James Labrie - Impermanent Resonance

\r\nΕν αναμονή του νέου album των Dream Theater, ο James LaBrie κυκλοφορεί τη νέα του προσωπική δουλειά, επιλέγοντας, ίσως, εσκεμμένα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Σε πείσμα πολλών, που τον αμφισβητούν όλ’ αυτά τα χρόνια, ο James συνεχίζει ακάθεκτος από το σημείο που έμεινε με το “Static Impulse”, δημιουργώντας τη φυσική του συνέχεια.\r\n

\r\nΈχοντας στο πλευρό του το ίδιο team με το προηγούμενο album, την πολύτιμη βοήθεια του Peter Wichers, το μαγικό χεράκι του Jens Bogren στην παραγωγή αλλά και όντας οπλισμένος με πολλή διάθεση και όρεξη, όπως φαίνεται μες τις συνθέσεις, τολμά ακόμα μια φορά ν’ απομακρυνθεί από τα standars των Dream Theater. Στο “Impermanent Resonance” ο LaBrie ξετυλίγει αποκλειστικά την δική του προσωπικότητα, αντί να βαδίζει εκ του ασφαλούς στα πρότυπα που κινείται η μπάντα που τον καθιέρωσε, κάτι που είναι σίγουρα υπέρ του, αφού πειραματίζεται και ρισκάρει πολλά. \r\n

\r\nΒέβαια, για τα γούστα κάποιων μπορεί το “Impermanent Resonance” να παραείναι μοντέρνο, όμως η ουσία είναι στο ότι ο LaBrie καταφέρνει να βρει μια ιδανική ισορροπία μεταξύ όλων των μοντέρνων επιρροών πάνω στις οποίες βασίζονται οι συνθέσεις και της progressive νοοτροπίας, που δε στοχεύει στον εντυπωσιασμό. \r\n

\r\nΤο “Impermanent Resonance” χαίρεσαι να το ακούς και να το ξανακούς και διαρκώς ν’ ανακαλύπτεις ένα παραπάνω λόγο να το αγαπήσεις.\r\n

\r\n \r\n

\r\n \r\n

\r\n \r\n

\r\nΝικολέτα Σαράντου\r\n

\r\n \r\n

\r\n \r\n

\r\n \r\n

\r\n \r\n

\r\n \r\n

\r\n\r\n \r\n

\r\n \r\n

\r\n \r\n

\r\n \r\n