Dream Theater - The Astonishing

Υπάρχουν καλιτέχνες που κάθε καινούρια τους δισκογραφικκή δουλειά, πέρα από πολυαναμενόμενη, πυροδοτεί συζητήσεις μεταξύ οπαδών, haters, αλλά και απλών φίλων του είδους. Εδώ έχουμε τους progressive πρωτοπόρους Dream Theater και το νέο τους δισκογραφικό – αρκετά φιλόδοξο πόνημα, που κυκλοφορεί από τα τέλη Γενάρη από την Roadrunner Records με τίτλο The Astonishing. Μιλάμε για ένα γιγάντιο σε μέγεθος έργο με τριαντατέσσερα κομμάτια, τα είκοσι στο πρώτο cd και τα άλλα δεκατέσσερα στο δεύτερο, σε σύνολο εκατόν τριάντα λεπτών. Θεματικός δίσκος, με ορχήστρα την FILMharmonic Orchestra Prague. Το θέμα του δίσκου έχει να κάνει με τον Gabriel, ένα μουσικό του μέλλοντος που προσπαθεί να δλωσει πνοή σε άβουλους ανθρώπους, και να τους ξυπνήσει με την μουσική του, καθώς το καθεστός επιβάλει η μόνη μουσική που θα ακούγεται να είναι από ένα μηχάνημα.\r\nΑπό τα πρώτα λεπτά βλέπουμε ότι έχουμε, πέρα από την ορχήστρα, δύο μεγάλους πρωταγωνιστές. Τον κιθαρίστα John Petrucci που είναι στα γνωστά στάνταρ ποιοτικότατης, και ευρηματικότατης κιθαριστικής εργασίας, που δίνει riffs και μεγαλεπήβολα solos που δύσκολα κάποιος άλλος θα μπορούσε να φανταστεί καν. Στην ίδια ευρηματική έξαρση και ο πληκτράς, κομπιουτεράς της μπάντας Jordan Rudess, με ήχους και διάφορα μέρη με τα πλήκτρα του, που δίνουν στο όλο δημιούργημα την αίσθηση του soundtrack. Και τα αρκετά samples από διάφορους ήχους, δική του δουλειά είναι. Ο ντράμερ για τρίτο δίσκο πια, Mike Mangini δείχνει από την μία πιο δεμένος με την μπάντα, αλλά και πιο διεκπαιρεοτικός.\r\nΟ μπασίστας John Myung κάνει την διακριτική μεν, θορυβώδη δουλειά του δεν χωρίς πολλές φλυαρίες.\r\nΚαι πάμε στον συμπρωταγωνιστή – τραγουδιστή James Labrie. Και τον αποκαλώ συμπρωταγωνιστή, λόγω του ότι στα εβδομήντα λεπτά στο πρώτο cd πραγματικά συμετέχει στα μισά, αν κατάλαβα καλά, και στα πενήντα και κάτι λεπτά του δεύτερου cd έχει αναλογικά περρισότερο χρόνο. Δεν το λέω για κακό αυτό, άλλωστε και στα live των Dream Theater, υπάρχουν μεγάλα μέρη χωρίς τον James στην σκηνή. Εδώ δίνει μια ουσιαστική – μεστή ερμηνία, που σε ορισμένες στιγμές νομίζω ότι ακούω τον καλύτερο Labrie που έχω ακούσει ποτέ. Δίνει σάρκα και οστά στους ρόλους που έχει το όλο κόνσεπτ του δίσκου, και γιαυτό χρησιμοποιώ την λέξη ερμηνεύει.\r\nΣτο πρώτο cd και στα είκοσι κομμάτια, κυριαρχούν οι ήχοι και οι μελωδίες από τον Jordan Rudess, και τα κιθαριστικά αριστουργήματα του John Petrucci. Μεγάλα συμφωνικά μέρη, και τραγούδια που έχουν μελωδικά και φωνητικά μέρη που κάνουν την ακρόαση να δίνει το έναυσμα στο μυαλό να ταξιδέψει, σε μουσικολυρικούς κόσμους γεμάτους μουσική, συναίσθημα, ψυχική ανάταση και στο τέλος μια ψυχική κάθαρση.\r\nΤο δεύτερο cd μου θυμίζει περρισότερο, όχι ότι υπάρχουν τρομερές διαφορές με το πρώτο, τους δυο τελευταίους δίσκους των Dream Theater. Τραγούδια που στέκονται περρισότερο στην rock πλευρά τους, και όχι τόσο στην metal, φέρνοντας στο νου, λόγω και του consept, δίσκους σαν το Metropolis Part II , ή το σαρανταδυάλεπτο κομμάτι Six Degrees of Inner Turbulence.\r\nΜιλάμε λοιπόν για μια γιγάντια καλιτεχνική δημιουργία, ένα δίσκο που πρέπει να το ακούσεις όλόκληρο, χωρίς να πρέπει να σταθείς μόνο σε κάποια σημεία, μόνο σε κάποια κομμάτια. Και αυτό θέλει να του αφιερώσεις πολύ χρόνο, και για πολύ χρόνο. Να γίνει δηλαδή το απόλυτο soundtrack της ζωής μας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.\r\nΚαι εδώ χωράνε πολλές σκέψεις...σε μια εποχή ταχείας κατανάλωσης των καλιτεχνικών δημιουργιών, τέτοιες κυκλοφορίες κινδυνεύουν να μην έχουν τον χρόνο και την προσοχή που τους χρειάζεται. Γιατί έτσι απλά καταναλώνοντας το The Astonishing χάνεις πολλά σπουδαία που λαμβάνουν εδώ χώρο. Από την άλλη πόσοι μπορούν να το κάνουν αυτό???...σε πόσους δηλαδή απευθύνεται αυτό το φιλόδοξο έργο???...σε die hard fans???...σε μουσικόφιλους, που αρέσκονται σε τέτοια μουσικά έργα???...μήπως θα υπάρξουν γνώμες, ότι θα έπρεπε να κρατήσουν κάποια τραγούδια και τα άλλα να τα αφήσουν στο συρτάρι???...είχα μετά τις πρώτες δυο ακροάσεις και εγώ αυτήν την άποψη, αλλά μετά από άλλες δυο τουλάχιστον άλλαξα γνώμη, και θα προσπαθήσω να του αφιερώσω όσο περρισότερο χρόνο μπορώ.\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n

\r\n