UNDER THE QUARRY VOL III LIVE REPORT

Παρκάρω στις επτά παρά και ακούω μια μελωδία να μου τρυπάει τα αυτιά, να κατεβαίνει από το νταμάρι και να με καλεί. Τι διαβολεμένα μελαγχολική, νοσταλγική απίστευτα γοητευτική μελωδία είναι αυτή, το κέρατο μου; Άρχισε το φεστιβάλ; Τηλεφωνώ στον Λάμπρο που έχει ήδη φτάσει «Ποιοι παίζουν; Πες μου ότι είναι soundcheck;» για να λάβω την απάντηση «Οι Silent Wedding κάνουν sound check.Ανεβαίνεις;»

Ο χώρος είχε καμια εικοσαριά άτομα, αν δεν μετρούσες τις μπάντες και τους ανθρώπους που φρόντιζαν ή συμμετείχαν με κάποιο τρόπο στη διοργάνωση. Είδαμε και εμείς τους δικούς μας γνωστούς, υποβάλαμε τα σέβη και την αγάπη μας στο Στάθη Παυλάντη και λάβαμε θέση στις κερκίδες. Επικρατούσε έντονος εκνευρισμός και παράπονα στο χώρο τόσο από τα συγκροτήματα, όσο και από τον Παναγιώτη Παπαγεωργίου, ιθύνοντα νου του φεστιβαλ, καθώς ο παρεχόμενος εξοπλισμός ήταν -για να το θέσω κομψά- μάλλον ανορθόδοξος.

Ο ήλιος άρχισε να βουλιάζει στο βάθος του ορίζοντα και επι σκηνής ανεβαίνουν οι Mask Of Prospero. Ολόφρεσκια μπάντα με νεαρές παρουσίες και progressive ήχο με djent στοιχεία. Ο ήχος τους ήταν συμπαγής και καλοδουλεμένος, με τη drummer Ελένη Νότα, που έχουμε ξεχωρίσει από τη συμμετοχή της στους Lightfold, να αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι στην περίπτωσή της το μέγεθος δεν μετράει. Ο ήχος δεν ήταν με το μέρος καμίας μπάντας, πόσω μάλλον της μπάντας που άνοιξε το φεστιβάλ μπροστά σε ένα κοινό 100 περίπου ατόμων. Καλοστημένοι και καλοπροβαρισμένοι, μας παρουσίασαν τραγούδια από το πρώτο τους άλμπουμ "The Observatory" που κυκλοφόρησε τον Απρίλη του 2018 από την SymmetricRecords. Σίγουρα φαίνονται πολλά υποσχόμενοι και εμείς θα κρατήσουμε ένα αυτί ανοιχτό για τα επόμενα βήματά τους.

Επόμενοι στη σκηνή οι Γαλατσιώτες System Decay. Με μελωδικό μοντέρνο ήχο και φωνητικά να ακροβατούν ανάμεσα στα καθαρά και στα brutal κέρδισαν το κοινό ερμηνεύοντας τραγούδια από όλη την πορεία τους. Δεμένοι και δυναμικοί, πάτησαν το σανίδι με αυτοπεποίθηση και έπαιξαν με θράσος και άνεση. Ο Άρης Λάμπος στο μικρόφωνο, ιδιαίτερα επικοινωνιακός με αμεσότητα, προσπάθησε να σπάσει το κενό των κερκίδων με το κοινό και σε ένα ικανοποιητικό βαθμό το κατάφερε. Προσωπικά μου κίνησαν το ενδιαφέρον και αν δεν έχετε ακούσει μέχρι τώρα θα πρότεινα να ρίξετε ένα αυτί. Εμείς σίγουρα θα τα έχουμε τεντωμένα.

Έλενα Μιχαηλίδου

Καθώς άρχισε σιγά σιγά να σουρουπώνει, οι Reflection ανέβηκαν στην σκηνή, ενώ ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται μπροστά για να τους φιλοδωρήσει με μια θερμή υποδοχή, ενώ δεν ήταν και λίγοι οι φίλοι των Reflection που φορούσαν μπλουζάκια της μπάντας. Έχοντας δει τους Reflection αρκετές φορές από την κυκλοφορία του περσινού “Bleed Babylon Bleed”, δεν μπορούσα παρά να περιμένω άλλη μια αξιόλογη εμφάνιση, καθώς η μπάντα βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα και δείχνει σχεδόν αναγεννημένη. Από ότι φάνηκε, ούτε αυτή τους η εμφάνιση αποτέλεσε εξαίρεση.

