ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΟΥ DOOM DEATH

Σάββατο 3 του Νοέμβρη. Και όμως ζέστη. Ελλάδα σου λέει ο άλλος, χώρα του φωτός. Μέσα όμως σε ένα μικρό κλαμπάκι, στην περιοχή του Γκάζι, είχε αυτήν την γλυκιά ζεστασιά που νιώθεις όταν είσαι με αγαπημένα πρόσωπα, ακούς λατρεμένες μουσικές και έξω λυσσομανάει ο Χειμώνας. Στο Temple, ζεστός και όμορφος, μικρός χώρος, όπου λάμβανε χώρα το Room Of Doomfestival. Με τέσσερις, όπως αποδείχθηκαν περίτρανα και περήφανα στο σανίδι, κορυφαίες μπάντες του ατμοσφαιρικού doom/death: Oceans Of Grief, Marche Funebre, Decemberanceκαι On Thorns I Lay.

Oceans Of Grief

Mετά από μια περιπετειώδη τοποθέτηση του πανό στο φόντο, των Ocean Of Grief και ακριβώς στην ώρα τους, ξεκίνησαν το σετ τους. Με συμπαθητική προσέλευση κόσμου, μαζί με γραφιάδες, μέλη και φίλους από τις μπάντες φυσικά, αλλά και με ικανοποιητική προπώληση. Οι Ocean Of Grief παίζουν το doom/death  τους, με τα πλήκτρα και τις κιθάρες να έχουν βασικό ρόλο, στον βαρύ, πρώιμων Katatonia,ήχο και στυλ που παρουσιάζουν. Ο ήχος παραπλανητικά δυνατός, θα μπορούσαν σε αυτόν τον μικρό χώρο να παίξουν πιο σιγανά και με συναίσθημα. Το οποίο συναίσθημα το έχει η μουσική τους, άφθονο. Όλα τα κομμάτια κυλούσαν, με τις ωραίες μελωδίες τις καλές συνθέσεις και το άριστο παίξιμο της μπάντας και όλα έμοιαζαν και ήταν υπέροχα. Δεν έχω το σετ λιστ, αλλά προφανώς ακούσαμε κομμάτια από το ντεμπούτο full length της μπάντας ‘’Nightfall's Lament’’. Έτσι είχαμε ένα πολύ καλό ξεκίνημα στο φεστιβάλ, που μας έκανε να ανυπομονούμε για την συνέχεια.

Marche Funebre

Και η συνέχεια μας αποζημίωσε με το παραπάνω. Με πολύ μικρή καθυστέρηση ξεκίνησαν οι Βέλγοι Marche Funebre το σετ τους. Στην πρώτη τους εμφάνιση επί Ελληνικού εδάφους. Παίζουν doom/death με την πλάστιγγα να γέρνει στο  deat. Μάλιστα σε κάποιες φάσεις θύμιζαν τους κοντοχωριανούς τους...τους Asphyx, κάποιες άλλες Paradise Lost στα πολύ πρώτα τους. Είχαμε και διασκευή στο ‘’As I Die’’.  Και όπως μας προειδοποίησαν, ήρθαν για να το χαρούν και να το χαρούμε. Και έτσι έγινε. Στα φωνητικά, brutal και λιγότερα τα καθαρά εξαιρετικά. Και γενικότερα, η παρουσία των Βέλγων ήταν το λιγότερο μια ευχάριστη εκπληξη. Απλά και μόνο το κομμάτι που απέδωσαν ζωντανά, ‘’Lullaby Of Insanity’’ με εναλλαγές στον ρυθμό και ένα ακουστικό – μελωδικό πέρασμα σκέτο μέλι, αλλά και στο Capital of Rain, με τα απίστευτα τύμπανα, φτάνουν για να δείξουν το πόσο όμορφα περάσαμε όλη την ώρα που ήταν οι Βέλγοι στην σκηνή του Temple. Ειδική μνεία στον τρισμέγιστο μπασίστα για την σκηνική του παρουσία και όχι μόνο. Αλλά είχε και άλλο, είχε μια εξίσου όμορφη συνέχεια.

