Bolt Thrower - War Master

~~                   Τα περισσότερα είναι γνωστά για τους Bolt Thrower. Ξεκίνησαν το 1986 και μετά από μια σειρά demos έβγαλε το πρώτο τους άλμπουμ ‘’In Battle There Is No Law’’  το  1988. Ενώ ο δίσκος είναι πολύ καλό δείγμα death metal/grind, θα χρειαστεί ένας χρόνος και ένας δίσκος ακόμα για να αποκτηθεί ο γνωστός ήχος των Bolt Thrower. Από κει και πέρα όλα είναι Ιστορία που δεν πρόκειται να λερωθεί ποτέ. Ο τροχός της τύχης γυρίζει και επιλέγει σαν σημερινό άκουσμα το τρίτο τους δημιούργημα, το ‘’War Master’’ του 1991, τον πρώτο δίσκο των Bolt Thrower που άκουσα μιας και μόλις το είχε φέρει μια καλή φίλη (Αμερικανίδα στην καταγωγή) στο γυμνάσιο που πήγαινε με τον κολλητό μου. Love at first sight and death at first listen που λένε και στο Σοφουλάρ (χωριό των Σοφών).
\r\n                     Και τώρα πρέπει να περιγράψω ένα από τους καλύτερους death metal δίσκους όλων των εποχών. Ειδικά σε μια γενιά (που περιλαμβάνει και μένα) που δεν έχει ζήσει πόλεμο. Που δεν έχει πάρει μέρος σε μάχη. Εδώ δεν ξέρεις από πού να  κρυφτείς. Από παντού πέφτουν οβίδες και όλμοι. Νταλίκες που κουβαλάνε μπάζα από γκρεμισμένα κτήρια. Τραυματίες που ουρλιάζουν από πόνο και αδρεναλίνη. Όχι δεν περιγράφω κάτι άσχετο, αυτό που ακούω μόνο. Άκου και συ το ‘…Unleashed’’ και πες μου αν δεν σου έρθουν οι ίδιες σκέψεις. Ογκώδες, τετραπέρατο, μεσαίας ταχύτητας σκαπανηφόρο death metal. Πολεμικές μηχανές του μέλλοντος, ντυμένες με σάρκα για να αναμειχθούν με το ανθρώπινο είδος. Όσο πιο αργό γίνεται σε σημεία, τόσο πιο οδυνηρό μετατρέπεται. Με το μπάσο να σου σπάει το κρανίο και τις τυμπανοκρουσίες να σε έχουν σε μόνιμη κίνηση. Ασταμάτητη σωματική και πνευματική διέγερση.
\r\n                      Χαζεύεις το εξώφυλλο της ώρα που κορυφώνεται η ένταση στο ‘’The Shreds Of Sanity’’ και ζεις την στιγμή. Τα riffs βγαίνουν στο κυνήγι και  τα φωνητικά εκφοβίζουν. Ναι, καλά κατάλαβες, εσύ είσαι το θήραμα. Κανένας οίκτος όσο ο ρυθμός του ‘’Profane Creation’’ εντείνεται.  Η βαρύτητα κάθε τραγουδιού είναι τεράστια και ικανή να προκαλέσει ηχητικούς σεισμούς που δεν μετριούνται από καμιά γνωστή κλίμακα. Όταν δε φτάνει και το ‘’Cenothaph’’ και το ομώνυμο, τα πράγματα γίνονται θανάσιμα. Ένας φονικός συνδυασμός ρυθμικού μεγατόνου με στερεωμένα αιχμηρά καρφιά και αργό κατέβασμα προς το μέρος σου. Το κεφάλι-λαιμός-σβέρκος αυτομολούν και κάνουν κινήσεις που θυμίζουν το κοριτσάκι στο ‘’Εξορκιστής’’. Η δίνη που σε εγκλωβίζει δεν σε ελευθερώνει παρά το τελευταίο δευτερόλεπτο του ‘’Afterlife’’. Ένα άκουσμα του δίσκου, παντοτινή υποδούλωση στην συγκεκριμένη μπάντα.
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n