Divinity Compromised - Terminal

Μια άγνωστη μπάντα από το Σικάγο τολμά να αναμοχλεύσει την ακίνητη άμμο του μελωδικού progressive metal που έχει παραγκωνιστεί τελευταία. Φορμάρισμα το 2009 και αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο το 2013. Στις κιθάρες ο γνωστός Vito Marchese των November’s Doom. Μαζί του στα πλήκτρα ο παλιό του συνάδελφος, Ben Johnson ενώ στο μικρόφωνο (πολύ σημαντικό για μια prog metal μπάντα) ο Lothar Keller , η φωνάρα πίσω από τους Sacred Dawn και The Skull. Η μπάντα κέρδισε αρκετούς οπαδούς με την τρομερή τους εμφάνιση στο ProgPower XIV και μετά από μπόλικη δουλειά, μας παραδίδει το καινούριο δίσκο τους, ‘’Terminal’’ μέσω της  Qumran Records/No Dust Records. Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε cd στις 28 Ιουλίου ενώ ένα βίντεο για το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου έχει ανεβεί ώστε να υποστηρίξει τον δίσκο. Το Artwork είναι δουλειά του Drake Mefestta, μουσική και παραγωγή από τους ίδιους τους Divinity Compromised (σε μίξη του πληκτρά) και μάστερ από τον Jens Bogren στα Fascination Street Studios.

Οι Divinity Compromised  ακολουθούν την Dream Theater σχολή αλλά ευτυχώς δεν αναλώνονται σε εγωιστικές εξάρσεις. Βασικός τους στόχος είναι οι μελωδίες και εκεί είναι που δίνουν βάση. Η φωνή του Lothar μαγεύει, αισθησιακή και αισθαντική. Μιας και μιλάμε για φωνές, στο πρώτο, ομώνυμο τραγούδι ακούμε και την φωνή της Kayla Dixon ( Witch Mountain). Τα riffs του Vito Marchese δεν θυμίζουν σε τίποτε την βασική του μπάντα. Οι ενορχηστρώσεις είναι δουλεμένες, η συνθετική πεντάδα σε ομοψυχία και το αποτέλεσμα πολύ καλό. Ζεστός ήχος, κοινωνικοπολιτικοί στίχοι, ενδιαφέρουσες εκπλήξεις. Άρτιες εκτελέσεις, μελωδικά γυρίσματα, ατμόσφαιρες, και στιχουργικό ενδιαφέρον. Μια συνθετική σπείρα που κάνει γύρους από τον εαυτό της και πάντοτε γυρίζει στο αρχικό σημείο. Έχουν επίγνωση ότι το Prog Metal δεν έχει ανάγκη από άλλους επιδειξίες και συγκρατούνται στο εκτελεστικό κομμάτι. Φτάνοντας στο ‘’ The Last Refugee’’ ακούμε και death metal κραυγές που δεν είναι παρά του Paul Kuhr, τραγουδιστή των November’s Doom. Μια ώρα μουσικής χωρισμένο σε εννιά μέρη, με το ένα να παίρνει την σκυτάλη από το άλλο χωρίς να έχει σημαντικές διαφορές. Τους ταιριάζουν πολύ οι ήρεμες στιγμές όπως στο ‘’ Legacy’’. Στο σύνολο πάντως  θα το ήθελα λιγάκι πιο οργανικό από την άποψη ότι τα πλήκτρα παίζουν πρώτιστο ρόλο (όχι ότι του λείπουν οι κιθάρες-πληθώρα από δαύτες). Χωρίς να είναι κάτι που θα αφήσει εποχή, αξίζει της προσοχής μας αναμφίβολα.