ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΟΝΟ ΤΟΥ HEAVY METAL ΜΕΡΟΣ 2ο ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Για όσους δεν έχουν διαβάσει το 1ο μέρος του άρθρου... 

O Lester Bangs - συντάκτης μουσικού περιοδικού, θεωρείται ο πρώτος που χρησιμοποιήσε τον όρο Heavy Metal στην δεκαετία του ‘70, η επινόηση του όρου δεν χαρακτήριζε ένα είδος μουσικής, όπως έγινε μετά από μερικά χρόνια, αλλά στιγμάτιζε συγκροτήματα και δισκάκια που δεν ήταν αρεστά στον ίδιο.  

Στην ταινία Almost Famous (2000) o Philip Seymour Hoffman υποδύεται τον Lester Bangs, ο οποίος παρουσιάζεται ως ένας ξινός ειδίμωνας της ροκ μουσικής, που δύσκολα ικανοποιείται από κάτι που θα ακούσει, και ακόμα πιο δύσκολα θα πει καλό λόγο...  

Η υπεροψία του Lester Bangs εξηγείται από το γεγονός ότι τα περιοδικά στην εποχή του έπαιζαν κρίσιμο ρόλο στην σταδιοδρομία των συγκροτημάτων, δεν υπήρχαν αρκετά περιοδικά, και οι συντάκτες ήταν εκείνοι που θα έκριναν ποια μπάντα θα πάει μπροστά ή πιο συγκρότημα αξίζει να ακούσει ο κόσμος.  

Το ενδιαφέρον με τον Lester Bangs είναι ότι μπάντες που είχε χαρακτηρίζει ως Heavy Metal, θέλοντας να τις απαξιώσει, ήταν συγκροτήματα που όχι μόνο προόδευσαν αλλά είναι δημοφιλή μέχρι τις μέρες μας.  

Αναφέρω μερικά από τα συγκροτήματα που ο Bangs χαρακτήρισε ως Heavy Metal στην δεκαετία του 70...  
Aerosmith, Ted Nugent, Led Zeppelin, Kiss, Heart, Boston, Van Halen, Queen 

Κάνοντας έναν απολογισμό του τι θεωρούσε ο Bangs καλό ή ενδιαφέρον για τον κόσμο, ο χρόνος τον καταδικάζει και ταυτόχρονα αποδυκνείεται ότι δεν ήταν και τόσο ειδίμωνας όπως ήθελε να το παίζει ή για να είμαι πιο ακριβής, ο χρόνος εξέθεσε το ένστικτο του για την Ροκ μουσική.  

Βέβαια όπως γίνεται και στις μέρες μας, ο κόσμος ξεχνάει, οι αποτυχημένες κριτικές ή απόψεις “ειδικών” περνάνε στην λήθη και παραμένει η αναγνωρισιμότητα τους ανεξάρτητα από τον απολογισμό των πεπραγμένων τους.  

Έτσι έγινε και με τον βραβευμένο Lester Bangs.  
Ο συγκεκριμένος συντάκτης μπήκε στο δρόμο μας, εξαιτίας της χρήσης του όρου Heavy Metal, που προηγήθηκε του μουσικού ρεύματος στα τέλη της δεκαετίας του 70, το οποίο μεγαλούργησε στην δεκαετία του 80, και εξακολουθεί να είναι ενεργό τόσο δισκογραφικά όσο και συναυλιακά, κάτι που δεν έχει γίνει με άλλο είδος μουσικής.  

Συνεχίζοντας το χρονικό για την ονοματοδοσία του Heavy Metal...  

H Deena Weinstein η οποία έκανε μεγάλη έρευνα για την ονοματοδοσία του Heavy Metal, σε μία συζήτηση με μια promoter συγκροτημάτων, η οποία αναφέρθηκε με εντυπωσιακή ευλάβεια στον Lester Bangs, της είπε την ιστορία σχετικά με την έρευνα της κατά την οποία διαπίστωσε ότι ο Mike Saunders ήταν ο πρώτος συντάκτης που χρησιμοποίησε τον όρο Heavy Metal και όχι ο Lester Bangs.  
 
H promoter έτυχε να γνωρίζει τον Mike Saunders, που ήταν γνωστός ως Μetal Μike, και της έδωσε το mail του.  

Η Weinstein έγραψε αμέσως, και τον ενημέρωσε για το αποτέλεσμα της έρευνας της, που τον έχριζε ως νονό του Heavy Metal.  

