Course of Fate - Mindweaver

Είχαμε αναφερθεί εδώ και αρκετό καιρό μέσα από το τμήμα των νέων στους Νορβηγούς progressive metallers Course of Fate και το ντεμπούτο τους “Mindweaver”, μιας και τα  demo της περιόδου 2006-07 και το EP “Cognizance” του 2013 είχαν αφήσει θετικές εντυπώσεις. Από το όνομα της μπάντας, ίσως καταλάβει κάποιος ότι έχουμε ένα γκρουπ που παίζει εντελώς 90s prοgressive metal, και που ακούγεται σαν μια καλή μίξη Dream Theater, Queensrÿche κατά κύριο λόγο, ενώ σε μικρότερο ποσοστό σε κάποια σημεία εμφανίζονται και μέρη που ίσως θυμίσουν Savatage ή Shadow Gallery– όλα από τις δουλειές των συγκροτημάτων αυτών τη δεκαετία του ’90.

Το “Mindweaver” έχει έναν πολύ νοσταλγικό ήχο, και φαίνεται ότι τα μέλη του συγκρότηματος λάτρεψαν εκείνον τον ήχο του progressive που βγήκε 27-28 χρόνια πριν, και έτσι ο δίσκος απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στο κοινό αυτό.  Μέσω του άλμπουμ αυτού, ένας οπαδός της εποχής εκείνης θα ξαναθυμηθεί τα χρόνια που ήταν πιο νέος και αυτή η μουσική παρουσίαζε τα καλύτερα στοιχεία της.

Υπάρχουν 3 κομμάτια που είναι σε πολύ καλό επίπεδο, το καταπληκτικό “Endgame”, το μελωδικότατο “Utopia” και το πολύ όμορφο 9λεπτο “The Faceless Men Pt. II” που κλείνει το άλμπουμ. Τα τραγούδια αυτά προκαλούν διαδοχικές ακροάσεις και επαναλήψεις αλλά οι υπόλοιπες συνθέσεις, ενώ ακούγονται με αρκετά μεγάλη προσοχή, περιέργεια και προσήλωση, λόγω του νοσταλγικού αέρα που βγάζουν, δυστυχώς δε συγκινούν ιδιαίτερα.

Tην πρώτη full-length προσπάθεια των Course of Fate, τη βλέπει κάποιος με αρκετά μεγάλη συμπάθεια, ειδικά αν είναι από τους αφοσιωμένους οπαδούς του παλιού progressive metal ήχου. Δεν είναι όλες οι συνθέσεις δυνατές και ικανές να κάνουν κάποιον να “κολλήσει”, ενώ θα μπορούσε το άλμπουμ συνολικά να παρουσίαζε μεγαλύτερο πλουραλισμό, και όχι μόνο στοιχεία του progressive της δεκαετίας του 90.

Υπάρχει όμως το φανταστικό “Endgame” και κάποια ακόμη κομμάτια, που δείχνουν ότι η μπάντα έχει μερικές εξαιρετικές ιδέες που θα μπορούσαν να ξαναβάλουν τον ήχο αυτό του ’90 στο παιχνίδι αν δουλευτούν σωστά. Προς το παρόν, οι οπαδοί του μελωδικού progressive metal της δεκαετίας του ’90 αξίζει να ασχοληθούν με το συγκρότημα και να παρακολουθούν τη μελλοντική πορεία του με συγκρατημένη αισιοδοξία.