Running Wild - Black Hand Inn

~~                     Πάμε σε κάτι θαλασσινό. Και αγαπητό σχεδόν σε κάθε Έλληνα Powerά. Διόλου τυχαία. Οι Γερμανοί είχαν τον δικό τους ήχο, την δικιά του φωνή, την δικιά τους θεματολογία, την δικιά τους μασκότ και πολλά άλλα δικά τους. Και πάνω από όλα είχαν τραγουδάρες.  Μπορώ με άνεση να αριθμήσω διψήφιο αριθμό τραγουδιών τους που μπήκαν στον πάνθεον των ΥΜΝΩΝ στην αγαπημένη μας metal μουσική. Η αρχή των Running Wild δεν ήταν ακριβώς έτσι. Οι δυο πρώτοι δίσκοι τους είναι τρομεροί αλλά δεν έχουν όλα τα παραπάνω ‘’δικά’’ τους. Η αλλαγή ρότας έγινε το 1987 με το ‘’Under Jolly Roger’’ (http://www.metalzone.gr/reviews.php?action=details&id=1242&lang=en). Η εκθείαση του δίσκου είναι καθολική και αέναη. Και τα διαμάντια να διαδέχονται το ένα το άλλο. Ο τελευταίος δίσκος που αναμφισβήτητα θα μπορούσε να κερδίσει μια θέση ως Μνημείο, είναι το ‘’Black Hand Inn’’ του 1994. Ότι και να πω είναι λίγο γι αυτό… ας γράψω πολλά.
\r\n                          Μια εισαγωγή σε ταξιδεύει στην ιστορία. Μια ιστορία με πειρατές, εμβολισμούς, κατάρες, θησαυρούς και ξιφομαχίας. Μια ιστορία να χαθείς σε άλλους κόσμους. Οι ρυθμοί δίνουν το στίγμα τους και η πύλη της μαγείας ανοίγει. Γρήγορο και συνάμα μελωδικό, ο ήχος τους σε τρυπάει ψιλά και βαθιά. Τα ριφς  ξεχύνονται σαν κρασί από τα βαρέλια και ξεδιψούν μέχρι να μεθύσεις. Η Γερμανική, γρέζα φωνή του ακούγεται σαν μέταλλο που ξύνεται πάνω σε ξύλο. Σαν γάντζος που καρφώνεται στα ξύλινα αμπάρια. Το έμπειρο ζευγάρι που δίνει το ρυθμό σε μπάσο/drums (Jorg Michael παρακαλώ) είχε τεράστια προυπηρεσία και γνώριζε πώς να την αξιοποιήσει. Κάθε μυς συστρέφεται και  οι ήχοι που γεννιούνται ελευθερώνουν ενδογενείς μορφίνες. Οι ταχύτητες πιάνουν κόκκινο και τεντώνουν τις μελωδίες στα όρια να σπάσουν.
\r\n                   Συγχορδίες που καταβροχθίζουν κάθε αντίσταση με τις πιασάρικες αρμονίες τους. Όσες φορές και να ακούσω το ‘’The Privateer’’, πάντοτε το ίδιο συναίσθημα. Κύματα απόλαυσης υψώνονται σαν τείχη από τις διπλές κιθάρες που σκίζουν τον αέρα. Η ιατρική διάγνωση του εθισμού της μουσικής τους προσδιορίζει ότι το ‘’πρόβλημα’’ εντοπίζεται στην τραγουδοποιία του Kasparek. Απλά ο τύπος ξέρει να γράφει ολοκληρωμένα τραγούδια. Και ναι, όλα τα τραγούδια και οι στίχοι είναι δικοί του. Ή γίνεται να μην σπάσεις τον σβέρκο σου με το ‘’The Phantom Of Black Hand Hill’’; Ακόμα και κουφός να είναι κάποιος, αν ανεβάσει υπερβολικά  την ένταση, θα νιώσει τους παλμούς που θα τον  ωθήσουν να τεντοσβερκιάσει. Κάθε τραγούδι του  ‘’Black Hand Inn’’επιτυγχάνει στο να φέρει αυτό το ανέμελο μουσικό συναίσθημα που υπήρχε στα 90ς. Σαν να το ακούς όντας πάνω σε ένα πειρατικό καράβι και ο άνεμος να σου γνέφει το πρόσωπο καθώς είσαι αραγμένος στο πρόστεγο ή να ανεμίζουν τα μαλλιά σου ανεβασμένος πάνω στα ιστία. Άντε βρες πόσοι δίσκοι μπορούν να το καταφέρουν αυτό και με πόση ευκολία το νιώθεις στο ‘’Power & Iron’’. Και επειδή δεν κώλωναν και πουθενά εκείνη την εποχή, πάρε και ένα 15λεπτο τραγούδι για το τέλος (και ας έχεις και μια ώρα μουσική). Και η πλάκα είναι ότι είναι και  η καλύτερη σύνθεση του δίσκου. Εδώ ακούγεται ένα επαναλαμβανόμενο ριφ που προκαλεί εξάρτηση σε όποιον το ακούσει. Η απόλυτη σωστή επιλογή χορδών για να στείλει τα πιο επικά ηχοσήματα στον εγκέφαλο. Αυξομειώσεις ρυθμών, εναλλαγές , πολυφωνικά, και μια παρέλαση από riffs που δεν λυπάται κανέναν εκτός από αυτούς που ίσως στο μέλλον θα προσπαθούσαν να κάνουν κάτι ανάλογο.  Και με τελείωμα σαν το ξεκίνημα. Και το παρελθόν γίνεται παρόν. Και είναι ωραία….
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n