Saxon - Solid ball of rock

Τρία χρόνια απουσίας που δηλώνουν ότι η μπάντα πέρασε μία μακρά περίοδο ενδοσκόπησης για να βρει τον εαυτό της και να προχωρήσει. Και το αμερικανικό όνειρο που τόσο πολύ υπηρέτησε με τα "Crusader" (1984), "Innocence is no excuse" (1985), "Rock the nations" (1986) και "Destiny" (1988) έπαψε (δόξα τω Θεώ) να την πνίγει σαν θηλιά. Έχοντας λοιπόν επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά τους, οι Saxon εγκαινίασαν την παρουσία τους στη νέα δεκαετία με το "Solid ball of rock", έχοντας στις τάξεις τους ένα νέο και υπερδραστήριο μέλος, τον μπασίστα Nibbs Carter, ο οποίος υπογράφει πάνω από τα μισά τραγούδια.

\r\n\r\n

Ο ήχος του "Solid ball of rock" μπορεί να χαρακτηριστεί ως ατόφιο hard rock / heavy metal, δίχως πολλά μπιμπλίκια και φτιασίδια. Είναι φανερό ότι με αυτό τον δίσκο οι Saxon προσπαθούσαν να ανακτήσουν το έδαφος που έχασαν με τα "Rock the nations" και "Destiny", και εν μέρει το κατόρθωσαν, αφού οι πωλήσεις ήταν όσο ενθαρρυντικές χρειαζόταν για να τους ξαναβάλουν στο ταμπλό με τις μεγάλες κλασικές μπάντες.

\r\n\r\n

Από αυτή την άποψη, την παροδική δηλαδή, το album εκπλήρωσε τον σκοπό του. Ωστόσο, δεν θα έλεγα ότι έχει αντέξει τη φθορά του χρόνου, για τον απλούστατο λόγο ότι η μουσική που περιέχει είναι ψιλοαδιάφορη. Ναι μεν υπάρχει όρεξη και οι περισσότερες συνθέσεις βγάζουν φοβερή ενέργεια, αλλά το κάτι παραπάνω δεν φτάνει ποτέ στα αφτιά μας. Δεν ξέρω τι φταίει ακριβώς, θα τολμούσα πάντως να υποθέσω ότι η επιλογή του σχήματος να αφήσει τόσο χώρο στον νεοφερμένο Carter ίσως τελικά λειτούργησε εναντίον της. Δεν λέω, καλός και άξιος που έγραψε τόση μουσική με τη μία, αλλά τα τραγούδια του δεν παρουσιάζουν και κανένα φοβερό ενδιαφέρον.

\r\n\r\n

Όπως και να έχει το πράγμα, το "Solid ball of rock" είναι οπωσδήποτε καλύτερο από τις δύο τελευταίες δουλειές των Saxon. Αν έχετε διάθεση και χρόνο, ρίξτε του μια-δυο ακροάσεις. Αν αυτοπροσδιορίζεστε ως επιλεκτικοί, πηγαίνετε κατευθείαν στους έξι πρώτους δίσκους.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n