Προς έκπληξη της, ο Saunders διαφώνησε μαζί της.  
Λέγοντας της: «το 1971 ήταν οπωσδήποτε η πρώτη χρονιά που ο όρος Heavy Metal χρησιμοποιήθηκε γραπτά, στον ροκ τύπο, είτε για κριτικές είτε για άρθρα. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος το χρησιμοποίησε πρώτος. Δεν ήμουν εγώ, αλλά υποψιάζομαι τον Bangs, δεδομένου ότι έγραφε για πολλά συγκροτήματα στο Creem»  

To φθινόπωρο του 2001 ένα χρόνο μετά από την καινούργια έκδοση του βιβλίου της Weinstein βρήκε κατά τύχη στο διαδίκτυο μία συνέντευξη με τον Saunders, που πιστοποιούσε το αρχικό της συμπέρασμα. 

Στη συνέντευξη αυτή, ο Saunders θυμήθηκε ότι «η κριτική του promo των Sir Lord Baltimore, γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 1971, όταν σπούδαζε στο πανεπιστημίου του Όστιν. Τότε είπε χρησιμοποίησε την φράση Heavy Metal για πρώτη φορά στον τύπο για τα ροκ νέα.  

Χρησιμοποίησε τον όρο Heavy Metal ως περιγραφικό, χωρίς να έχει στο μυαλό του τον στίχο του Born To Be Wild των Steppenwolf. 

Αφού υπήρχε και το ντοκουμέντο της συνέντευξης του Saunders, για την Weinstein η υπόθεση έκλεισε.  

Όμως σε ένα email που της έστειλε ο Saunders το 2006, ανασκεύασε τον ισχυρισμό του, το θέμα στο μειλ έγραφε «Η πραγματική πρώτη χρήση ένα φθινόπωρο του 1970 σε κριτική δίσκου των Humble Pie στο περιοδικό Rolling Stone» 

Η κριτική του Saunders για τα 3 πρώτα άλμπουμ των Humble Pie βρέθηκε στο τεύχος του Rolling Stone της 12ης Νοεμβρίου του 1970, περιγράφοντας το 2ο άλμπουμ τους Safe As Yesterday, ο Saunders έγραψε ότι οι Humble Pie ήταν μια μπάντα γεμάτη θόρυβο, χωρίς μελωδία, Heavy Metal Leaden (Leaden = μολύβδινος, βαρύς) συνεχίζοντας τα υποτιμητικά σχόλια για το συγκρότημα…  
για το 3ο τους άλμπουμ χρησιμοποίησε τον όρο Heavy Metal Crap (Crap = Σκατά) λέγοντας ότι “αν οι Humble Pie έπρεπε να ακούσουν τους εαυτούς τους πιθανότατα να ξέρναγαν, προς θεού μην υποβάλλεται τον εαυτό σας σε αυτό το μαρτύριο, μείνετε μακριά από αυτό το άλμπουμ όπως και να έχει”.  

Στο mail του το 2006, ο Saunders έγραψε επίσης, πως του ήρθε ο όρος Heavy Metal… 
«Η ιδέα της φράσης είναι ξεκάθαρη τώρα, καθώς ως πρωτοετής στο πανεπιστήμιο είχα πάρει το μάθημα της χημείας, το ακαδημαϊκό έτος 1969-1970, η φράση Leaden Metal ή Heavy Metal, μαζί με τον περιοδικό πίνακα των στοιχείων, ήταν στο μυαλό μου πολύ περισσότερο από το Born to Be wild των Steppenwolf 

Το άλμπουμ των Humble Pie, Safe as Yesterday ήταν βαρύ σαν μόλυβδος, επειδή του έλειπε το Hard Rock Swing, επειδή o όρος Heavy είχε υπάρξει για 3 ολόκληρα χρόνια ως συνηθισμένος όρος “Heavy Rock”, τότε σκέφτηκα, γιατί να μη προσθέσω την φράση Leaden Metal στο ενδιάμεσο, ταυτόχρονα με το Heavy και το Rock, αναποδογύρισα το Leaden Metal, το έκανα Metal Leaden για να φαίνεται πιο πιασάρικο, και έτσι προέκυψε το Heavy Metal Leaden Rock.  

Όπως στον περιοδικό πίνακα των στοιχείων τα βαρέα μέταλλα εμφανίζονται μαζί, έτσι σκέφτηκα να το βάλω σε 2 λέξεις Heavy Metal. 

Αφού σπατάλησα τα λεφτά μου σε κάτι που ήταν απολύτως σκατά (εννοούσε τα album των Humble Pie), γιατί να μην χρησιμοποιήσω την λέξη σκατά, Heavy Metal Leaden Shit Rock, αντί να το γράψω έτσι χάριν συντομίας η φράση έγινε Heavy Metal Crap».  

