chuckείχε σκοπό να εμβαθύνει σε πιο progressiveμονοπάτια εκείνη την περίοδο.
Επίλογος
Ο άνθρωπος ως ύπαρξη, χαρακτηρίζεται από την λυσσαλέα του μάχη να νικήσει τον θάνατο. Στην μάχη αυτή χρησιμοποιεί διάφορα όπλα ώστε να διατηρήσει την υγεία του. Επειδή όμως κάθε τι το υλικό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αργά ή γρήγορα, πάντα στο τέλος φθείρεται (μέχρι τώρα τουλάχιστον αυτό ξέρουμε ότι συμβαίνει), από τα αρχαία χρόνια η αθανασία συνδέθηκε με την υστεροφημία. Έτσι, κάποιοι άνρθωποι αναζητούν την αθανασία τους μέσα από την πολιτιστική τους κληρονομιά, μέσα από έναν πίνακα ζωγραφικής, από ένα γλυπτό ή από ένα μουσικό κομμάτι. Υπό αυτήν την οπτική ο Chuck, σαν σήμερα όχι απλά δεν πέθανε, αλλά πέρασε στην σφαίρα της αιωνιότητας. Όσο το έργο των Deathθα συνεχίζει να εμπνέει ανθρώπους να ασχοληθούν με την μουσική, θα τους βοηθάει να αντιμετωπίσουν προσωπικές καταστάσεις, τόσο οι αντιλήψεις και ιδέες του ChuckSchuldinerθα υπάρχουν, γιατί στην τελική τέτοιες ιδέες είναι άφθαρτες.
Υγ: Θα απορείτε γιατί επέλεξα το συγκεκριμένο τραγούδι και όχι κάποιο των Death, μα γιατί δεν υπάρχει τίτλος κομματιού που να περιγράφει καλύτερα το έργο τού, την μοναδική του ικανότητα να σε κάνει να περιμένεις πάντα το αναπάντεχο από αυτόν.
Expect The Unexpected
Για το Metalzone Hellas
GeørgeXifårås