LIGHTFOLD - Deathwalkers

Μετά από 5 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους Time To Believe και με ανανεωμένη σύνθεση, οι Αθηναίοι Lightfold επιστρέφουν φέτος με την δεύτερή τους κυκλοφορία η οποία τιτλοφορείται Deathwalkers και κυκλοφορεί μέσω της γνωστής Pitch Black Records. Για όποιον δεν είναι εξοικειωμένος με το ύφος τους, οι Lightfold κινούνται σε ένα ξεκάθαρα prog/power ύφος και το Deathwalkers είναι σίγουρα ένα βήμα παραπέρα σε αυτό που ξεκίνησαν να χτίζουν με το Time To Believe.

Μέσα σε 1 ώρα και 12 κομμάτια (συν μία εισαγωγή) οι Lightfold εξερευνούν στιχουργικά το δίπολο Ζωή – Θάνατος και τα ερωτήματα που βασανίζουν τον άνθρωπο για το τι γίνεται μετά το τέλος και αν τελικά οι απαντήσεις βρίσκονται σε αυτή τη ζωή ή πέρα από αυτή. Δεν ξέρω αν με αυτή την λογική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα concept album, το σίγουρο είναι πάντως ότι η θεματική και η ατμόσφαιρα του δίσκου βγάζουν προς τα έξω ένα αίσθημα ολότητας και ομοιογένειας, κοινώς ο δίσκος «μιλάει» για ένα μεγάλο βασικό θέμα και μένει συγκεντρωμένος σε αυτό.

Μουσικά όπως ανέφερα το Deathwalkers κινείται στο γοητευτικό υβρίδιο του progressive power metal, δίνοντας έμφαση σε χαρακτηριστικά riffs, συχνές αλλαγές στο tempo και δημιουργία μιας όχι βαριάς αλλά σίγουρα υποβλητικής ατμόσφαιρας που ταιριάζει πολύ ωραία με το στιχουργικό περιεχόμενο του δίσκου. Αν θα έπρεπε να αναγνωρίσω κάποιες επιρροές στην μπάντα θα επέλεγα σίγουρα του Symphony X και τους Royal Hunt αλλά ακόμα και τις πιο τελευταίες κυκλοφορίες των Savatage, με την πλάστιγγα γενικά να θεωρώ ότι κλίνει λίγο περισσότερο προς τον progressive ήχο, καθώς η μπάντα αποφεύγει τα λίγο πιο επαναλαμβανόμενα μοτίβα του power ήχου και επιλέγει να «εξερευνήσει» και να πειραματιστεί ελαφρώς με τον ήχο της, χωρίς πάντως να αφήνεται σε ανούσια επίδειξη μουσικών ικανοτήτων. Η όλη προσπάθεια του Deathwalkers θα έλεγα ότι μπορεί να χαρακτηριστεί φιλόδοξη καθώς η μπάντα κατά κάποιο τρόπο εκτίθεται, τολμώντας να εξερευνήσει, να πειραματιστεί και δημιουργήσει κάτι «μεγάλο». Χρήσιμη βοήθεια σε αυτό είναι και οι εξαιρετικές συμμετοχές στα φωνητικά της Μαργαρίτας Παπαδημητρίου, του Σάββα Μπετίνη (Acid Death) και του Νίκου Ρουσσάκη, οι οποίες δίνουν ακόμα περισσότερη ποικιλία στο όλο άκουσμα και συμβάλουν στο σχεδόν θεατρικό ύφος του Deathwalkers.

Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, όσο φιλόδοξη και αν είναι αυτή η προσπάθεια, μου βγάζει μια αίσθηση ότι κάτι σε αυτήν δεν πάει καλά, σαν κάτι να έχει μείνει ανολοκλήρωτο. Μάλλον μια ιδέα ότι η μπάντα μπορούσε να τα καταφέρει ακόμα καλύτερα και αντί για έναν καλό να βγάλει έναν εξαιρετικό δίσκο. Πιθανόν μια μεγαλύτερη ένταση σε κάποια σημεία του, ένα λίγο πιο σκληρό ύφος να βελτίωνε την δυναμική του δίσκου ο οποίος χωρίς να κάνει πραγματικά κοιλιά δείχνει να στερείται κάποιας κορύφωσης που θα τον απογείωνε. Πιθανόν μεγάλο ρόλο σε αυτό να παίζουν και τα φωνητικά του “νέου” Martin Deathalker, τα οποία η αλήθεια είναι ακούγονται σχετικά «επίπεδα» και άνευρα, δείχνοντας να μην συμβαδίζουν απόλυτα με την «περιπετειώδη» μουσική του Deathwalkers και υιοθετώντας περισσότερο ένα αφηγηματικό, αποστασιοποιημένο ύφος (όχι βέβαια τελείως ξένο με το κλίμα του δίσκου) αντί μιας ερμηνείας η οποία θα αγκάλιαζε τα κομμάτια και θα παρέσυρε μαζί και τον ακροατή σε αυτά, ενώ σίγουρα το ότι η προφορά του στα αγγλικά χρειάζεται λίγη δουλειά δεν βοηθάει.

Το Deathwalkers δεν είναι φυσικά μια τέλεια δουλειά (ποιά είναι άλλωστε;) έχει τα μικρά του ελαττώματα αλλά αν μη τι άλλο θα ήταν λάθος για κάποιον, ειδικά αν αρέσκεται στον prog/power ήχο, να το αγνοήσει και να μην του δώσει την ευκαιρία να του αποκαλύψει τα πολλά και όμορφα στοιχεία που κουβαλά μέσα του.

Λάμπρος “Metalshock” Πανέτας