Iron Maiden - Killers

Η δεύτερη επίθεση των Iron Maiden ήταν σχεδόν εξίσου καλή με το ντεμπούτο, αν και θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξαρχής ότι ένας πολύ καλός δίσκος για τους Maiden της εποχής ισούται με πέντε αριστουργήματα οποιασδήποτε άλλης NWOBHM μπάντας του σωρού. Το δεύτερο album, λοιπόν, της Σιδηράς Παρθένου συνέχισε την καλή δουλειά, χτίζοντας περαιτέρω το κραταιό οικοδόμημα της μπάντας που έμελλε να γίνει η σημαντικότερη στο είδος της συγχρονικά και διαχρονικά.

\r\n\r\n

Αφήνοντας κατά μέρος τα φλερτ με το prog, o Steve Harris αναλαμβάνει προσωπικά όλες τις συνθέσεις του LP (με λίγη βοήθεια από τον Paul Di’Anno), παραδίνοντας στο κοινό έναν πιο επιθετικό και ασυμβίβαστο δίσκο σε σχέση με το "Iron Maiden". Αν και πιστεύω ότι ο προκάτοχος του "Killers" είναι κατά τι καλύτερος, το τελευταίο δεν παύει να είναι ένα κλασικό album που προσφέρει πολλές στιγμές συνθετικής αποθέωσης. Ήδη από την εισαγωγή του "Ides of March" καταλαβαίνει κανείς ότι θα ακούσει κάτι ξεχωριστό κι αυτό επιβεβαιώνεται από το "Wrathchild", σύνθεση που παίζεται ακόμα στα live των Maiden.

\r\n\r\n

Από εκεί και πέρα, το μενού περιλαμβάνει δυνατά κομμάτια που δεν ανακαλύπτουν και την Αμερική, αλλά είναι οπωσδήποτε ποιοτικά ("Murders in the rue Morgue", "Another life", "Innocent exile", "Drifter"), καθώς και άλλα που σε αφήνουν με ανοιχτό το στόμα ("Killers", "Prodigal son", "Genghis Khan"). Κάνω ξεχωριστή μνεία για το πρώτο ίσως power metal τραγούδι, το από κάθε άποψη υπέροχο "Purgatory", που δοκιμάζει τις φωνητικές χορδές του Di’Anno.

\r\n\r\n

Όσον αφορά στον τελευταίο κύριο, πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η βραχεία θητεία του στους Iron Maiden ήταν ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στο σχήμα. Όντως, οι δυο πρώτοι δίσκοι τους είναι καταπληκτικοί, θεωρώ όμως ότι ο Di’Anno δεν είχε τη στόφα του μεγάλου τραγουδιστή. Ήταν ορμητικός και σκληροτράχηλος, βγάζει τον τσαμπουκά του στο μικρόφωνο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να φτάσει την μπάντα εκεί που την οδήγησε ο Bruce Dickinson. Απόδειξη ότι στο tour του "Killers", ο Di’Anno  δεν απέδιδε όπως έπρεπε, γιατί (σύμφωνα με τον Harris) ένιωθε νοσταλγία για το σπίτι του.

\r\n\r\n

Όπως και να ’χει πάντως, το "Killers" δεν πρόκειται να χάσει ποτέ ούτε ελάχιστη από τη γοητεία του. Ήταν το δεύτερο σκαλοπάτι που ανέβαινε ένα νεανικό συγκρότημα που πλέον πατούσε με σιγουριά το έδαφος. Έχοντας πλέον στις τάξεις του και τον πολύ πιο ταιριαστό Adrian Smith στη δεύτερη κιθάρα (αντί του Dennis Stratton), το καραβάνι του Harris χρειαζόταν απλά τον μεγάλο μπροστάρη που θα άνοιγε την πόρτα του παραδείσου. Και φυσικά μέχρι το τέλος του 1981 θα τον είχε βρει.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n