Deep Purple - In rock

ΜΠΑΜ! Βζζζουμ, τίνινι, τίνινι... Με απλά λόγια: Να, πώς αρχίζεις μία δισκάρα! Με εκατόν πενήντα τόνους feedback, ξυσίματα στις χορδές, ατονικές κλίμακες και τα δέρματα των τυμπάνων να χοροπηδάνε σαν δαιμονισμένα. Βρισκόμαστε λοιπόν στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή: Στη χαραυγή του σκληρού ήχου των ’70s και σε ένα από τα πολύ πρώτα (και καλύτερα) heavy metal LPs. Αν οι Black Sabbath μιμούνταν το αργό βήμα του Σατανά στα τραγούδια τους, οι Deep Puprle μεταμορφώνονταν σε μικρά διαβολάκια που χόρευαν ασταμάτητα γύρω από τη μεγάλη φωτιά που τα ίδια άναψαν.

\r\n\r\n

Το "Speed king" είναι από κάθε άποψη μία κορυφαία σύνθεση. Ασυμβίβαστη, βίαιη, ζωηρή, επιθετική. Ό,τι ακριβώς πρέσβευε το hard rock των αρχών της δεκαετίας του ’70. Και οι στίχοι αποκαλυπτικοί: "Good Golly, said little miss Molly, while she was rockin’ in the house of Blue Light. Tutti Frutti was ooooh, so rooty!.. Lucille, was oh, so real... come on, baby, driiiive me crazy... Coz I’m a speeeeeed king". Εκεί λοιπόν που το rock n’ roll παρέδιδα τα σκήπτρα, κάτω από τη βαριά σκιά του Little Richard και (προφανώς!) του Jimi Hendrix, οι Deep Purple άνοιγαν ένα νέο κεφάλαιο που δεν έχει κλείσει ακόμα, και είθε να μην κλείσει ποτέ.

\r\n\r\n

Από εκεί και πέρα, τα riff φτύνονται από την κιθάρα του Blackmore σαν αιχμηρές φλόγες: "Bloodsucker", "Flight of the rat" (ίσως επηρέασε το "Set me free" των Sweet, που μετά διασκευάστηκε από τους Saxon), "Hard lovin’ man"... Όλα μυρίζουν μπαρούτι. Ο Jon Lord, άτυπος ηγέτης της μπάντας, συναγωνίζεται και ανταγωνίζεται την εξάχορδη θεά, ταλαιπωρώντας τα πλήκτρα του και συμβάλλοντας τα μέγιστα στην ενέργεια που ρέει άφθονη από τον δίσκο. Και εννοείται ότι το "In rock" είναι η μεγάλη στιγμή, ίσως η κορυφαία, του Ian Gillan, που δίνει γερή ώθηση στην μπάντα που το 1969 έχασε δύο αξιόλογα μέλη για να κερδίσει δύο καλύτερα (οι Gillan / Glover πρωτοεμφανίζονται στο single "Hallelujah" του 1969 και μετά στο "In rock").

\r\n\r\n

Ξεχωριστή μνεία θα άρμοζε στο "Child in time", στην περίπτωση που το κομμάτι δεν είχε χιλιοακουστεί και χιλιοπαιχτεί τόσο από την ίδια την μπάντα, όσο και από τους απανταχού DJ ανά την υφήλιο. Όλοι ξέρουμε ότι πρόκειται για ένα δεκάλεπτο έπος, που οφείλει τη μαγεία και τη φήμη του εξίσου στα ατμοσφαιρικά πλήκτρα του Lord, τις συγκλονιστικές τσιρίδες του Gillan και τα καταιγιστικά solo του Blackmore. Ενδιαφέρων παραλληλισμός μπορεί να γίνει και με το "The knife" των Genesis, που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά - ενδεχομένως ο ένας απ’ τους δύο "δανείστηκε" μερικές ιδέες από τον άλλο.

\r\n\r\n

Κλείνοντας, θα πω ότι το "In rock" είναι, κατά τη γνώμη μου, ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει οι Deep Purple της δεύτερης ενσάρκωσης (Gillan / Blackmore / Paice / Lord / Glover). Το "Fireball" του 1971 είναι μέτριο και το "Who do we think we are" του 1973 αμφιλεγόμενο. Στην αιώνια διαμάχη όμως μεταξύ "In rock" και "Machine head" (1972), προσωπικά δεν έχω κανένα δίλημμα: "In rock" αδιαπραγμάτευτα, γιατί απλά είναι υπέροχο.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n