Άλλο ένα πρόσωπο που θεωρείται ότι σχετίζεται με την την ονοματοδοσία του Heavy Metal είναι ο Sandy Pearlman, κριτικός της ροκ, συγγραφέας και συν εκδότης του Crawdaddy ήταν παραγωγός σε πολλές μπάντες και μέντορας των Blue Oyster Cult. Εδώ και δεκαετίες, για κάποιους, έχει ανακηρυχθεί ο ονοματοδότης του Heavy Metal.  

Σε συνέντευξη του το 1991 είπε «εγώ σκέφτηκα τον όρο Heavy Metal στην πραγματικότητα τον πήρα από τον περιοδικό πίνακα των στοιχείων, αλλά είμαι το πρόσωπο που το συνέδεσε με την μουσική όταν ήμουν συγγραφέας» 

Σε μία συζήτηση του με τον Roger McGuinn των Byrds με τον Jas Morgan συγγραφέα του Mondo του 2000, o Pearlman ανέφερε ότι χρησιμοποίησε τον όρο, στην κριτική του στο Crawdaddy για το άλμπουμ The Notorious Byrd Brothers 1968 εξαιτίας της απίστευτης πολυπλοκότητας στην παραμόρφωση. 

Από τα αρχεία του περιοδικού δεν εμφανίζεται ο όρος, στην κριτική που ισχυρίζεται ότι τον χρησιμοποίησε ο Pearlman.  

Παρόλα αυτά ο Pearlman όντως χρησιμοποιεί την λέξη Metal σε άλλες κριτικές.  

Η λέξη Metal αναφέρεται στην κριτική του για το Got Live If You Want It των Rolling Stones που δημοσιεύθηκε στο Crawdaddy τον Μάρτιο του 1967, σε αυτό το άλμπουμ οι Stones χαρακτηρίζονται Metal.  

Ο Pearlman χρησιμοποίησε τον όρο Metal ή Metallic 8 φορές στις πρώτες 8 προτάσεις της κριτικής. Δεν χρησιμοποίησε την φράση Heavy Metal. Απλά χρησιμοποιεί το Metal ως επίθετο για να περιγράψει τον ήχο, και όχι το ύφος της μουσικής των συνθέσεων. Δεν χρησιμοποίησε δηλαδή την λέξη Metal για να περιγράψει ένα είδος.  

Ο Barry Gifford έγινε και αυτός διεκδικητής της ονοματοδοσίας του Heavy Metal, αφότου το περιοδικό Rolling Stone έβγαλε στο διαδίκτυο κάποια από τα αρχικά του τεύχη. Σε μια κριτική του για ένα άλμπουμ των Electric Flag που δημοσιεύτηκε στο Rolling Stone το 1968, έγραψε…  

“Κανένας από αυτούς που έχουν ακούσει τον Mike Bloomfield είτε να μιλάει είτε να παίζει τα τελευταία χρόνια, δε το περίμενε αυτό. Αυτή είναι η νέα σόουλ, είναι σύνθεση μπλουζ των λευκών και Heavy Metal Rock.”  

Αυτή η χρήση μπορεί να ερμηνευτεί ως μία περιγραφή του ήχου του άλμπουμ ή ως ένας όρος αναφορικά με το είδος, εφόσον η σοουλ μουσική και το White Blues ήταν είδη. Παρόλα αυτά ο συγγραφέας αργότερα διευκρίνισε το νόημα στο οποίο στόχευε... «εγώ απλά περιέγραψα τον ήχο της μπάντας, η οποία φυσικά δεν είχε καμία ομοιότητα με αυτό που αργότερα έγινε δημοφιλές ευρέως ως Heavy Metal» 

Μία ακόμη φημολογούμενη πηγή για το όνομα του είδους, αναφέρθηκε σε μία συνέντευξη  του Chas Chandler μάνατζερ του Hendrix στο BBC, κατά την οποία είχε πει ότι ο όρος χρησιμοποιήθηκε στους N.Y. Times για να περιγράψει την μουσική του Hendrix.

Έρευνα στα αρχεία της εφημερίδας δεν έδειξε καμία αναφορά του όρου. Ίσως ο Chandler σκέφτονταν την κριτική, του Axis: Bold As Love που έγινε στο Rolling Stone το 1968, σε αυτή ο Jim Miller έγραφε ότι ο Hendrix ακούγονταν πολύ Heavy and Metallic Loud.  

