Warlord - And the Cannons of Destruction Have Begun...

                                   Η Ελλάδα ΛΑΤΡΕΥΕΙ τους Warlord και εγώ είμαι ένας από αυτούς τους φανατικούς αυτής της τρομερής μπάντας. Μιας μπάντας που μόνο με ένα ep και ένα ολοκληρωμένο δίσκο (με αρκετά κοινά τραγούδια μεταξύ τους) κατάφερε να κατασκευάσει τόνους λυρισμού και συναισθήματος και να τους διοχετεύσει στους ακροατές της μουσικής τους. Το 1986 οι Warlord διαλύονται και ο Thunder Child (Mark Zonder) συνεχίζει με τους Fates Warning με τους οποίους κάνει γνωστό το όνομα του ενώ ο Destoyer (Bill Tsamis) ‘’συνεχίζει’’ κάπως την κληρονομιά τους μαζί με την γυναίκα του στα φωνητικά μέσω των Lordian Guard. Ο λυρισμός παραμένει, τα φωνητικά είναι δυστυχώς πολύ πιο επίπεδα και μετριάζουν το συνολικό αποτέλεσμα. Επανασύνδεση των Warlord το 2001 με ένα νέο δίσκο ένα χρόνο αργότερα, αρκετά καλός μα πολύ λίγος σε σύγκριση με τα πρώτα τους Θαύματα. Τελικά όμως απέδειξαν ότι ποτέ δεν ήταν μια μπάντα του παρελθόντος, μια μπάντα-τσιχλόφουσκα του ενός δίσκου με την τρομερή επιστροφή τους το 2013 με το ‘’Holy Empire’’. Ευχόμαστε ακόμα πιο γενναιόδωρο το μέλλον τους.

\r\n\r\n

                           Το ταξίδι ξεκινά στους απόλυτα φορτισμένους συναισθηματικά αγρούς τους. Εκεί που καλλιεργείται ο λυρισμός και η καθάρια μουσική εκφραστικότητα. Ο ήχος των Warlord έχει ξεχωριστό τόνο, μια σχολή από μόνος τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσεις κάποιο από τα τραγούδια του δίσκου και να μην καταλάβεις ότι είναι η συγκεκριμένη μπάντα. Τα δάχτυλα του Τσάμη ασκούν συναισθηματική φόρτιση στις χορδές του και αυτό ακούγεται αναλλοίωτο ακόμα και μέσα από τους ενισχυτές και τα ηχεία. Καλαίσθητα ριφς που σε ματώνουν με τον πιο μαλακό τρόπο. Από την άλλη, το παίξιμο του Zonder είναι ραγδαίο και ραδιουργό. Κανένα χτύπημα του δεν είναι τυχαίο. Για τεχνική δεν μιλάμε, ο άνθρωπος πίσω από το κιτ του μια πυροβολαρχία μόνος του. Και ανάμεσα σε αυτές τις δυο τεράστιες δυνάμεις, υπάρχει μια εκφραστικότατη φωνή που τις ρεγουλάρει και ειρηνοποιεί την ένταση στον αέρα.

\r\n\r\n

                                  Το να διαλέξω κάποιο τραγούδι που να ξεχωρίζει, μου είναι αδύνατο. Όλες οι συνθέσεις είναι εύφορες σε μουσικούς καρπούς και διαθέσιμες για να ερωτευτείς όποια θέλεις. Την γαλήνια ατμόσφαιρα του Soliloquy, το ασίγαστο πάθος του Black Mass που εξωτερικεύει την δύναμη αυτού του συγκροτήματος, την έκλυση εκρηκτικής ενέργειας του Lucifer’s Hammer με παθιασμένες μπασογραμμές, το θεικό Aliens που εγκυμονεί απειράριθμες αρμονίες και ένα αλλόφρον σολάρισμα, το ορχηστρικό που πραμαντέυει την επίθεση του Child Of The Damned , σύνθεση χιλιοακουσμένη πλέον αλλά πάντοτε ηχηρή και ικανεί να χρησμοδοτήσει την μελλοντική κατάσταση του σβέρκου μου (πονεμένος δηλαδή), την ψυχική κάθαρση που υποβάλλει το Lost And Lonely Days με την πληγηρή χροιά της κιθάρας και την ανακουφιστική χροιά της φωνή του εκάστοτε Damien King, το ομώνυμο με την κλιμακωτή τυμπανιστική αποκορύφωση που αντηχεί σθεναρά μέσα στο μυαλό και την ψυχή μας…Όλα, ξανά και ξανά, με διαφορετική σειρά και τις ίδιες περιγραφές.

\r\n\r\n

                                Παραγωγή από τον ίδιο τον Zonder, καταφέρνοντας να κρατήσει τον ήχο τους ζεστό και αγνό. Το μόνο αρνητικό που θα μπορούσε κάποιος να αποδώσει σε αυτό τον δίσκο, είναι ότι κάποια τραγούδια τα ακούσαμε και τα αγαπήσαμε λίγο διαφορετικά σαν ήχο και φωνή λίγο πρωτύτερα αλλά παραμένουν εξίσου τέλεια. Οκ, και ενός εξώφυλλου που τους θέλει να αναπαράγουν την μουσική τους ‘’ζωντανά’’. Λεπτομέρειες…

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n