BEN SOLLBERGER PROJECT - I Hate To Say

Τον Ben Sollberger τον γνωρίσαμε μέσα από τη πρόσφατη και πολύ καλή δουλειά των DISTANT PAST. Επίσης, οι πιο ψαγμένοι, ίσως γνωρίζουν ότι είναι κιθαρίστας και σε ένα άλλο heavy metal συγκρότημα, τους AGE OF DISCLOSURE με το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 2015 τον δίσκο με τίτλο «To the Universe».

Όντας ανήσυχο πνεύμα ο Ben ένιωσε ότι δεν μπορεί να περιορίσει το ταλέντο του μόνο σε ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος, όπως το κλασσικό heavy metal. Μάλιστα, όπως, ο ίδιος ομολογεί, ακούγοντας συχνά ραδιόφωνο διαπίστωσε ότι διαρκώς ακούγονται σε αυτό επιτυχίες του παρελθόντος. Αυτή η διαπίστωση τον έκανε να αναρωτηθεί ποια ήταν τα στοιχεία εκείνα που κάνουν τα λεγόμενα «κλασσικά τραγούδια», ανεξαρτήτως είδους, διαχρονικά. Στο συμπέρασμα που κατέληξε ήταν ότι οι τότε συνθέτες έγραφαν μουσική και στίχους θέλοντας να εκφράσουν τα συναισθήματά τους χωρίς να σκέφτονται ότι υπηρετούν κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής.

Με αυτό το σκεπτικό, λοιπόν, δημιούργησε το προσωπικό του προτζεκτ που φέρει το όνομά του. Η κυκλοφορία με τίτλο «I Hate to Say» είναι μια δουλειά που δεν μπορεί να ενταχθεί σε κάποιο συγκεκριμένο είδος. Ναι μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια rock κυκλοφορία, αλλά οι συνθέσεις που εμπεριέχονται σε αυτήν πιάνουν μεγάλο εύρος επιρροών και τάσεων του είδους αυτού. Κύριο χαρακτηριστικό των συνθέσεων είναι η μελωδία κι έκφραση μέσω αυτών διαφόρων συναισθημάτων και προβληματισμών του καλλιτέχνη. Θα έλεγα ότι ο Ben στην κυκλοφορία του αυτή κινείται με μια άνεση και φυσικότητα μεταξύ μουσικών ειδών όπως το pop/rock, aor και μελωδικό hard rock. Πάρα την ποικιλία αυτή, οι συνθέσεις συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους και δεν ξενίζουν τον ακροατή σε καμιά περίπτωση. Ακούγοντας τον δίσκο μπορώ να πω ότι μου έφερε στο νου εποχές όπου στο ράδιο και στην τηλεόραση κυριαρχούσαν μουσικοί όπως ο Brian Adams, Bruce Springsteen, Van Halen (μάλιστα στον δίσκο έχει και μια σύνθεση αφιερωμένη στον σπουδαίο κιθαρίστα Eddie Van Halen) και Roxette.

Το άλμπουμ «I Hate To Say» είναι μια κυκλοφορία γεμάτη μελωδία κι αμεσότητα, η οποία ακούγεται ευχάριστα από την αρχή έως το τέλος και δεν κουράζει ποτέ. Επίσης διαθέτει μια νοσταλγία για κάποιες εποχές πιο αγνές καλλιτεχνικά όπου οι μουσικοί αισθάνονταν πιο ελεύθεροι να εκφράσουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους, χωρίς να περιορίζονται από τις επιταγές ενός συγκεκριμένου μουσικού είδους. Είναι εν τέλει ο δίσκος που ήθελε ο Ben να δημιουργήσει για να εκφράσει τις μουσικές του ανησυχίες εκτός των ορίων του κλασσικού heavy metal ήχου που υπηρετεί σε συγκροτήματα όπως οι AGE OF DISCLOSURE και οι DISTANT PAST και πείθει με την ειλικρίνεια του και το πάθος που αποπνέει. Με λίγα λόγια είναι μια δουλειά που αξίζει να τσεκάρει όποιος αρέσκεται και σε ακούσματα αυτού του είδους.