Savatage - Gutter ballet

Πιστεύω ότι η γοητευτική, σχεδόν "μυθική", ιστορία των Savatage είναι εν πολλοίς γνωστή στον μεταλλικό κόσμο, παρόλα αυτά μπορούμε να την επαναλάβουμε εδώ: Με την κυκλοφορία του άστοχου "Fight for the rock" (1986), οι Savatage γνώρισαν την ανυποληψία του κοινού και της κριτκής, αποφασίζοντας τελικά να διαλύσουν. Τα αδέφρια Oliva, η ραχοκοκαλιά της μπάντας μαζί με τον παραγωγό/συνθέτη Paul O’Neill, ήταν έτοιμα να τραβήξει το καθένα τον δρόμο του (ο Jon μάλιστα προοριζόταν για τραγουδιστής των... Black Sabbath!), όταν μία βραδιά γεμάτη συναισθήματα και συγκίνηση είπαν να το προσπαθήσουν λίγο ακόμα... κι έτσι γεννήθηκε το αριστουργηματικό "Hall of the mountain king" (1987), ένα album ορόσημο του αμερικανικού power metal.

\r\n\r\n

Δύο χρόνια αργότερα, ο Jon Oliva (φωνητικά/πλήκτρα) αποφασίζει να γεμίσει με νερό το κρασοπότηρο του σχήματος, εμπλουτίζοντας με συμφωνικά στοιχεία το ύφος του και δίνοντας περισσότερο βάρος στα πλήκτρα. Αυτός ο ήχος έμελλε να γίνει το σήμα κατατεθέν των Savatage από το 1989 και εξής, ο μύθος όμως λέει ότι ο πρόωρα και άδικα χαμένος Criss Oliva (κιθάρα) δεν συμφωνούσε απόλυτα με τη νέα κατεύθυνση που έπαιρνε το γκρουπ. Όποια και αν είναι η αλήθεια, το 1989 οι Savatage κυκλοφόρησαν το "Gutter ballet", κάνοντας τον κόσμο του heavy metal να παραμιλά για ακόμα μία φορά.

\r\n\r\n

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς όταν πέφτει στα χέρια σου το "Gutter ballet" είναι το υπέροχο εξώφυλλο, με εκείνη την κιθάρα που τρυπάει το ξύλο του πιάνου. Αυτή ακριβώς είναι η ένδειξη για το μουσικό ύφος του album. Πράγματι, οι συνθέσεις ακούγονται συνολικά πιο λειασμένες και τα πλήκτρα είναι δυναμικά παρόντα, εν τούτοις όλα αυτά λειτουργούν υπέρ του δίσκου, αφού ο ήχος αποκτά περισσότερο βάθος και οι συνθέσεις ποικιλία. Φυσικά, ένας τέτοιου είδους πειραματισμός θα έμενε ένα κενό γράμμα, αν τα ίδια τα τραγούδια δεν υποστήριζαν το εγχείρημα. Ως προς το συνθετικό κομμάτι όμως δεν χρειάζεται να φοβάται κανείς, διότι τα κομμάτια απλά σπέρνουν.

\r\n\r\n

Γενικά, το "Gutter ballet" δεν περιέχει filler, υπάρχουν ωστόσο μερικές συνθέσεις που ξεχωρίζουν εύκολα: "Of rage and war" για την αμεσότητά του, "Gutter ballet" για την ιδιοφυΐα του, "When the crowds are gone" για τον ακαταμάχητο λυρισμό του και τη θεατρικότητα της ερμηνείας του Jon, "Hounds" γιατί έχει κάτι από παλιούς Savatage, "Temptation revelation" γιατί μας αρέσουν οι Queen (και στον Jon επίσης), και τα "She’s in love" και "The unholy" γιατί είναι power metal ύμνοι. Ειδικά για το "Gutter ballet" αξίζει να πούμε ότι διαχρονικά έχει γίνει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια του σκληρού ήχου, φέροντας επάξια το παράσημο του "κλασικού".

\r\n\r\n

Κλείνοντας, δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο album είναι ο καλύτερος δίσκος των Savatage, κυρίως επειδή ο κόσμος διχάζεται συνήθως μεταξύ της πιο "heavy" (έως το 1987) και της πιο "συμφωνικής" περιόδου (1989 και εξής) της μπάντας. Προσωπικά, μου αρέσει πιο πολύ η δεύτερη περίοδος, και μέσα σε αυτήν το "Gutter ballet" είναι ασυζητητί το καλύτερο LP. Αλλά ασχέτως περιόδων και προσωπικών γούστων, νομίζω ότι δεν υπάρχει οπαδός του σκληρού ιδιώματος που να μην αναγνωρίζει τουλάχιστον την αντικειμενική αξία του "Gutter ballet".

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n