Primordial - Exile Amongst the Ruins

Νάτα πάλι τα αδέλφια μας από την Ιρλανδία. Οι Primordial. Τέσσερα χρόνια περίπου μετά το εξαιρετικό ‘’Where Greater Men Have Fallen’’ γυρνούν πάλι στα λημέρια τους με το ένατο δίσκο τους πάλι με την Metal Blade, με τίτλο ‘’Exile Amongst The Ruin’’.

Ο Alan Averill Nemtheanga και η παρέα του: Pol MacAlmaigh μπάσο, Ciaran MacUiliam, Micheal  O Floinn κιθάρες, Simon O Laoghaire ντράμερ αφού περιόδευσαν, έζησαν, ένιωσαν και δημιούργησαν.

Ετσι με μια εισαγωγή έτοιμη για έναρξη συναυλίας, ντραμς σαν να ξυπνούν από λύθαργο και κιθαριστική αστραπή μαζί με την γνωστή ζεστή - άγρια συναισθηματική  φωνή του Alan, και τα εννιά λεπτά του ‘’Nail Their Tongues’’ απλώνονται μπροστά μου.

Πρέπει να ξέρει κανείς αν δεν είσαι ενεργός ακροατής κάπου νοερά ο Alan σε δείχνει με το δάκτυλο και σε κοίτα με το αυστηρό του βλέμμα. Μην ψαρώνεις, για την μαγική στιγμή της επικοινωνίας του δημιουργήματος, με τον καθένα μας, ώστε να βιώσουμε κάθε στιγμή, κάθε νότα, κάθε ένα από τα λόγια κομματιών σαν το ‘’To Hell or the Hangman’’ με τον καλπάζοντα  ρυθμό του. Σαν  τα ‘’Where Lie the Gods’’, ‘’Exile Amongst The Ruins’’ και ''Upon Our Spiritual Deathbed’’ με την ακουστική τους μορφή, αλλά και την ηλεκτρίζουσα σκιά τους. ‘’Σαν το Ακούω το ‘’Exile Amongst The Ruin’’ έχοντας έντονα στο νου μου του υπέροχο ‘’The Gathering Wilderness’’.  Φυσικά δεν περιμένω και δεν υπάρχει λόγος άλλωστε για καινούριο ‘’The Coffin Ships’’, πιστεύω ότι δεν θα άντεχε η ανθρωπότητα τόση οργή και ευαισθησία μαζί. Και όμως αυτούσια τα συναισθήματα αυτά τα βρίσκεις και εδώ, κυρίως στο εκπληκτικά ‘’Stolen Years’’, που σκάει βαθιά μέσα μου με τον αργό ρυθμό που μπλέκουν τα λόγια του και νότες και το ‘’Sunken Lungs’’  έρχεται με αγριότερες γητειές – ματιές. ‘’Last Call’’ και στα δέκα αυτά λεπτά που κλείνουν το ‘’Exile Amongst The Ruin’’, πάλι ακουστικά και ηλεκτρικά περάσματα.

Αν θέλει κάποιος να παίρνει αμέτρητα και απρόβλεπτα συναισθήματα από το  metal που ακούει, οι Primordial υπάρχουν και για αυτόν. Και αν ακόμα με την μουσική τα λόγια μα πάνω από όλα την αύρα τους, φωτίζουν τον ουρανό του ή σκοτεινιάζουν τον ορίζοντα του, όλα στο τέλος της μέρας δείχνουν ότι έγιναν όπως πρέπει.

Τιμή και δόξα στην υπέρτατη δύναμη που δίνει στους Primordial την ευλογία της ύπαρξης για να δημιουργούν, και σε μας την ευτυχία της ύπαρξης, ώστε να τους ακούμε, αλλά και στους ίδιους και σε μας το δικαίωμα να νιώθουμε, όσο όμορφο και συνάμα επικίνδυνο είναι αυτό.