Labyrinth - Architecture of a God

  Ιταλικό power…πολύ παρεξηγημένη φάση. Πολλές μπάντες από την γειτονική χώρα έχουν οπαδούς, αλλά και αρκετούς haters στα μέρη μας και όχι μόνο. Κάτι τέτοιο ελάχιστα ισχύει για τους βετεράνους Ιταλούς power metallers Labyrinth.

  Πάνω από τριανταπέντε χρόνια στην πλάτη τους, αν υπολογίσουμε τα πρώτα τους χρόνια ως Vision και Morbid Vision, και από το 1994 ως Labyrinth πια, με το πιο φρέσκο τους δημιούργημα Architecture of a God να κυκλοφορεί από την Frontiers Records να είναι αισίως ο όγδοος δίσκος τους, έχουν και δυο eps,  επτά χρόνια μετά το Return To Heaven Denied Pt II – ‘’A Midnight Autumn’s Dream’’.

  Οι Andrea Cantarelli και Olaf Thorsen, αμφότεροι κιθαρίστες, είναι από την αρχή, και ο τραγουδιστής Roberto Tiranti είναι και αυτός πάλιουρας από το 1997. Μαζί τους από το 2016 οι Nik Mazzucconi μπάσο, John Macaluso ντραμς με πλούσιο πανευρωπαικό βιογραφικό, και ο Oleg Smirnoff, τι να πίνει άραγε αυτός, πλήκτρα, παίρνουν το Labyrinth βάπτισμα του πυρός με το Architecture of a God.

  Τα κομμάτια που υπάρχουν εδώ, έχουν έντονη την σφραγίδα των Labyrinth όπως αυτοί μεγαλούργησαν στα 90ς με δίσκους όπως τα No Limits και Return to Heaven Denied, με μελωδίες και ρεφρέν που κολλούν στο μυαλό και στην καρδιά όπως το έκαναν και τότε.

  Αυτό όμως που τους ξεχωρίζει από τα λοιπά Ευρωπαικά power σχήματα είναι ότι μαζί με αυτά τα πιο πιασάρικα στοιχεία προσθέτουν κάποιες προοδευτικές ιδέες, που ταιριάζουν γάντι με την μουσική τους, και δίνουν το κάτι το ξεχωριστό στο σύνολο. Το ομώνυμο κομμάτι στα οκτώ λεπτά και σαράντα δευτερόλεπτα ταυτοποιεί του λόγου το αληθές. Όπως το κάνουν και το εναρκτήριο Bullets, με την εντυπωσιακή πληκτράτη εισαγωγή αλλά και το Children, ένα φοβερό instrumental, διασκευή από Robert Miles.

  Θα τολμήσω μα πω ότι σε σημεία βάζουν πινελιές από τον σκοτεινό λυρισμό των Evergrey…άκου τα A New Dream κυρίως για αυτό, αλλά και Someone Says, πιο έντονα κιθαριστικό αυτό.

  Ωραία κομμάτια και τα Still Alive,  και τα Those Days…ωραία μπαλάντα, και το  Diamonds που κλείνει πολύ μελωδικά τον δίσκο.

  Και τα υπόλοιπα μια χαρά είναι…δεν έχει fillers ο το Architecture of a God των Labyrinth, το οποίο δίνει ευχάριστες και ιδιαίτερα χαλαρωτικές ακροάσεις σε όποιον το ακούει στον δρόμο, στα ΜΜΜ, στο σπίτι, παντού.