Yngwie J. Malmsteen - Spellbound

\r\nO “μικρός Viking”,\r\nκατά κόσμον Yngwie J. Malmsteen 2\r\nχρόνια μετά την απογοητευτική κυκλοφορία “Relentless” επανήλθε δισκογραφικά με νέο άλμπουμ που ονομάζεται “Spellbound”. Είναι ο πρώτος\r\nδίσκος που ο σουηδός κιθαρίστας/συνθέτης επιμελείται ΕΝΤΕΛΩΣ μόνος του.\r\nΚιθάρες, μπάσο και φωνητικά, όλα σε δημιουργία και εκτέλεση από τον ίδιο. \r\n

\r\n

\r\nΓια τον Malmsteen δεν χρειάζεται ιδαίτερη αναφορά. Η καριέρα του τεράστια, τα\r\nμουσικά διαμάντια που μας πρόσφερε αναλλοίωτα, οι καλλιτέχνες με τους οποίους\r\nσυνεργάστηκε αξεπέραστοι και η παρουσία του σε συναυλίες και φεστιβάλ μέχρι\r\nκαι...συμφωνικές ορχήστρες αποτέλεσαν πόλο έλξης για κάθε νέο οπαδό και\r\nταυτόχρονα επίδοξο μαθητή κιθάρας. Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς οι\r\nπειραματισμοί του και η εξέλιξη της μουσικής ήταν τέτοιοι που δεν επέτρεψαν σε\r\nκανένα σημείο να τον αξιολογήσουμε με άνω του μετρίου κριτικές σε ότι έκανε. \r\n

\r\n

\r\nΚατ’αρχήν ξεκινάμε με το πολύ απλό: ο Malmsteen ΔΕΝ\r\nείναι τραγουδιστής και ούτε πρόκειται να γίνει. Επομένως όποια καλοπροαίρετη\r\nκριτική στη solo δουλειά και στην μουσική του έμπνευση πάει περίπατο όταν\r\nεμφανίζεται αυτή η άκρως ερασιτεχνική φωνητική χροιά μέσα στα κομμάτια. Κατά τα\r\nλοιπά μερικές δόσεις από πολλαπλά (συνιθησμένα) σόλο ίσως και να εντυπωσιάσουν\r\nαλλά χωρίς καμία καινοτομία που θα τα κάνει να ξεχωρίσουν. Το επίσης κακό της\r\nυπόθεσης είναι οτι τα instrumental κομμάτια όσο καλοδουλεμένα και να είναι δεν χαράσονται στην\r\nμνήμη του ακροατή και ούτε είναι ευκολομνημόνευτα. \r\n

\r\n

\r\nΚρατάω το “Requiem For The Lost Souls”,\r\nτελευταίο κομμάτι του άλμπουμ και ίσως το πιο ενθαρρυντικό θυμίζοντας σε όλους\r\nμας την κλάση του μεγάλου καλλιτέχνη και την παλιά του ταυτότητα που πλέον\r\nαναζητείται...\r\n

\r\nΚωνσταντίνος "Grin" Κυρούσης\r\n