Decemberance

Πια  ο κόσμος είχε σχεδόν γεμίσει το Temple  και ήταν ετοιμος να υποδεχθεί τους Decemberance. Ήταν η δεύτερη live επαφή μου μαζί τους. Και έχοντας λιώσει τον δίσκαρο  ‘’Conceiving Hell’’ ανάμενα την εμφάνιση τους με μεγάλη προσμονή. Εξαιρετική death/doom μπάντα με τις ιδιομορφίες πρώτα της κοπέλας που παίζει ηλεκτρικό τσέλο, αλλά και του ντράμερ ο οποίος βάζει και τα φωνητικά, Yiannis Fillipaios. Καμπάνες ήχησαν στην αρχή, αυτό εστί μόνο οιωνός άριστος, και για τα τέσσερα, μόνο αλλά επικής διάρκειας κομμάτια μας πήραν και μας πήγαν σε έναν δικό τους σκοτεινό κόσμο, στην δική τους άβυσσο, που με τις μελωδίες τους και το παίξιμο τους τον κάνουν να φαίνεται πολύ ελκυστικός. Καθώς η μουσική τους σε υπνωτίζει, και σε αφυπνίζει την ίδια ώρα. Ο τρόπος που ηχοραγούν οι κιθάρες, που μαγνητίζει το τσέλο, που βαράνε στο ψαχνό τύμπανα και μπάσο, κάνει τους Decemberance μοναδικούς στον ήχο τους. Πέρασαν τα σαράντα πέντε λεπτά του σετ τους και όλοι τους χειροκροτήσαμε και τους αποχαιρετήσαμε με ενθουσιασμό αναμένοντας πια την συνέχεια.

On Thorns I Lay

Με γοργό ρυθμό οι ετοιμασίες Oν Thorns I Lay που μετά από πολλά χρόνια, είναι πάλι σε headline show. Με σχεδόν γεμάτος ο χώρος με τον κόσμο που ήρθε από την αρχή για να καταυχαριστηθεί αυτήν την όμορφη doom βραδιά. Έτσι με το "Aegean Sorrow" στην φαρέτρα τους οι On Thorns I Lay είναι έτοιμοι να μπουν σε μια σκηνή που περιμένει να γεμίσει με το μελωδικό – ατμοσφαιρικό τους ήχο γεμάτο από doom/death και gothic πινελιές. Και οι O Thorns I Lay με ξεχωριστό μουσικό προφίλ, με τα πλήκτρα και με το βιολί τους, που ήδη γνωρίζαμε από την δισκογραφία τους, ότι είχαν και την My Dying Bride πλευρά τους, όσο και την ατμοσφαιρική death μεριά τους, σε αυτήν την είκοσι πεντάχρονη πορεία τους με τα οκτώ full length, που τίμησαν, τα περισσότερα μες την 90’ plus εμφάνισή τους.  Επτάδα, που γινόταν οκτάδα, με την προσθήκη της τραγουδίστριας Ruby Bouzioti σε κομμάτια όπως τα ‘’Crystal Tears’’, ‘’Feelings’’, το πιο πειραματικό όπως είπαν ‘’Etherial Blue’’, με τρομερή μπασογραμμμή,  και τα ‘’In Heavens Island’’, ‘’Love Can Be The Way’’, ‘’Desires’’. Και χωρίς την κοπελιά, μετά ήρθε ο ‘’Olethros...Part I &Part II’’, το πιο death ‘’In Emerald Eyes’’ και το κλείσιμο με το πολύ αναμενόμενο, από ότι φάνηκε από τους πολλούς που το ζητούσαν από την αρχή ‘’Oceans’’.

Να σημειώσουμε την άψογη οργάνωση, που βοήθησε όλους μας να περάσουμε καλά. Τον κόσμο που σχεδόν γέμισε τον χώρο. Πάνω από όλα τα τέσσερα αυτά σχήματα, που ίσως δεν είναι τα πιο διάσημα από τον doom χώρο, αλλά απέδειξαν ότι το ταλέντο, το μεράκι για τον αγαπημένο ήχο και τα καλά τραγούδια μπορούν να μας χαρίσουν μια ονειρική αξέχαστη βραδιά. Αναμένουμε το επόμενο Room Of Doom Fest.

Report Στεφανος Στεφανίδης
Photos Αναστασία Παπαδάκη