Ragenheart - The Last King

Πέρασαν αρκετά χρόνια από το πρώτο full length των Αθηναίων Ragenheart, το ομώνυμο του 2010 και η αλήθεια είναι ότι είχα αρχίσει να… ανησυχώ. Η αναμονή ωστόσο τελείωσε και το The Last King έρχεται να δώσει στην μπάντα νέα πνοή και να μας θυμίσει ότι καμιά φορά το… καλό πράγμα αργεί.

Το The Last King είναι καταρχάς ένας δίσκος ατόφιου heavy metal. Ναι, τα power στοιχεία δεν είναι λίγα αλλά ο δίσκος έχει μια 80’s αύρα η οποία κάθε άλλο παρά επιτηδευμένη ακούγεται. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο δίσκος πατάει τόσο στο χτες όσο και στο σήμερα καθώς από τη μία αποφεύγει να ακουστεί ρετρό ή παρελθοντολάγνος αλλά από την άλλη πατάει στον πιο σύγχρονο power ήχο μόνο όσο χρειάζεται για να βγάλει τα καλύτερα στοιχεία του στην επιφάνεια και να δημιουργήσει ένα μείγμα άκρως ενδιαφέρον.

Βέβαια, καλές οι 80’s αύρες και τα λοιπά, αλλά το βασικό είναι τα καλά κομμάτια. Πιστέψτε με, εδώ θα βρείτε άφθονα. Από το απλά φοβερό εναρκτήριο ομώνυμο του δίσκου, το οποίο σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κομμάτια κινείται σε περισσότερο επικό ύφος, στο κλασσικομεταλλάδικο Metal Rules The Night (The 80’s Outcast) και από εκεί στην υπέροχη μπαλάντα Dreamer ή το πολύ όμορφο Forever Rain, το The Last King περιέχει πλήθος εξαιρετικών μελωδιών, πολύ καλά και μετρημένα θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω solos, στιβαρό ήχο και τα φωνητικά του Γιάννη Κορωναίου που απλά είναι απολαυστικά σε κάθε κομμάτι, είτε χρειάζεται να “σκαρφαλώσουν” ψηλά είτε να δώσουν περισσότερο συναίσθημα. Μέσα σε αυτά μπορεί να προστεθεί και μια ιδανική παραγωγή η οποία καταφέρνει να ακούγεται δυνατή αλλά ταυτόχρονα να βγάζει αυτό το  “γλυκό”/ζεστό ήχο που δίνει στον δίσκο το 80’s χρώμα του.

Ίσως να ακουστεί κλισέ αλλά το The Last King δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από ανάλογες κυκλοφορίες του εξωτερικού. Θα το χαρακτήριζα “τίμιο” αλλά μάλλον είναι κάτι περισσότερο, είναι ένας δίσκος με heavy/power όπως θα έπρεπε να είναι, ευθύ, μελωδικό, δυναμικό και χωρίς περιττά στολίδια που το μόνο που κάνουν είναι να κρύβουν την πραγματική ομορφιά του. Είναι ένας δίσκος που ακούγεται μονορούφι και αν μη τι άλλο το να μην πατήσεις το repeat δεν αποτελεί επιλογή, καθώς περιέχει μελωδίες που κατά κάποιο τρόπο σου είναι οικείες και σε προσκαλούν να τις ακούσεις ξανά και ξανά. Αν ψάχνετε να ακούσετε “κανονικό” (όπως είπε… κάποιος, κάποτε!) metal, αυτός είναι ο δίσκος σας.

Λάμπρος “Metalshock” Πανέτας