Queensryche - Queensrÿche
Queensrÿche - Queensrÿche
\r\nΕπιτέλους, το νέο album των Queensrÿche είναι γεγονός!!
\r\nΌχι, δεν έβγαλαν και 2ο μέσα σε 4 μήνες, άλλοι Queensrÿche είναι αυτοί. Εδώ έχουμε τους QR των Michael Wilton, Eddie Jackson και Scott Rockenfield! Μην μπερδεύεστε!
\r\nΑυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος της καθυστέρησης του παρόντος review. Αφήσαμε να περάσει λίγος χρόνος από την κυκλοφορία τον Tates’ Ryche προκειμένου να αποφευχθεί η σύγχυση. Μεγάλη έκπληξη αποτελεί η κυκλοφορία ομώνυμου album με τα συγκεκριμένα μουσικά δεδομένα, αφού είθισται τα ομώνυμα albums να είναι και τα πλέον αντιπροσωπευτικά του ήχου των εκαστοτε συγκροτημάτων. Κάτι που δεν ισχύει για το “Queensryche”.
\r\nΜετά τη ρήξη στις σχέσεις των μελλών με τον πρώην front man τους Geoff Tate, το μικρόφωνο αναλαμβάνει ο χαρισματικός, πρώην Crimson Glory, Todd La Torre, ο οποίος ακούγεται πλήρως προσαρμοσμένος στο ρόλο που έχει αναλάβει, δίνοντας έτσι μια νέα πνοή στη μπάντα.
\r\nΜετά από τις πολλά υποσχόμενες δηλώσεις του management αλλά και της ίδιας της μπάντας, πολλοί περίμεναν ένα album τουλάχιστον ισάξιο με τις πρώτες δουλειές τους. Φρούδες ελπίδες. Όσοι περίμεναν να ακούσουν ένα “Queen Of The Ryche” έμειναν με τη χαρά. Κάποιοι βιάστηκαν να το χαρακτηρίσουν «επιστροφή στις ρίζες» η ακόμα και πάρα πολύ καλό, σκεφτείτε όμως κάτι. Αν το album αυτό είχε κυκλοφορήσει μετά το Empire η το Promised Land, ακόμα θα γελαγαμε, επειδή όμως εδώ και 20 χρόνια το συγκρότημα κυκλοφορεί ΜΟΝΟ απαράδεκτα albums, αυτό εδώ μας φαίνεται όαση στην έρημο.
\r\nΤα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Το “Queensrÿche” είναι απλά ένα μέτριο album με κάποιες ομολογουμένως καλές στιγμές, που όμως δεν είναι αρκετές ώστε να ανεβάσουν το συνολικό επίπεδο. Το μόνο καλό είναι ότι το φάντασμα του Tate έχει εξαφανιστεί από το συγκρότημα, πράγμα που ακούγεται τόσο στο παίξιμο των υπολοίπων όσο και στην απόδοση του La Torre ο οποίος με την ερμηνεία του, φέρνει πίσω αυτό το heavy feeling που τόσο αγαπήσαμε στον Tate της πρώτης περιόδου.
\r\n
\r\nΌχι, δεν έβγαλαν και 2ο μέσα σε 4 μήνες, άλλοι Queensrÿche είναι αυτοί. Εδώ έχουμε τους QR των Michael Wilton, Eddie Jackson και Scott Rockenfield! Μην μπερδεύεστε!
\r\nΑυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος της καθυστέρησης του παρόντος review. Αφήσαμε να περάσει λίγος χρόνος από την κυκλοφορία τον Tates’ Ryche προκειμένου να αποφευχθεί η σύγχυση. Μεγάλη έκπληξη αποτελεί η κυκλοφορία ομώνυμου album με τα συγκεκριμένα μουσικά δεδομένα, αφού είθισται τα ομώνυμα albums να είναι και τα πλέον αντιπροσωπευτικά του ήχου των εκαστοτε συγκροτημάτων. Κάτι που δεν ισχύει για το “Queensryche”.
\r\nΜετά τη ρήξη στις σχέσεις των μελλών με τον πρώην front man τους Geoff Tate, το μικρόφωνο αναλαμβάνει ο χαρισματικός, πρώην Crimson Glory, Todd La Torre, ο οποίος ακούγεται πλήρως προσαρμοσμένος στο ρόλο που έχει αναλάβει, δίνοντας έτσι μια νέα πνοή στη μπάντα.
\r\nΜετά από τις πολλά υποσχόμενες δηλώσεις του management αλλά και της ίδιας της μπάντας, πολλοί περίμεναν ένα album τουλάχιστον ισάξιο με τις πρώτες δουλειές τους. Φρούδες ελπίδες. Όσοι περίμεναν να ακούσουν ένα “Queen Of The Ryche” έμειναν με τη χαρά. Κάποιοι βιάστηκαν να το χαρακτηρίσουν «επιστροφή στις ρίζες» η ακόμα και πάρα πολύ καλό, σκεφτείτε όμως κάτι. Αν το album αυτό είχε κυκλοφορήσει μετά το Empire η το Promised Land, ακόμα θα γελαγαμε, επειδή όμως εδώ και 20 χρόνια το συγκρότημα κυκλοφορεί ΜΟΝΟ απαράδεκτα albums, αυτό εδώ μας φαίνεται όαση στην έρημο.
\r\nΤα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Το “Queensrÿche” είναι απλά ένα μέτριο album με κάποιες ομολογουμένως καλές στιγμές, που όμως δεν είναι αρκετές ώστε να ανεβάσουν το συνολικό επίπεδο. Το μόνο καλό είναι ότι το φάντασμα του Tate έχει εξαφανιστεί από το συγκρότημα, πράγμα που ακούγεται τόσο στο παίξιμο των υπολοίπων όσο και στην απόδοση του La Torre ο οποίος με την ερμηνεία του, φέρνει πίσω αυτό το heavy feeling που τόσο αγαπήσαμε στον Tate της πρώτης περιόδου.
\r\n
\r\n
\r\nΔημήτρης Καραντούνιας, Νικολέτα Σαράντου\r\n