Ο κριτικός Scott Woods σε σχολιασμό του το 2011 για τα περί Chandler – Hendrix, έγραψε ότι... ο όρος Metal και τα παράγωγα του, χρησιμοποιούνταν για να περιγράψουν πως ακούγονταν η μουσική, και όλα αυτά ήταν πριν να κωδικοποιηθεί σε ένα είδος που όλοι καταλάβαιναν.  

Τελικά το Heavy Metal που αφορά όρο που χαρακτηρίζει μία μουσική σκηνή, ένα μουσικό είδος, είναι άγνωστο ποιος το σκέφτηκε και το ονομάτισε επί τούτου. Φυσικά δεν είναι το μοναδικό περίεργο που αφορά αυτό το μουσικό είδος, καθώς ξαφνικά σε όλα τα μέρη του πλανήτη ξεφύτρωναν μπάντες που έπαιζαν ένα ιδίωμα της Rock που δεν είχε την αποδοχή από τους ακροατές της συγγενικής ροκ κοινότητας.  

Ανάλογη αντιμετώπιση είχε το Heavy Metal και στην χώρα μας, που όπως θα προσέξετε (περιέργως?!) οι απόψεις του κριτικού τότε στο περιοδικό Pop και Ροκ, ταυτίζονταν με τις απόψεις του Lester Bangs, στην κριτική του Powerslave των Iron Maiden το 1984!!!! 

Δείτε με τι εμπάθεια ο συντάκτης του περιοδικού, αναφέρεται στους Iron Maiden και σε ένα από τα κορυφαία τους Album, φυσικά έπεσε πανηγυρικά έξω, τόσο για το Powerslave όσο και για τους Iron Maiden.  

Ξέρω πως θα κάνω όλους τους οπαδούς του Heavy Metal να αφρίσουν: θα παρομοιάσω τους Iron Maiden με ντίσκο. Θα αρχίσω από το εξώφυλλο, το αιγυπτιακό κόνσεπτ του οποίου είναι κλεμμένο - ηλίου φαεινότερο - από το Modus Vivendi των Earth Wind And Fire. Οι Iron Maiden μιμούνται ντίσκο συγκρότημα?  
Γιατί όχι? Μήπως το τετριμμένο ύφος του χέβυ μέταλ που παίζουν δεν έχει βάλει τον εαυτό του σε μία γωνία όπως το κονσερβαρισμένο, 145 μπητ ανα λεπτό, κλίμα της ντίσκο? 

Μήπως σαν τη ντίσκο δεν είναι μουσική εκτονωτική? Φυσική, κινητική μουσική για να ξεδώσεις μετά από (βασικά χειρωνακτική) εργασία? Και μήπως δεν ακούγεται από ανθρώπους με IQ θερμοκρασίας δωματίου? 

Γιατί λοιπόν να μην αντιγράψει τη ντίσκο μεθοδολογία? 

Φυσικά στο άλμπουμ η μουσική είναι κιθαρώδης και εκκωφαντική όπως πάντα.... 

… τυποποιημένο το χέβυ μέταλ ώστε μπορείτε να φανταστείτε και τους στίχους ακόμα αν σας δώσω τους τίτλους των τραγουδιών. Τα θέματα είναι γνωστά προσφιλή: πόλεμος (Aces High, Two Minutes to Midnight) καυγάδες και μαχαιρώματα (Flash Of The Blade, Duellists) σαδομαζοχισμός (Powerslave) και το λογοτεχνικό λογοπαίγνιο (Rime Of The Ancient Mariner) που δίνει την ψευδαίσθηση ότι οι Iron Maiden είναι μορφωμένα παιδιά και οι ακροατές τους εκλεκτικά όντα. Μπα - ακολουθούν τη συμβουλή του Oldfield “Αν δε μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψε τους”. Από τα θέματα των Iron Maiden εκλείπει ευτυχώς το τελευταίο προσφιλές του Heavy Metal ο βιασμός γυναικών και ο εξευτελισμός τους (στυλ Charlotte The Harlot” από το πρώτο άλμπουμ).  

Αλλά όλοι εσείς οι φαλλοκράτες οπαδοί τους μην ανησυχείτε: στον κόσμο των Iron Maiden ένας άντρας μετριέται ακόμη με το μέγεθος του πουλιού του. Γι’ αυτό και φορούν σλιπ με βάτα.  

