Europe - Europe

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 η Σουηδική σκήνη έβραζε. Οι πιτσιρικάδες της εποχής μάζευαν για πολύ καιρό τα άπειρα ακούσματά τους από τις άλλες χώρες και ήταν θέμα χρόνου να ξεσπάσουν.

H αρχή των Europe γίνεται όταν οι Joey Tempest (φωνή), John Norum (κιθάρα), Peter Olsson (μπάσο), και ο drummer Tony Reno σχημάτισαν τους Force. Λίγο αργότερα ήρθαν οι αψημαχίες με τον Malmsteen, αφού είχαν αρχίσει και οι δυο να αναπτύσουν κοντινό ύφος, και ο Olsson αποστάτησε στη μπάντα του Yngwie. Οι υπόλοιποι Force τον αντικαθιστούν με τον μπασίστα John Levén, και λίγο πριν την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους αλλάζουν το όνομα σε Europe – για να μην μπλέξουν άλλο με τον Malmsteen που είχε ήδη ονομάσει την μπάντα του Rising Force.

H μουσική του δίσκου είναι ένα καταπληκτικό δείγμα heavy metal, που αν και δε φαίνεται άμεσα στον ήχο τους, προέρχεται από Thin Lizzy, UFO, Michael Schenker Group και Rainbow με έντονη νεο-κλασική διάθεση. Το τελευταίο ήταν και το στοιχείο που τους ξεχώρισε, και κάνει αυτόν το δίσκο μοναδικό.

Τραγούδια όπως τα "In the Future to Come", "The King Will Return", "Children of This Time", και το καταπληκτικό "Seven Doors Hotel" θα μπορούσαν να θεωρηθούν και ως πρόδρομοι του neo classical/power metal ήχου. Το συγκρότημα βγάζει έναν πολύ ωραίο, επικό αλλά συγκρατημένο, metal ήχο που δεν είχε ακουστεί στην σκηνή μέχρι τότε, σε αντίθεση με τον Malmsteen που είχε κοινά στοιχεία αλλά ήταν πολύ πιο δυναμικός. Μαζί με τα εξαίσια φωνητικά του Tempest  δημιουργούν συνθέσεις-διαμάντια όπως οι παραπάνω που μόνο στον χώρο του heavy metal μπορούν να καταχωρηθούν.

Ο δίσκος περιέχει και μια εξαιρετική instrumental σύνθεση, το “Boyazont” δείχνοντας έτσι ότι ο Norum δεν είναι τυχαίος και ότι θα αναδειχθεί στους κορυφαίους κιθαρίστες του είδους. Γενικά, το δίδυμο Tempest-Norum κερδίζει τις εντυπώσεις, αλλά από’κει αρχίζουν και οι πρώτες διαμάχες μεταξύ τους για τον ήχο και το ύφος του συγκροτήματος.

Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή. Το συγκρότημα φτάνει στην κορυφή (των πωλήσεων, όχι καλλιτεχνικά) με τον τρίτο δίσκο τους “The Final Countdown” και το ομώνυμο τραγούδι και από και μετά η καριέρα τους καταρρέει σαν χάρτινος πύργος.

Το συγκρότημα στους metal κύκλους ποτέ δεν είχε εκτίμηση, αφού οι πιο πολλοί  posers τους ανέβαζαν, φλώρους τους κατέβαζαν. Βέβαια όσοι είχαν εμπεδώσει το “Europe”  ξέρουν ότι τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι, και ότι η μπάντα είχε περισσότερη metal ποιότητα και λυρισμό από πολλές πρωτοκλασάτες μπάντες που διαφημίζονταν για σκληρές και metal.

Στις μέρες πια, οι οπαδοί του κλασικού heavy metal, του power metal, αλλά και του μελωδικού νεο-κλασικού metal, τον δίσκο αυτόν τον ξεχωρίζουν ανάμεσα στα καλύτερα “κομμάτια” της συλλογής τους.

Γιώργος “Reject Emotions” Πετρουλάκης