Tygers Of Pan Tang - Ritual

Είναι τιμή για κάποιον να γράφει για μπάντες όπως οι Tygers Of Pan Tang. Στους πρώτους δίσκους του συγκροτήματος κάποιος ακόμη βρίσκει όλη την αθωότητα, τη λιτότητα και τη μυρωδιά του NWOBHM. Δεν είχαν τον επικό ήχο ή τις δισολίες που χαρακτήρισαν πολλά γκρουπ τότε, αλλά προτίμησαν ένα ύφος με αρκετές αναφορές στο hard rock της προηγούμενης δεκαετίας, περασμένο όμως μέσα από το νέο πρίσμα του heavy metal της εποχής τότε.

Ο πρώτος δίσκος τους “Wild Cat” το 1980, ακούγεται ακόμη και σήμερα ευχάριστα, με το κομμάτι “Insanity” να είναι ένα μικρό έπος του heavy metal. Το “Spellbound” που ακολούθησε, είναι απλά από τους καλύτερους δίσκους της μουσικής μας, και τα “Gangland”, “Hellbound”, “Silver And Gold”, “The Story So Far” καθώς και οι εξαιρετικές μεταλλικές μπαλάντες “Mirror” και “Don't Stop By”, έχουν πια γραφτεί στην ιστορία του heavy metal. Το επόμενο άλμπουμ τους, “Crazy Nights”, δεν είναι καθόλου άσχημο, αλλά είδε το συγκρότημα κάπως να επαναλαμβάνεται, τα τραγούδια για πρώτη φορά δεν ενθουσιάζουν τόσο πολύ (εξαιρείται το φοβερό “Running Out Of Time”) και τo hard rock ύφος κερδίζει το NWOBHM, που στα προηγούμενα άλμπουμ ήταν σε τέλεια αναλογία.

Aπό ‘κει και πέρα, τα “The Cage”, “The Wreck-Age” και “Burning in the Shade”, παραήταν μελωδικά, άλλοτε σε Def Leppard και άλλοτε σε glam/FM rock/pop ύφος, πράγμα που απογοήτευσε πολύ τους οπαδούς τότε – αν και το “The Wreck-Age” είχε αρκετές καλές στιγμές. To 1987 η μπάντα διαλύεται, και το 1999 ο κιθαρίστας τους Robb Weir τους επαναφέρει στο προσκήνιο. Ακολουθεί μια σειρά από μετριότατα και εκτός εποχής άλμπουμ (“Mystical”, “Noises from the Cathouse”, “Αnimal Instinct”, “Ambush”), και τo 2016 δείχνουν μετά από χρόνια να προσαρμόζονται. Κυκλοφορούν το “Tygers Of Pan Tang”, έναν σύγχρονο hard ‘n heavy δίσκο με μερικά πολύ καλά κομμάτια (“Only the Brave”, “Never Give In”, “Blood Red Sky”), αλλά και πάλι είναι αρκετά μέτριος ο δίσκος σαν σύνολο.

Θα μπορέσει άραγε η νέα τους κυκλοφορία να προκαλέσει πιο δυνατά συναισθήματα, να είναι πιο ολοκληρωμένη και όχι απλά με 2-3 καλά κομμάτια, και να τους ξαναβάλει στην πρώτη κατηγορία του heavy metal;

Το “Ritual” έχει τον πιο heavy metal ήχο που είχε ποτέ το συγκρότημα. Ακούγοντας το “Worlds Apart” που ανοίγει τον δίσκο, ο ακροατής δεν πιστεύει ότι ακούει Tygers Of Pan Tang, αφού κάποια σημεία του μπορεί να θυμίσουν μέχρι Riot και HammerFall του πρώτου δίσκου. Ο ήχος του συγκροτήματος είναι επίσης πιο επικός από ποτέ, και αυτό επιβεβαιώνεται και από το τελευταίο κομμάτι, το “Sail On” που είναι σαν μια σύγχρονη epic εκδοχή των Europe του πρώτου δίσκου. Αυτή είναι ίσως και η καλύτερη περιγραφή του δίσκου, σαν να ακούς Tygers Of Pan Tang του “Crazy Nights”,  πρώιμους Europe, και πιο νέες μπαντες σαν τους HammerFall μαζί σε έναν δίσκο. Δεν είναι βέβαια όλα τα κομμάτια του άλμπουμ σε αυτό το ύφος, ούτε στο ίδιο υψηλό επίπεδο.

Υπάρχουν επίσης και αρκετά hard rock στοιχεία, με πιο metal παραγωγή όμως αυτή τη φορά. Σημαντικό ακόμα να αναφερθεί είναι, ότι τα καλά κομμάτια είναι περισσότερα από τις μέτριες στιγμές, και έτσι ένα μεγάλο πρόβλημα της μπάντας στα προηγούμενα αλμπουμ διορθώθηκε επιτέλους - τουλάχιστον σε κάποιον βαθμό. Πέρα από τα τραγούδια που αναφέραμε παραπάνω, καταπληκτικά είναι και τα “White Lines” και “Love Will Find a Way”. Το “Destiny” είναι πολύ καλό και έχει πολύ όμορφο ρεφρέν, όπως και το “Rescue Me”. Μεγάλη βελτίωση παρουσιάζουν και τα φωνητικά του Jacopo Meille, που αν και είναι στη μπάντα από το 2007, βρήκε την κατάλληλη επιτέλους μουσική που αναδεικνύει τις δυνατότητες του.

Eίναι πολύ ενδιαφέρον αυτό το μείγμα που επιχειρεί η μπάντα, και ο ήχος της ακούγεται μετά από χρόνια πολύ φρέσκος και ανανεωμένος. Δεν είναι βέβαια ο παλιός Tygers Of Pan Tang ήχος των 2 πρώτων άλμπουμ, και αυτό είναι μια ένσταση, αφού είναι φανερό πλέον ότι η μπάντα δε βρήκε τρόπο να εισχωρήσει με πετυχήμενο τρόπο τα hard rock/πρώιμα NWOBHM στοιχεία της στη νέα εποχή. Είναι όμως ο καλύτερος δίσκος τους από το “Spellbound” και μετά.

Υπάρχουν βέβαια αρκετά περιθώρια για βελτίωση αφού ο δίσκος δε κρατά σε εγρήγορση τον ακροατή και στα 53 λεπτά του, αλλά σίγουρα κάποια κομμάτια τον ξεσηκώνουν για τα καλά. Το “Ritual” είναι πάντως ένας δίσκος που ακούγεται ευχάριστα στη μεγαλύτερη διάρκειά του, και δείχνει τον σωστό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν και να δουλέψουν οι Tygers Of Pan Tang.

Γιώργος Πετρουλάκης