Gravety - Bow Down

Δεν γνώριζα πρωτύτερα τους Gravety, μια Γερμανική επικοχεβυμεταλλική μπάντα. Ακούγοντας πέον το ντεμπούτο τους, ‘’ Into the Grave’’ το οποίο όμως κυκλοφόρησε μια δεκαετία πριν, οι ηχητικές αλλαγές είναι εμφανέστατες παρόλο που η σύνθεση του συγκροτήματος παραμένει ολόιδια.  Το αυτοχρηματοδοτούμενο πρώτο τους άλμπουμ εμπεριείχε και αυτό επική χροιά αλλά ήταν αρκετά πιο γρήγορο στο σύνολο του, με μετριότερη παραγωγή και πολύ πιο επίπεδα φωνητικά. Αυτά τα στοιχεία βελτιώθηκαν όλα κατά πολύ στο  νέο τους άλμπουμ ‘’ Bow Down’’ το οποίο κυκλοφόρησε στος τέλος του Φθινοπώρου από την Metal on Metal Records σε cd. Μια πιο επική προσέγγιση που θα ενθουσιάσει λάτρεις των Atlantean Kodex χωρίς το έντονο doom μέρος των επίσης Γερμανών, ο νέος τους δίσκος θα ευχαριστήσει τους οπαδούς τους που προβλέπω να αυξάνονται κατά πολύ εσωκλείοντας και μένα σε αυτή την ομάδα.

Επιτέλους μια εισαγωγή που όντως σε προιδεάζει για αυτό που ακολουθήσει. Επική ατμόσφαιρα, πολεμική αφήγηση, είσοδος στη ηρωική φαντασία. Σύντομα εισέρχεσαι σε ένα ηχητικό κόσμο, κοφτερό σαν ατσάλι, αργό σαν σήκωμα πέλεκυ, αποτελεσματικό σαν ακονισμένη λεπίδα. Οι ταχύτητες είναι σχετικά αργές χωρίς να φτάνουν στα επίπεδα του doom (όπως οι Atlantean Kodex που προαναφέραμε) αλλά πιο κοντά σε μπάντες όπως οι Eternal Champion και οι Visigoth.  Άμεσο και αποτελεσματικό. Στη συνέχεια έχουμε το ‘’ Tower of Ghenjei’’.  Αρχικό riffing και ρυθμοί σαν ιππικό που παρελαύνει. Στο chorus κόβουν ταχύτητες και προσθέτους πολλαπλές στρώσεις φωνητικών δίνοντας έμφαση σε ένα πολεμικό τόνο που στιγματίζεται από τις backround φωνές. Εδώ είναι καρφί οι Atlantean Kodex επιρροές. Στιχουργικά επηρεασμένο από τη νουβέλα The Wheel Of Time του Robert Jordan και μεταφερμένο σε μια ηχητική αναπαράσταση που τιμά το αυθεντικό. Μοναδικό ενοχλητικό σημείο είναι εκεί που επαναλαμβάνει την έκφραση ‘’three wishes’’ αρκετές φορές. Δεν ξέρω αν έχει σημασία, αλλά σε κάθε άκουσμα με τσινούσε ελαφρώς. Λεπτομέρειες. Περνάμε στο μεγαλύτερο σε διάρκειο τραγούδι του δίσκου, το ‘’ Unleash the Flame’’. Ακόμα πιο αργά μιας και δεν υπάρχει χρονική βιασύνη, περιγραφή από τους κόσμους του Tolkien και επιμεταλλωμένη ψυχή που βγάζει τους ανάλογους ήχους. Τα κιθαριστικά riffs τσιτσιρίζουν πυρακτωμένα, το μπάσο σφυροκοπά πάνω τους δίνοντας τους σχήμα. Η φωνή του Kevin Portz έχει βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό, παίζει σωστά με τις αναπνοές, δεν προδίδεται σε λάθος βιαστικές κινήσεις. Του ταιριάζει το αργό, βαθύ τραγούδι και αυτό πράττει. Τραγουδά με προσοχή κάθε λέξη, αφηγείται, μεταμορφώνεται (προσέξτε την αλλαγή της φωνής του όταν κάνει το Valaraukar. Πριν καν διαβάσω στίχους, ήξερα ότι κάτι ‘’έπαιζε’’ εκεί).  Εξυμνώντας τους Bathory, ακούμε το ‘’ Braveness Beyond Fear'’, χωρίς τα λατρευτά βεβαια φάλτσα φωνητικά του Ψηλού. Μουσικά όμως το στίγμα είναι εκεί, ακόμα και στα ‘’ΟΟΟοοό’’ που ακούγονται στη φωνή. Φθάνοντας στο αγαπημένο του δίσκου (Red Mountain),  κατακλυσμός από πηγαία συναισθηματα περηφάνειας για τη συγκεκριμένη μουσική γεμίζουν τα στήθη. Πορωτικό riffing, κοφτά κελεύσματα, ρυθμική παρέλαση. Θα γίνει χαμός στο σανίδι με αυτό το τραγούδι. Χωρίς παύση, το επικό συναίσθημα συνεχίζεται με το ‘’ Tales from the Fallen’’ και κλείνει με το μελωδικότερο και τίγκα Manilla Road κομμάτι ‘’Carry On The Flame’’ που ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΛΟΙ από κάτω θα τραγουδάνε σαν μια φωνή σε συναυλίες. Και με τις τελευταίες λέξεις να σηκώνουν την τρίχα κάγκελο, έτσι;