HOLY MOTHER - Face This Burn

Τώρα θα μιλήσουμε για ένα πολύ αγαπημένο συγκρότημα. Ένα συγκρότημα που προσωπικά θεωρώ ότι άξιζε περισσότερη προσοχή από αυτήν που κέρδισε. Βέβαια αυτή η άποψη είναι υποκειμενική, αλλά επίσης πιστεύω ότι κάποια ευθύνη έχει και το συγκρότημα όπου δεν είχε κατασταλάξει ποτέ ακριβώς τι είδος μουσικής ήθελε να παίξει. Βλέπετε οι κυκλοφορίες τους κυμαίνονταν από τον εμπορικό hard rock ήχο ως το παραδοσιακό heavy/power metal. Επίσης στις ύστερες κυκλοφορίες τους επίσης ενσωμάτωσαν μοντέρνα στοιχεία στον ήχο τους. Αυτό είναι ως ένα σημείο λογικό να μπερδεύει και τους οπαδούς του. Έχοντας, λοιπόν, την δισκογραφία τους και δραττόμενος της ευκαιρίας της παρουσίασης της νέας τους δουλειάς, σας προτείνω να ακούσετε οπωσδήποτε τις παρακάτω 3 δισκάρες που κυκλοφόρησαν, ήτοι «Toxic Rain», «Criminal Afterlife» και «My World War». Ας προχωρήσουμε, όμως στη νεα κυκλοφορία του συγκροτήματος.

Κατ’ αρχήν με χαρά είδα να ενεργοποιείται ξανά ένα συγκρότημα που η τελευταία του κυκλοφορία ήταν πίσω στο σχετικά μακρινό 2003. Σε εκείνον τον δίσκο οι HOLY MOTHER είχαν υιοθετήσει έναν πιο μοντέρνο ήχο που προσωπικά δεν με είχε ενθουσιάσει. Αλλά όταν έχεις έναν τραγουδιστή με τις δυνατότητες του Mike Tirelli που φωνητικά μπορεί να τραγουδήσει σε hard rock ύφος αλά Coverdale μέχρι κλασσικό heavy metal στα χνάρια των Rob Halford και Dio, ε τότε δικαιολογείται αυτή η μεταβολή ή α θέλετε καλύτερα η μετακίνηση του συγκροτήματος μεταξύ διαφορετικών ειδών. Οπότε, το κύριο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι σε τι διάθεση βρίσκει το συγκρότημα ο νέος δίσκος;

Στο «Face This Burn», λοιπόν, έχω την αίσθηση ότι το συγκρότημα προσπαθεί να μας δώσει μια δουλειά που εμπεριέχει όλα τα στοιχεία των προηγούμενων κυκλοφοριών του, χωρίς να τα αναμασά. Οκ, έχει μια επανεκτέλεση της τραγουδάρας «The River», αλλά αυτό δεν θεωρείται αναμάσημα. Με λίγα λόγια ο δίσκος είναι μια αναδρομή κι έχει ποικιλία συνθέσεων που κινούνται από το κλασσικό hard rock, heavy metal μέχρι το μοντέρνο metal. Όταν λέω μοντέρνο φανταστείτε την περίοδο JUDAS PRIEST με Owens στα φωνητικά.

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι ο δίσκος βρίσκει το συγκρότημα γεμάτο πάθος και δυναμισμό. Προσπαθούν μέσω της αναδρομής να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό  τους ηχητικά κι αυτό τους δίνει την απαιτούμενη φρεσκάδα. Είναι ένας δίσκος καλοδουλεμένος και προσεγμένος, αλλά κατά το προσωπικό μου γούστο δεν έχει εκείνη τη σύνθεση που θα σε κάνει να κολλήσεις μαζί της. Εκτός φυσικά από το «The River», αλλά αυτό είναι κλασσικό κομμάτι. Είναι, λοιπόν, μια κυκλοφορία που δείχνει ότι το συγκρότημα έχει προοπτική και διάθεση για να μας προσφέρει και καλύτερες δουλειές στο άμεσο μέλλον και δεν κουράζει τον ακροατή. Δεδομένης δε της εμπειρίας και των ικανοτήτων της μπάντας, θεωρώ ότι θα ναι θέμα χρόνου να μας προσφέρουν κι έναν δίσκο ανάλογο της ποιότητας των τριών που ανέφερα παραπάνω. Ακούστε τον δίσκο για να βγάλετε και τα δικά σας συμπεράσματα.