Manowar - King of Metal MMXIV

Κατ’ αρχάς να ξεκινήσουμε από την κοινή γνώση που μοιράζονται όλοι οι λάτρεις του heavy metal: Οι Manowar έχουν κοντά 25 χρόνια να κυκλοφορήσουν κάτι που να ακούγεται έστω και στοιχειωδώς και κοντά στις τρεις δεκαετίες να παραγάγουν κάτι που να ξεπερνά τη μετριότητα. Έτσι, το 1987 μας έδωσαν το αμφιλεγόμενο "Fighting the world", το 1988 το τουλάχιστον υπερεκτιμημένο "Kings of metal", το 1992 το "βγήκε και δεν ακούμπησε" "Triumph of steel", το 1996 το αχαρακτήριστα πανάθλιο "Louder than hell", το 2002 το κάπως πιο μαζεμένο αλλά γηραλέο "Warriors of the world" και μετά... τίποτα που να αφορά εκείνους που σέβονται τα αφτιά τους.

\r\n\r\n

Το "Kings of metal", το αυθεντικό, ποτέ δεν μ’ ενθουσίασε. Το θεωρούσα -και συνεχίζω να το θεωρώ- ως το κακέκτυπο των επικών αριστουργημάτων που μας χάρισαν οι Manowar τη διετία 1983-84, μία κίνηση-αρπαχτή για να διασκεδάσουν τις κακές εντυπώσεις που δημιούργησε το "Fighting the world", που ακουγόταν πολύ περισσότερο σαν δίσκος των Motley Crue παρά σαν παιδί μίας μπάντα που υμνούσε την τίμια μάχη  της εποχής των θρύλων. Κι όμως, ακόμα και αν η προσέγγισή μου είναι σωστή, στο "Kings..." τρύπωσαν κατά παράδοξο τρόπο κομμάτια που θα μπορούσαν κάλλιστα να περιέχονται στο "Fighting...", όπως το τραγελαφικό ομώνυμο τραγούδι, που διαθέτει, κατά τη γνώμη μου, τους πιο ανώριμους στίχους που έχω διαβάσει ποτέ από ενήλικες ("We’ve got those amps... Man they blast!" - ασχολίαστο), αλλά και τα "Wheels of fire" και "Pleasure slave" (στο τελευταίο μαθαίνουμε γιατί οι παλάμες τους έχουν ροζιάσει και προκαταβολικά σας λέω ότι δεν είναι από το πολύ shredding στην κιθάρα). Από την άλλη, τα υποτιθέμενα "επικά" τραγούδια του δίσκου ("Heart of steel", "Blood of the kings", "Hail and kill"), δεν τολμούσαν ούτε κατά διάνοια να κοιτάξουν τα παλαιότερα επιτεύγματα της μπάντας. Ωστόσο, μέσα σε αυτό το χλιαρό και μάλλον άνοστο συνονθύλευμα, κρύβονταν και δύο διακριτικά λουλούδια, τα, με όλη τη σημασία της λέξης, επικά "The crown and the ring" και "Kingdom come" - το τελευταίο μάλιστα θα τολμούσα να πω ότι συγκαταλέγεται στις καλύτερες συνθέσεις των Manowar.

\r\n\r\n

Εν τούτοις, το θέμα πραγματικά δεν είναι τι πιστεύω για τον δίσκο που κυκλοφόρησαν οι Manowar πριν 25 χρόνια, άλλωστε η ιστορία έχει αποφανθεί. Αντιθέτως, εκείνο που πραγματικά βασανίζει τη σκέψη μου είναι το ακόλουθο ερώτημα: "Γιατί, άγιοί μου Απόστολοι, ξεφτιλίζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό τους;" Εντάξει, ότι έχουν ξεμείνει από έμπνευση το ξέρουμε εδώ και μούτσος άνος, όπως επίσης έχουμε καταλάβει ότι ψάχνουν καλές δικαιολογίες για να βγαίνουν σε περιοδείες, θα το εκτιμούσα όμως περισσότερο αν αντί να επανηχογραφούν ό,τι έχουν βγάλει στο παρελθόν (θυμίζω ότι το 2011 είχαμε και τα -σχεδόν- τριαντάχρονα του "Battle hymns"), κυκλοφορούσαν κάνα ηλεκτρονικό παιχνίδι, όπως έκαναν οι Maiden το 1999 ή, ακόμα καλύτερα, αν έλεγαν ευθέως στο κοινό τους ότι δεν τους φτάνουν πια τα λεφτά για να αγοράζουν τα δερμάτινα μαγιό τους.

\r\n\r\n

Ας πάμε τώρα και στο καθ’ αυτό περιεχόμενο του "Kings of metal MMXIV". Αρχικά, εκφράζω την απορία μου σχετικά με την παραφθορά που έχουν υποστεί οι τίτλοι των τραγουδιών: Το "Wheels of fire" έγινε "On wheels of fire", το "Crown and the ring", "Thy crown and thy ring" και το "Blood of the kings", "The blood of the kings". Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι τους άλλαξαν για να δώσουν την εντύπωση στους έφηβους θαυμαστές τους ότι κάτι σημαντικό έχει αλλάξει στην επανηχογράφηση της μουσικής, αλλά γρήγορα την απόδιωξα, γιατί δεν είμαι και τόσο καχύποπτος δα για να πιστέψω ότι η θρυλική "louder than everyone else" επική υπερμπάντα θα έκανε κάτι τέτοιο! Μακριά η κακιά σκέψη, μακριά!

\r\n\r\n

Αφού διώξαμε τον δαίμονα της κακοβουλίας, πατάμε το play και ακούμε αυτό ακριβώς που περιμέναμε: Πανομοιότυπες εκτελέσεις των παλιών κομματιών με πιο σύγχονη παραγωγή και μία εμφανέστατη κούραση στα φωνητικά του Adams (25 χρονάκια είναι αυτά, βρε Eric!). Δὐο πράγματα μόνο διαφοροποιούν τούτο τον δίσκο απ’ τον προκάτοχό του: Η αλλαγή στη σειρά των κομματιών (μα πού το σκέφτηκαν; Hail!!!) και η "για τον πέουλα καβάλα" απαγγελία του "A warrior’s prayer" (προσέχτε την ευφυέστατη αλλαγή του άρθρου, που φυσικά δικαιολογεί το 25ευρω που θα σκάσετε για να πάρετε την πανηγυρική τούτη -διπλή μάλιστα- έκδοση) από τον Brian Blessed, έναν από τους πιο σημαντικούς Βρετανούς ηθοποιούς των τελευταίων 40 ετών, ο οποίος μυρίζομαι ότι έλαβε τη ρητή εντολή από τη μπάντα να τα δώσει όλα στην εκφορά του λόγου, ώστε ο heavy μονόλογος να γίνει πιο heavy... ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

\r\n\r\n

Έτσι έχουν τα πράγματα και, τέλος πάντων, πολύ ασχοληθήκαμε. Στα σκουπίδια όπως είναι.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n