Redemption - Long Night's Journey into Day

Λίγο μετά την ελεύθερη πτώση του "The Art of Loss" του 2016 και με δυο σημαντικές αλλαγές στη σύνθεση τους, οι Redemption επιστρέφουν με το δεύτερο άλμπουμ τους της Metal Blade περιόδου της καριέρας τους. Το πολυταλαιπωρημένο συγκρότημα από το Los Angeles εμφανίζεται δίχως τον κιθαρίστα Bernie Versailles, ο οποίος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, και τον επι μακρόν τραγουδιστή τους Ray Adler, γνωστό τοις πάσι από τους Fates Warning. Αναπλήρωση ήρθε μόνο για τον έναν και βρέθηκε στο πρόσωπο του Tom Englund των Evergrey, ενώ το κενό του Versailles σε αυτή τη -στουντιακή- φάση κάλυψε ο ηγέτης του σχήματος Nik Van Dyk.

Εκπληκτική λοιπόν προσθήκη, αν μη τι άλλο, όμως η ποδοσφαιροποίηση του metal θα είναι πάντα κενή περιεχομένου αν οι μεταγραφές αυτές δεν δένουν με το υπάρχον σχήμα. Και δυστυχώς, παρά το γεγονός ότι το άλμπουμ αυτό είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχουν παρουσιάσει από το "Snowfall on Judgement Day" και μετά, η έλευση του Englund δεν είναι ικανή -σε αυτή τη φάση- να καλυψει ισάξια το κενό του Adler. Kάποιες χτυπητές αστοχίες κρατούν το εβδομό άλμπουμ της μπάντας στο έδαφος και δεν πιάνει τις συνήθεις, υψηλές, προσδοκίες που έχουν οι απαιτητικοί οπαδοί της. Η προσθήκη λοιπόν του Englund δεν δείχνει ικανή να αντικαταστήσει τον Adler, ο οποίος ήξερε καλύτερα τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στην ορμητική power progressive μουσική του Van Dyk και στις χαμηλότονες φωνητικές γραμμές, ένα ιδιότυπο μείγμα που βοηθούσε την "αγωγή" έντονων συναισθημάτων, ιδιώς θλίψης, εσωτερικότητας και αγωνίας. Γι' αυτό άλλωστε και στα σημεία που ο Englund δείχνει να πατάει καλύτερα είναι στα τραγούδια που μπορεί να ελευθερώσει τη "θηριώδη" φωνή του. Οι επιλογές για τα singles είτε ήταν πολύ ασφαλείς, βλ. το "Little Men" που είναι ό,τι πιο τυπικό διαθέτει το άλμπουμ, είτε συνοδεύτηκαν από μαλλον φθηνά και ενοχλητικά βίντεο, βλ. "Someone Else's Problem". Όπως ανέφερα παραπάνω, στο αρκετά αξιόλογο άλμπουμ που παίζει με τον τίτλο του θεατρικού έργου του Eugene O'Neill ("Long Day’s Journey Into Night"), υπάρχουν πράγματικα συγκινητικές στιγμές που θυμίζουν τη μπάντα που γεννούσε συναισθηματικά φορτισμένη μουσική, ποτισμένη από το νερό του ακραιφνούς και εύστροφου αμερικανικού power/prog metal, που είναι τόσο συνθέτη, όσο και απλή συνάμα, όπως για παράδειγμα είναι τα "Impermanent" και "The Last of Me".

Όπως και σε προηγούμενα άλμπουμ τους, διανθίζουν τα τραγούδια τους με προσεγμένες και αρκούντως επιμεταλωμένες AOR/hard rock ήχους, όπως βρίσκουμε στο "Indulge in Color". Η αχρείαστη διασκευή στο "New Year's Day" είναι κάτι που μπορείτε εύκολα να αφαιρέσετε από το playlist σας, ενώ το μεγαλύτερο σε διάρκεια ομώνυμο τραγούδι, τελευταίο κατά την παράδοση της δισκογραφίας τους, είναι μια πολύ αξιόλογη σύνθεση που μόνο ελπίδα μπορεί να δώσει για το μέλλον. Τα θέματα της παραγωγής και του εξωφύλλου είναι μάλλον λυμένα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τους Jacob Hansen και Travis Smith αντίστοιχα.

Εν κατακλείδι, συνθετικά το άλμπουμ είναι πολλά βήματα μπροστά από τις πρόσφατες δουλειές τους, αλλά χρειάζονται αρκετά ακόμη, σε τομείς που ίσως δεν φανταζόμασταν, όπως η απόδοση και η χημεία του σχήματος, για να φτάσουν το πολύ ψηλό επίπεδο που τους εδραίωσε. 

Γιάννης Τσάκωνας 
 

Tom Englund-Vocals
Nick Van Dyk-Guitars, Keyboards
Sean Andrews-Bass
Vikram Shankar-Keyboards
Chris Quirarte-Drums