Mefisto - 2.0.1.6: This Is the End of It All... the Beginning of Everything...

~~                     Οι Σουηδοί Mefisto είναι από τα αρχαιότερα ακραία Σουηδικά συγκροτήματα. Ξεκίνησαν το 1984 σαν Torment και μαζί με τους Obscurity ήταν οι δυο πρώτες ακραίες μπάντες που υπήρξαν μετά τους Bathory. Το υλικό που μας έχουν προσφέρει είναι λιγοστό αλλά υψηλής αξίας. Δυο demos, και τα δυο το 1986, thrash/black  ήχο και μέτρια παραγωγή που πήγαν σχεδόν άπατα εκτός από τα μέρη τους. Αυτά τα δυο ντέμος  έχουν επανακυκλοφορήσει δις, πρώτη φορά το 1999 ως ‘’The Truth’’ και την δεύτερη φορά το 2014 ως ‘’The Megalomania  Puzzle’’ (http://www.metalzone.gr/reviews.php?action=details&id=3052&lang=en)  μιας και σηματοδοτούσε την επανασύνδεση τους τριάντα χρόνια αργότερα. Φτάνοντας λοιπόν στο 2016, η αυθεντική τριάδα κυκλοφορεί το ‘’2.0.1.6: This Is The End Of It All…’’και διεκδικεί το δικό της μερίδιο για το παρελθόν. Η παραγωγή του Dan Swano (Opeth, Katatonia, Bloodbath) και το εξώφυλλο του Roberto Toderico (Tigers of Pan Tang, Soulburn, Sinister) αφήνουν πρωταρχικές ελπίδες.
\r\n                         Οι ελπίδες πληθαίνουν με το άκουσμα του πρώτου τραγουδιού. Και όλες αυτές βασίζονται στις τρομερές ικανότητες του ταλαντούχου κιθαρίστα Omar Ahmed. Παρορμητικά ριφς γεμάτα χαρακτηριστική οργή χωρίς να χάνει και τον μελωδικό τους τόνο που θα τα κάνει αρεστά. Το πρόβλημα είναι ότι ο Omar έχει αναλάβει πλέον και τον τομέα των φωνητικών, ένα τομέα που δεν τα πάει και τόσο καλά. Οι λέξεις τους βγαίνουν κουρασμένα, η φωνή του βρίσκεται ανάμεσα στα  καθαρά και ακραία σύνορα και συχνά τραγουδά σαν τον Anselmo των Pantera που δεν ταιριάζει καθόλου με τα δικά του ολισθηρά ριφς. Κρίμα. Επιγόντως να βρεθεί άλλος για το μικρόφωνο και να συνεχίσει το δημιουργικό του έργο στην κιθάρα. Τα σολαρίσματα του, θεληματικά και μεγαλιθικά. Και μια φωνή τόσο περιοριστική και αδύναμη. Ακόμα και όταν επιχειρεί να ακουστεί σαν τον Tom Warrior, δεν τα καταφέρνει.  Και πάλι κρίμα. Πάντως οι δυο σύμμαχοι του στην βία, τα καταφέρνουν περίφημα, δίνοντας το ρυθμικό τους στίγμα και προκαλώντας διάθεση για χτύπημα.
\r\n                 Πάντως εκτός από το πρόβλημα με την φωνή, το συνολικό αποτέλεσμα μειώνεται και από κάποιες μέτριες συνθέσεις όπως το ‘’Heads In The Sand’’, παρόλο την κιθαριστική εμβέλεια που μέχρι και Ozzy μουσική φέρνει στο νου. Αλλά ένα σόλο δεν φέρνει την Άνοιξη. Και δεν φτάνουν όλα αυτά, επανεκτελούν και ‘’κλασσικά’’ τους τραγούδια όπως τα ‘’Act Dead’’ ,  ‘’Frost Of Inferno’’ και ‘’The Puzzle’’. Ασυγχώρητο το να πειράζεις τραγούδια που αγαπήθηκαν με συγκεκριμένη μορφή 30 χρόνια πρίν. Πόσο μάλλον όταν οι επανεκτελέσεις είναι κατώτερες των αυθεντικών. Κάπως έτσι έσβησε και η τελευταία ρανίδα πίστης που είχα για κάτι καλό από δαύτους. Προσπερνάμε μιας και δεν μπορούμε να απολαύσουμε με κάποιον τρόπο μόνο μερικά σόλος.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n