Ξεκίνησαν δυναμικά με το Glorious Victory και το θέατρο πήρε αμέσως φωτιά. Όπως ήταν λογικό, λόγω περιορισμένου χρόνου έδωσαν κυρίως βάρος σε κομμάτια από το “Bleed Babylon Bleed”. “The Iron Tower””Fallen Shadow”, “Stormbringer” και “Ruler of My Own Land” μας υπενθύμισαν πόσο εξαιρετική ήταν αυτή η τελευταία κυκλοφορία των Reflection, αλλά φυσικά δεν έλειψαν fan favorites από το παρελθόν, όπως τα “Wings of Fate” και “When Immortals Die” (με το καθιερωμένο singalong από τον κόσμο και τον Χρήστο Κάππα να σπρώχνεται κυριολεκτικά πάνω στην σκηνή από τον κόσμο για να πάρει το μικρόφωνο!), αλλά και το υπέροχο “Forbidden Seed”. Η μπάντα φυσικά ήταν σε μεγάλα κέφια, ο Στάθης Παυλάντης στην κιθάρα πραγματικά έκανε κατάθεση ψυχής, ο Γιώργος Θωμαΐδης έδειξε για άλλη μια φορά πόσο καλά κατέχει την τέχνη του frontman, ενώ ο Γιώργος Παυλάντης στα τύμπανα και ο Γιάννης Λιτινάκης στο μπάσο δεν υστέρησαν, καθώς μας έδωσαν μια γροθιά στο στομάχι με την ουσιώδη και όλο όγκο απόδοσή τους. Ο ήχος η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο και μετά φάνηκε να έχει προβλήματα (και όχι μόνο στους Reflection όπως παρατήρησαν πολλοί), αλλά αυτό δεν μείωσε στο ελάχιστο την πολύ καλή εμφάνισή τους. Μέχρι την επόμενη φορά, που -γιατί όχι;- ελπίζουμε να ακούσουμε και κάποιο νέο υλικό, κρατάμε άλλη μια υποδειγματική και απέριττη επίδειξη heavy metal μεγαλείου.

Λάμπρος Πανέτας

Κάπου στα μέσα Ιουνίου είχαμε την ευκαιρία να δούμε τους Power Crue στο Live Studio να παίζουν live και επειδή εκείνο το gathering ήταν περισσότερο «γιορτή» για το physical copy του “Excileosis” περίμενα την εμφάνιση τους για να έχω μια πιο «μουσική» παρουσίαση του δίσκου. Αντ’ αυτού φτάνοντας στο χώρο μάθαμε ότι ο Γιώργος Πρίτσης ήταν άρρωστος με πυρετό και θα εμφανίζονταν ως Power “Trio”. Η εικόνα τους πάνω στη σκηνή ήταν σαν αυτή ακρωτηριασμένου σώματος. Επειδή «τα σόλο του Οικονόμου στο μπάσο διδάσκονται» (αστείο εσωτερικής κατανάλωσης), η απουσία του δεν συνηθίζεται με τίποτα (και όχι μόνο επειδή αρνούμαι πεισματικά να τη συνηθίσω). Ως τριο, αναγκαστικά προσάρμοσαν το σετ λιστ, ώστε να καλύψουν τα κενά, ενώ ο Κώστας Τόκας επιφορτισμένος με το μπάσο είχε ένα βλέμμα πανικού. Ειδικά στην αρχή μου μετέδιδε μια δυσφορία, την οποία όμως, καθώς κυλούσε το σετ, έμοιαζε να την ξεπερνά. Σε αυτό βοήθησε ο Θανάσης ο οποίος στην κιθάρα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να γεμίσει το κενό, αλλά και αυτό το bromance που υπάρχει ανάμεσα σε Μπερτσάτο και Τόκα. Ο Τάκης έδωσε ψυχή, όπως κάθε φορά,στα τύμπανα,ενώ έλιωσα στο γέλιο με την ατάκα του Κώστα: «Αυτό το λείψανο που παίζει τόσο δυνατά». Ολοκλήρωσαν το σετ ενθουσιάζοντας το κοινό, αλλά για εμάς που τους είχαμε δει πάνοπλους στο WreckAthens 5 να παρουσιάζουν για πρώτη φορά το “Excileosis” πριν κυκλοφορήσει, με πλήρη σύνθεση (ναι για τον Οικονόμου και τον Πρίτση μιλάω) δεν ήταν αρκετό. Δεν ξέρω αν στη θέση τους θα ακύρωνα την εμφάνιση λόγω της ασθένειας του Πρίτση ή πόσα κότσια ήθελε για να παίξουν ως τρίο. Το σίγουρο είναι ότι έκαναν το καλύτερο δυνατό για τις επικρατούσες συνθήκες (ήχος, απουσίες, κλπ). Όμως, αγόρια έχετε βγάλει μια εξαιρετική κυκλοφορία, φροντίστε να κάνετε μια ζωντανή παρουσίαση αντάξιά της.

