Η τετράδα (Lemmy/Campbell/Burston/Dee) είχε βρει τον ρυθμό της για τα καλά με το "Bastards" (1993) και ήταν έτοιμη για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα, τα οποία χάρισε στον κόσμο με το πολύ καλό "Sacrifice" (1995). Αφού χαζέψουμε για κάμποσο το εξώφυλλο (με το θρυλικό.. πέος στο στη θέση της γλώσσας του Snaggletooth), βάζουμε τον δίσκο και απολαμβάνουμε τον heavy ήχο της μπάντας, που σταδιακά αντικαθιστούσε και συγχρόνως εκσυγχρόνιζε τα punk στοιχεία (χωρίς να τα εξαλείφει ποτέ).
\r\n\r\n
Η γενική αισθητική του album είναι πιο σκοτεινή από οτιδήποτε είχε κάνει η μπάντα στο παρελθόν. Ο πόλεμος και ο ανθρώπινος πόνος απασχολεί όλο και πιο πολύ τους τέσσερις μουσικούς, γι’ αυτό άλλωστε κι ο ήχος σκληραίνει, φανερώνοντας και κάποιες τάσεις προς τον ακραίο μεταλλικό ήχο (thrash, doom κ.λπ.). Οι κλασικές στιγμές του δίσκου είναι αναρίθμητες: "Sacrifice", "Sex & death", "Dog-face boy" (στις δύο τελευταίες φαίνεται ο punk χαρακτήρας των Motorhead), "War for war" (heavy!), "Order / Fade to black" (ακόμα πιο heavy), "Over your shoulder", "In another time", "All gone to hell", "Make ’em blind", ενώ και οι υπόλοιπες στιγμές δεν χαλάνε καθόλου.
\r\n\r\n
Σκοτεινό, βαρύ κι ασήκωτο, φιλοσοφημένο... το "Sacrifice" είναι μία πάρα πολύ καλή στιγμή στη δισκογραφία των Motorhead. Αν δεν υπήρχε το "1916", θα μιλούσαμε για τον καλύτερό τους δίσκο στη δεκαετία του ’90.
\r\n\r\n
\r\n\r\n
Κων/νος Χρυσόγελος
\r\n
