Paradise Lost - Obsidian

Μια από τις πιο γνωστές και αγαπητές μπάντες στα μέρη μας, δεν γράφω και τίποτα καινούριο, οι Paradise Lost, αυτές τις μέρες κυκλοφορούν, μέσω της Nuclear Blast, το νέο τους καλλιτεχνικό πόνημα. Δέκατος έκτος ολοκληρωμένος δίσκος. Που διαδέχεται το ‘’Medusa’’ του 2017 που είχε ανάμεικτες αντιδράσεις. Εγώ ήμουν από αυτούς που είδαν το ‘’Medusa’’ με θετικό πρόσημο, χωρίς να με έχει ξετρελάνει. ‘Ετσι περίμενα το ‘’Obsidian’’ που είναι ο φετινός τους δίσκος, για να δω το επόμενο βήμα της μπάντας, που τα τελευταία κάμποσα χρόνια προσπαθεί να βρει κάτι από τα πρώτα της χρόνια, προσπαθώντας να χωρέσει και τους άλλους της μουσικούς εαυτούς που είχε στις διάφορες περιόδους της. Έτσι τουλάχιστον εκλαμβάνω εγώ τις εδώ και κάποια χρόνια δημιουργίες της.

Ένα σύνηθες, της τελευταίας αυτής περιόδου, Paradise Lost εξώφυλλο, καθώς και ένα χαρακτηριστικό τους κομμάτι για έναρξη, ‘’Darker Thoughts’’ μας βάζουν στο κλίμα. Καθώς μας είχαν προϋπαντήσει δυο official clips, το ‘’Fall From Grace’’ με μια My Dying Bride μελωδία στην αρχή και μια κλασική Paradise Lost ανάπτυξη και το ‘’Ghost’’ με τις goth μουσικές αναφορές του. Ο Nick Holmes βάζει στα φωνητικά του και την death χροιά των πρώτων χρόνων και την άκρως χρωματισμένη φωνή που είχε στην συνέχεια, όχι πάντα με τον πιο πετυχημένο τρόπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό το ‘’The Devil Embraced’’.
Οι κιθαρίστες Gregor Mackintosh (lead) με τις δικές του soloάρες και το βασικό songwriting και Aaron Aedy  rhythm, καθώς και ο μπασίστας Stephen Edmondson βάζουν αυτά τα βασικά συστατικά στον ήχο των Paradise Lost. Και ο τυμπανιστής Waltteri Väyrynen δίνει, από το ‘’Medusa’’  μια σπιρτάδα στο ήχο. Τα ‘’Forsaken’’, ‘’Serenity’’ είναι κομμάτια που θα μπορούσαμε να απαντήσουμε στο ‘’Medusa’’ με μια πιο goth προσέγγιση. Το ‘’Ending Days’’ έρχεται με ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο και γοητεύει με την μελωδία και την γκρίζα του αύρα, στην δική μου πιο αγαπημένη στιγμή του ‘’Obsidian’’. Μέχρι την επόμενη. Η επόμενη είναι το ‘’Hope Dies Young’’ με το Θεοσκότεινο θέμα σε μια κατάλευκη και όμορφη μελωδία και σύνθεση. Και έτσι το ‘’Ravenghast’’, εξαιρετικά εδώ τα πλήκτρα, κλείνει μια τριάδα εμπνευσμένων κομματιών που κλείνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ‘’Obsidian’’ ανεβάζοντας ποιοτικά το σύνολο.