Skyclad - Prince of the Poverty Line

                       Οι Skyclad θεωρούνται και κατηγοριοποιούνται ως Folk Metal συγκρότημα. Κακώς. Δεν είχαν καμμιά σχέση με πολλά από τα πανηγυρτζίδικα συγκροτήματα που ακολούθησαν και απλά χρησιμοποίησαν ένα παραδοσιακό όργανο. Οι Skyclad ξεκινησαν από μέλη των Pariah που παίζανε power/thrash, με τραγουδιστή τον Walker από τους Sabbat οι οποίοι έπαιζαν εξίσου thrash. Έτσι τα πρώτα βήματα των Skyclad εποχής ’’The Wayward Sons Of Mother Earth’’ είναι αρκετά σκληρά ηχητικά. Απλά πρόσθεσαν σε κάποιες τους συνθέσεις κάποια πιο παραδοσιακά όργανα όπως βιολί, πίκολο, πλήκτρα και κάποιες ακουστικές κιθάρες και το αποτέλεσμα τους διαφοροποιούσε από τις άλλες μπάντες της εποχής. Αν προσθέσεις και τους καυστικούς στίχους του Martin και τις εξαίσιες συνθέσεις, οι Skyclad υπήρξε μια τεραστίων διαστάσεων καλλιτεχνική μπάντα. Και χρησιμοποιώ παρελθοντικό χρόνο, μιας και η φυγή του Martin στις αρχές των 00ς’’ αλλά και οι κατώτερες πλέον συνθέσεις, δεν μπορούν να συγκριθούν με το παρελθόν τους. Μια στάση στο 1994, στην κυκλοφορία του ’’Prince Of The Poverty Line’’. Πλέον (4ος δίσκος) αρκετά πιο φολκ, με την Catherine Howellως μόνιμο μέλος στο βιολί και πλήκτρα αλλά και δυο κιθαρίστες (ήδη από το ’’A Burnt Offering’’) ώστε να μην χάνουν σε δύναμη, όλα πιάσαν κορυφή και κράτησε μια παντοτινή θέση ανάμεσα στα ιερά μνημεία της μουσικής μας. Και με άριστη παραγωγή από τον μετέπειτα (ακουστικό) κιθαρίστα και νυν τραγουδιστή Kevin Ridley.
\r\n 
\r\n
\r\n                              Ρυθμικοί τόνοι ξεγλιστρούνε από τα ηχεία. ¨Ενα βιολί σιγοντάρει. Τα ερπετικά φωνητικά του Martin να χύνουν φαρμάκι. Και ο χορός ξεκινά. Ανατριχιάζω ακούγοντας τις διπλές κιθάρες να ξεδιπλώνουν τέτοιες μουσικές ιστορίες, ντυμένες με κάποιους από τους πιο έξυπνους στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ σε όλα τα μουσικά είδη. Και το βιολί... Χοροπηδά πάνω στις μεταλλικές χορδές των άλλων χωρίς να ξεφτιλίζει αλλά ούτε και να ξεφτίζει σε δύναμη. Περήφανοι ρυθμοί ανταμώνουν μέσα σε λατρεμένες συνθέσεις σαν το ’’Cardboard City’’ και τα όρια της διασκέδασης με τον κριτικό εσωλογισμό ξεθωριάζουν. Όσες φορές τους παρακολούθησα ζωντανά, πέρασα θαυμάσια και ας πονούσε το κορμί μου ολόσωμα την επόμενη μέρα. Όσες φορές τους ακούω στο σπίτι μου, θυσιάζω αναρίθμητα εγκεφαλικά κύτταρα στο βωμό των παθιασμένων τροβαδούρων. Ποιό το νόημα του να ακούς μουσική αν δεν σε εξιτάρει; Αν δεν σου προκαλείέκφραση συναισθημάτων, είτε θετικών είτε αρνητικών. Έχω δει stage diving με αναπηρικό καροτσάκι στο ’’Sins of Emission’’, την ώρα που το διαβολικό βιολί οξυδώνει την μεταλλική υφή του τραγουδιού και όλοι πουλάνε ψυχή και σώμα στην χορευτική του επιταγή.
\r\n
\r\n                       Και επειδή το φολκ στοιχείο των Skyclad δεν ήτο μόνο το βιολί ή τα ενεργητική ξεσπάσματα αδρεναλίνης, υπάρχουν και τραγούδια σαν το ’’Land of the Rising Slum’’. Με ένα πιο τενεκεδιένο ήχο, με προγκ πλήκτρα στην μέση του τραγουδιού, με σολαρίσματα που ξαναγγενούν το τραγούδι, με τρόπο τραγουδίσματος που θυμίζει  ’’καλύτερα ας μην το γ(ραπ)ψω’’, το τραγούδι ακούγεται αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Και χωρίς κενό, δίνει την σειρά του στη μελαγχολική έναρξη του ’’The One Piece Puzzle ’’, το οποίο μετατρέπεται με την βοήθεια μιας περιφρονιτικλης φωνητικής χροιάς, ένα δυναμικό ξέσπασμα βασανιστικής μελωδίας. Και αν και το μυαλό μου έχει ήδη χορτάσει εύθυμες μελωδίες, ο δίσκος έχει να σου προσφέρει άλλα τόσα. Δεν ξέρω αν είναι οι Δημιουργοί του Folk Metal ή έστω από τους πρωτεργάτες του. Ξέρω όμως με σιγουριά ότι εδώ δεν έχει χώρο για ξεπλυμμένες απλοικές συνθέσεις, για απλοικούς ρυθμούς, χαζούς στίχους και ντυμένους χωριάταρους. Ξέρω όμως με σιγουριά ότι δεν θα βρείτε μέτρια στιγμή σε κανένα τομέα, κανένα όργανο, κανένα στίχο και θα παρακολουθήσετε την μουσική διαδρομή που αφήνετε πίσω σας να καίγεται.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

ς

\r\n