Έλενα Μιχαηλίδου

Λίγο μετά τις δέκα και μισή έκαναν ένα επαγγελματικό, όσο και εντυπωσιακό, μπάσιμο οι The Silent Wedding. Βασίστηκαν κυρίως στο τελευταίο τους δίσκο ‘’Enigma Eternal’’ αλλά και κάπως λιγότερο στον πρώτο τους ‘’Livin Experiment’’, που με το φερώνυμο του κομμάτι άνοιξαν το σετ τους. Όλοι τους, όπως μας έχουν συνηθίσει καιρό τώρα, στάθηκαν σε πολύ υψηλά στάνταρ απόδοσης και έτσι το μελωδικό προοδευτικό heavy metal τους αγαλλίασε αυτιά και ψυχές. Έχουν την ικανότητα να περνούν μέσα από τα μικρόφωνα και τους ενισχυτές υπέροχες μελωδίες και συναισθήματα και να κάνουν τον κόσμο που τους παρακολουθεί, είτε έχει επαφή με την μπάντα, είτε τους βλέπει για πρώτη φορά, να περνά πολύ καλά ακούγοντας κάτι που τους δίνει ευτυχία. Ελέω οργανίστα, να το και το “Gutter Ballet” και… ψιλοχαμούλης. Τρομερές στιγμές ήταν τα “Shadows And Dust”, “Endless Journey”, “Loneliness” και “Silence”, από το “Enigma Eternal”, αλλά και το “The Return to Ithaca” από το ντεμπούτο. Έκλεισαν το σετ τους με το “Insanity”. Ιδιαίτερη μνεία στον Μάριο, ο οποίος εξελίσσεται από εμφάνιση σε εμφάνιση σε έναν από τους πιο ολοκληρωμένους frontman της ελληνικής σκηνής με ιδιαίτερες ερμηνείες και πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό.

Στις ένδεκα και μισή περίπου «μπήκαν» οι Poem. Ήταν, παρά τα κάμποσα χρόνια παρουσίας τους στον χώρο, αλλά και ότι τους παρακολουθώ δισκογραφικά, από την αρχή τους, η πρώτη live επαφή που είχα μαζί τους. Παρουσίασαν live oλόκληρο το Unique και 2 τραγούδια από το Skein Syndrome. Με τον ήχο να είναι σύμμαχος αυτή τη φορά ο Γιώργος Προκοπίου επικοινωνούσε με την παρέα του, τον κόσμο που είχε μαζευτεί να τους δει και από τα μέρη μας, αλλά και από Ολλανδία, που προφανώς τα παιδιά έχουν ισχυρό fanbase, κάτι που το αξίζουν με το παραπάνω. Όλοι τους έδειξαν ότι έχουν τον καλλιτεχνικό στιβαρό εαυτό τους στο στούντιο, αλλά και τον πιο χαλαρό και παρεϊστικο στα live και έτσι η επικοινωνία με το κοινό έβγαινε αβίαστα με μπόλικο χιούμορ και άφθονα πειράγματα. Και μετά από το «κι άλλο – κι άλλο» είπαν ακόμα ένα κομμάτι και κοντά στις δωδεκάμιση έκλεισε η βραδιά και συνέχισαν με τις μπύρες. Πολύ καλή διοργάνωση, πολλά πολλά μπράβο και ευχές και στήριξη για ανάλογη συνέχεια στους διοργανωτές του UnderTheQuarry ΙΙΙ. Θα ήθελα να κλείσω με δυο αγαπημένες φράσεις που χρησιμοποιώ πάντα μετά από όμορφες μουσικές βραδιές. «Πάντα τέτοια» και «Εις άλλα με υγεία».

Στέφανος Στεφανίδης

Κλείνοντας το report μόνο ένα πράγμα θα ήθελα να είναι διαφορετικό για το επόμενο Under the quarry, καλύτερο ήχο. Πραγματικά είναι κρίμα τόσο αξιόλογα συγκροτήματα σε ένα υπέροχο πραγματικά χώρο να ακούγονται τόσο χάλια. Δεν ήξερα που να σταθώ για να υποφέρω λιγότερο! Στεκόσουν κοντά στη σκηνή άλλος ήχος, στη μέση της αρένας άλλος ήχος, στην πρώτη κερκίδα, άλλος ήχος, πάνω στις κερκίδες, άλλος ήχος. Απίστευτη βαβούρα και παραμόρφωση, κιθάρες που σόλαραν και δεν ακούγονταν και άλλα τέτοια ευτράπελα. Δεν ξέρω αν είναι θέμα της διοργάνωσης ή αν θα πρέπει τα συγκροτήματα να το πάρουν πάνω τους, όπως έκαναν φέτος οι POEM και πέρσι οι Mother Of Millions και είχαν διαφορά. Αν δεν υπάρχει budget από το Δήμο, παρακαλώ φροντίστε το, γιατί αδικείτε τη μπάντα σας αγαπητοί μουσικοί. Κατά τα άλλα, στα ευτράπελα της βραδιάς, ο τυπάκος με το λιβανιστήρι που ήρθε fully accessorized την ώρα των Reflection να εξαγνίσει τους σατανάδες!

Ευχαριστούμε UnderTheQuarryIII. Ραντεβού του χρόνου το καλοκαίρι!

Έλενα Μιχαηλίδου

Αναλυτικό φωτορεπορτάζ από το φεστιβάλ είναι διαθέσιμο στην σελίδα του Θέμη Of Steel And Light Γιαννόπουλου ΕΔΩ