Sepultura - Machine Messiah

Πρόοδος στο Maxιμουμ...αποτέλεσμα αμφίβολο!!!

Νάσου πάλι οι θρυλικοί Βραζιλιάνοι Sepultura…πόσες αμέτρητες ώρες έχουμε απολαύσει τα καλιτεχνηματά τους...τι να πρωτοθυμηθώ τι να ξεχάσω από όσα έχω-ουμε λιώσει ακούγοντας τους διαμαντένιους δίσκους, και χτυπηθεί στις συναυλίες τους.

Έφτασαν στο δεκατοτέταρτο δίσκο με τίτλο Machine Messiah, κυκλοφορεί από την Nuclear Blast, τρία χρόνια και κάτι μετά το απλά αξιοπρεπές The Mediator Between Head and Hands Must Be the Heart.

Μια απλή διαπίστωση, που ο καθένας μας την έχει κάνει από καιρό τώρα, είναι ότι οι Sepultura έχουν αλλάξει πάρα πολύ από τότε που οι περρισότεροι τους αγαπήσαμε, Αυτό, αν και μπορεί να χαλάει πολλούς, και τον γράφοντα,  δεν είναι απαραίτητα κακό

Στο Machine Messiah έχουμε τον Aνdreas Kisser να δίνει μια πιο προοδευτική ματιά,  και στον τρόπο που συνθέτει, κρατώντας και τις παραδοσιακές πινελιές,  αλλά και στο πως δημιουργεί στην κιθάρα του. Και το κάνει εξαιρετικά, για ακόμη μια φορά. Τον ακόμα πιο παλιό Paulo Jr να δίνει με το μπάσο του ρυθμό, μαζί με τον ντράμερ Eloy Casagrande, στα πιο μοντέρνα, αλλά και να κρατάει και κάποιες ισοροπίες με τα παλιά. Ο Derrick Green και αυτός παλαιός πια, να δίνει με τα φωνητικά του πότε μια thrash διάσταση, με αρκετές μοντέρνες, στυλ Lamb Of God, πινελιές.

Υπάρχουν λίγα σημεία που φέρνουν σε παλαιούς Sepultura, και αρκετές ιδέες που διαφοροποιούν τους σημερινούς Sepultura από το παρελθόν…αυτό γίνεται άλλωστε για πολλά χρόνια τώρα πια. Υπάρχει όμως, και αυτό κατά την γνώμη μου χαλάει το σύνολο, και είναι η προσπάθεια να μοιάσουν στο μοντέρνο thrash, κυρίως προς τους Lamb Of God, και αυτό φαίνεται – ακούγεται πολύ παράταιρο, και ενοχλεί...τουλάχιστον τα δικά μου αυτιά.

Ωραία ξεκινάει πάντως με το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, με mid tempo ρυθμό και μελωδικά riff και solo, και με έντονα τα προοδευτικά στοιχεία. Τα μέτρια I Am The Enemy, φέρνει στο νου τα πολυ παλιά, και το Phantom Cell από τα πιο πρόσφατα παλιά. Αργά και μελωδικά πάει ένα από τα πολύ καλά κομμάτια το Alethea, μια εξαιρετική σύνθεση, που αλλιώνεται από άστοχες μοντερνιές. Το Iceberg Dances είναι instrumental, με τα προοδευτικά και  με τα αλλοπρόσαλα μοντέρνα στοιχεία. Το Sworn Oath με πιο πλούσια ενορχήστρωση, δίνει θετικές εντυπώσεις. Το Resistant Paradise  με τo μοντέρνο thrash, αρνητικές. Τα Silent Violence και Vandals Nest, χωρίς να ενθουσιάζουν, μοιάζουν  με καθαρόαιμα thrash άλογα.  Το Cyber God βάζει πάλι το μοντέρνο metal, και Derrick Green βάζει διάφορα τερτίπια στα φωνητικά του.

Θετικό ή αρνητικό το πρόσημο για τον νέο δίσκο των Sepultura, Machine Messiah θα το διαπιστώσει ο καθένας μετά από κάποιες ακροάσεις.