Sepultura - Roots

Όλοι οι οπαδοί, αλλά και οι οι απλοί φίλοι, των Sepultura συμφωνούμε ότι η μπάντα έχασε πολλή από την αίγλη της όταν αποχώρησε ο Max Cavalera. Ωστόσο, η συζήτηση γύρω από την αξία του τελευταίου δίσκου στον οποίο αυτός συμμετέχει, το "Roots", συνεχίζεται ακόμα. Για να είμαι ακριβής, οι πλείστοι metalheads που γνωρίζω μισούν το album, ένας μάλιστα μου είχε πει κάποτε ότι χάρηκε που του το έκλεψαν! Προσωπικά, στέκω στην αντίπερα όχθη, αν και δεν διστάζω να "βρέξω" λίγο τα πόδια μου στο ποτάμι, αφού ναι μεν μου αρέσει το "Roots", αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως υστερεί εμφανώς σε σχέση με τα αριστουργήματα της περιόδου 1989-1993.

\r\n\r\n

Θα ξεκινήσω από τα θετικά, γιατί έχουν σημασία για την εξέλιξη του σκληρού ήχου. Ως γνωστόν, το "Chaos AD" (1993) έδειχνε ότι οι Sepultura μετακινούνταν από το thrash ιδίωμα, πειραματιζόμενοι με το groove metal, το hardcore, ακόμα και με το neo-punk, εισάγοντας παράλληλα ακόμα περισσότερα tribal στοιχεία στον ήχο τους (αν και περιορισμένα ακόμα). Στο "Roots", ό,τι χαρακτηρίζει το "Chaos AD" είναι παρόν, αλλά διογκωμένο: Τα hardcore / groove στοιχεία κυριαρχούν και το tribal ύφος πλέον γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι του ήχου της μπάντας, αφού πια δεν υπάρχουν μόνο tribal instrumental, αλλά και heavy κομμάτια με tribal περάσματα, όπως το καλύτερο του δίσκου, το "Ratamahatta".

\r\n\r\n

Με το "Roots" πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε έναν καθαρόαιμο nu-metal δίσκο, αν και το ίδιο το nu-metal γρήγορα θα εξαντλήσει τις δυνατότητές του, ενώ ασχολίαστη αφήνω την εμπορική τροπή που πήρε στα τέλη της δεκαετίες του ’90, με μπάντες και δίσκους εκτρώματα που δεν αξίζουν ούτε καν την απλή αναφορά. Ασχέτως όμως του πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, το "Roots" είναι κατασταλαγμένο και υπερβολικά πολύ ψαγμένο, κι αυτό συγκαταλέγεται κατ’ αρχάς στα υπέρ του.

\r\n\r\n

Τι εννοώ όμως με το "υπερβολικά" ψαγμένο; Κυρίως ότι το εγχείρημα τραβά υπερβολικά σε μάκρος. Μία ώρα και βάλε μουσικής (συν το δεκαπεντάλεπτο hidden), γεμάτη με hardcore κραυγές, θολά riff και αλλεπάλληλα tribal κοπανήματα σε παραδοσιακά βραζιλιάνικα κρουστά... Ε, το αφτί δεν νομίζω πως αντέχει να κάτσει να το ακούσει όλο μονορούφι. Χώρια που αρκετές συνθέσεις δεν είναι διόλου αξιομνημόνευτες. Καλούμαστε λοιπόν να χωρίσουμε την ήρα από το στάρι, κι αυτό που μπορώ εγώ να κάνω είναι απλά να καταθέσω την προσωπική μου άποψη.

\r\n\r\n

Το εισαγωγικό "Roots bloody roots" το ξέρουν κι οι πέτρες και δεν χρειάζεται συστάσεις. Πρόκειται για κομματάρα και το ίδιο θα έλεγα για το "Ratamahatta" (εδώ το tribal πανηγύρι πέτυχε στο έπακρο). Κατά τα άλλα, μου αρέσουν επίσης τα "Attitude", "Cut-throat", "Dicatorshit", "Spit", "Born stubborn", ενώ ενδιαφέρον έχουν και τα "Endangered species" και "Lookaway" (συμμετέχει ο Mike Patton των Faith No More). Ο υπόλοιπος δίσκος ξεχνιέται μάλλον εύκολα.

\r\n\r\n

Συνολικά, το "Roots" έχει γεράσει χειρότερα απ’ ό,τι του αξίζει, δίχως όμως να στέκει επάξια δίπλα σε δίσκους όπως "Beneath the remains", "Arise" και "Chaos AD". Έχει το ενδιαφέρον του και προσφέρει αρκετά καλά κομμάτια και τουλάχιστον δύο κομματάρες. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για την τελευταία λάμψη της μεγάλης βραζιλιάνικης μπάντας, αφού μετά την πήρε κυριολεκτικά ο διάολος. Από αυτή την άποψη λοιπόν, εκτός από καλλιτεχνική, έχει και ιστορική αξία.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n