Electric Wizard - Time to Die

Οι γίγαντες του doom metal Electric Wizard μετά από τέσσερα χρόνια απ’την κυκλοφορία του πολύ καλού Black Masses εξαπολύουν στις 29 του Σεπτέμβρη, την όγδοη, μέσα σε 20 + χρόνια ύπαρξης, ομοβροντία Time To Die απ’την δικιά τους εταιρία Spinefarm Records, αφού διέκοψαν την συνεργασία που είχαν με την Rise Above
\r\nΟ Jus Oborn η Liz Buckingham, κυρίως, ο μέχρι τον δίσκο Let Us Prey ντράμερ Mark Greening, ο οποίος γύρισε για να ξαναφύγει αμέσως μετά το πέρας των ηχογραφήσεων, και ο νέοπας Clayton Burgess στο μπάσο, συνεχίζουν και στο Time To Die, τον μύθο των Electric Wizard, με τους αργόσυρτους heavy ρυθμούς, με τους σκοτεινούς στίχους, για ταινίες τρόμου, τον H P Lovecraft και άλλες ομορφιές. Το Time To Die είναι ένας δίσκος γεμάτος με μίσος και σκοτεινές ιστορίες. Το Incense For The Damned που ανοίγει τον δίσκο ξεκινάει με τον ήχο του ποταμιού, του ήρεμου ποταμιού, και ξεπετάγεται από εκεί ένα αργόσυρτο ριφ, που απ’το 2.30 και μετά μου ακούγεται κάπως σαν την μελωδία απ’το Φάντασμα Της Όπερας. Τραγουδάρα!!! Το Time To Die είναι ένα μισανθρωπιστικό τραγούδι που λειτουργεί και σαν γέφυρα για το I Αm Nothing, ένα 11’+ heavy τραγούδι, ίσως στην πιο heavy στιγμή του δίσκου. Και μια απ’τις καλύτερες!!! Το Destroy Those Who Love God με διάφορους θορύβους – ψιθύρους απ’το documentary "The Devil Worshippers". Στο Funeral Of Your Mind ανεβαίνουν κάπως οι ρυθμοί, και εδώ έχουμε μια απ’τις πολύ καλές συνθέσεις του δίσκου, αλλά με τα πιο περίεργα φωνητικά του Oborn. We Love The Dead, και κάποιος πέρα απ’τους νεκρούς αγαπάει και τον Άλις Κούπερ. Η πιο stoner στιγμή του δίσκου...λίγο το ριφ που κάπως παρατραβάει, το κάνουν μάλλον και την πιο μονότονη στιγμή του δίσκου. Στο SadioWitch οι ρυθμοί ανεβαίνουν πάλι σε ένα απ’τα μικρότερα σε διάρκεια τραγούδι, το οποίο κυκλοφόρησε σε Single. Το Lusifer’s Slaves είναι ΤΟ DOOM τραγούδι, κάποιος αγαπάει και τον θρυλικό ριφομάστορα μουστάκια. Το Saturn Dethroned είναι το τραγούδι που κλείνει, κάπως διαφορετικά, και ήρεμα τον δίσκο. Το Time To Die είναι ένας δίσκος που έχει όλα τα φόντα να μείνει κλασικός. ‘Εχει καλές συνθέσεις, heavy aς hell riffs, υπέροχα φωνητικά, δεν ανακαλύπτει την doom ψυχεδελική κόλαση, αλλά μας ξεναγεί μια χαρά εκειμέσα, και μάλλον καλύτερα από πολλούς άλλους.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n