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπου: αυτοί που χωρίζουν τους ανθρώπους σε δύο είδη ανθρώπων και οι υπόλοιποι. Εγώ ανήκω στους πρώτους. Και ξεχωρίζω τους οπαδούς του χέβυ μέταλ για ειδική μεταχείριση διότι η μουσική που ακούν δεν είναι σαν τη ντίσκο ακίνδυνη - είναι πολύ-πολύ επικίνδυνη στη νοοτροπία που καλλιεργεί.  

Μιλήσαμε για τη στάση του Χέβυ Μέταλ έναντι των γυναικών: Το 99% των ακροατών του είναι βασικά άντρες. Όταν πριν μερικά χρόνια μπήκα στην Αθήνα (κατά λάθος) στη ντισκοτεκ Victoria, νόμισα για μια στιγμή ότι βρισκόμουν σε γκαίυ μπαρ. Μόνο άντρες υπήρχαν στην πίστα χορεύοντας μόνοι τους στους ήχους των Status Quo και παίζοντας νοητές κιθάρες. Δεν έχω τίποτα εναντίον των ομοφυλόφιλων (όπως με κατηγορεί η αναγνώστρια Χριστίνα Τσαμουρά. Παρεξηγώντας ένα σημείο αυτοσυνέντευξης μου) - όμως προσπαθώ να δείξω στους οπαδούς του χέβυ μέταλ τον λανθάνοντα ομοερωτισμό του genre η κιθάρα σαν φαλλός, το σόλο? σαν αυνανισμός το δερμάτινο ντύσιμο σαν φετιχισμός. Και μια που φτάσαμε στο δερμάτινο ντύσιμο με τις αλυσίδες να θίξω το έτερο ύποπτο ρεύμα που διαβρώνει τα mores του H.M. τον κρυπτοφασισμό.  

Ο κρυπτοφασισμός αυτός αρχίζει από τα μαύρα πέτσινα σακκάκια και παντελόνια που πρώτοι φόρεσαν οι ναζί στα SS βασισμένοι στη γερμανική μόδα του lederhosen... 

...συμβολισμού σαν μεθόδου επικοινωνίας (το umlaut των Motorhead, το ανάποδο ερωτικματικό των Blue Oyster Cult, η νεκροκεφαλή των Iron Maiden που και με το όνομα τους διαφημίζουν τη θάτσερ)  και τελειώνει με τις άκρα ξετσίπωτες τελευταίες αναφορές στο ναζισμό.  

(Στο Powerslave οι Iron Maiden γελούν με τα φριχτά συμβάντα του Μπέλσεν στο 2 Minutes to Midenight το να χρησιμοποιούν τη λέξη feast - γιορτή - για το γι συνέβη εκεί είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ δείγμα ανωριμότητας για να μη πω τίποτα βαρύτερο. Θα με ρωτήσετε τώρα - και οι πανκς? 

Οι πανκς φορούσαν αγκυλωτούς σταυρούς για να σοκάρουν - μονάχα οι Oi ήταν φασιστικό κίνημα και οι οπαδοί του πάντα υπήρξαν λίγοι (αλλά θορυβώδεις). Και από το πανκ ξεπήδησε η Anti Nazi League. Στο H.M. ο φασισμός είναι οργανικά δεμένος με τα χαρακτηριστικά του είδους.  

Δεν αμφιβάλλω ότι πολλοί από σας δεν θα το έχετε προσέξει. Αλλά αν σκεφτείτε ΛΟΓΙΚΑ...  

Ξέρω ότι δεν θα με πιστέψετε αλλά έχω δει live τους Iron Maiden. Ναι το 1978 που ήταν κάτω-κάτω στα σαπόρτ (κάτω από τους Steel Pulse και Ruts). Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα απροετοίμαστα αντιμέτωπος με το “νέο κύμα του H.M.” και τα έχασα. Δεν περίμενα ποτέ να πιάσει - αλλά έσφαλλα. Όμως τώρα καταλαβαίνω. Το H.M. και οι Iron Maiden προσφέρουν καθαρτική μουσική (και αναφερομαι σε κοπρολάγνους - χρησιμοποιώ την αρχαιοελληνική έννοια) και μία (ψευφή) διέξοδο σε ένα βασικά ανδρικό κοινό από το οποίο η κοινωνία έχει πολλές απαιτήσεις. Για τους γενναίους υπάρχουν οι...  

Αυτή ήταν μία κριτική στο ποπ και ροκ την χρονιά που κυκλοφόρησε το Powerslave στην Ελλαδίτσα του 1984, ένα χρόνο μετά την δισκογραφική εμφάνιση των Metallica και ήδη στην χώρα μας είχαμε οπαδούς μεταλλάδες!!!! 

Βέβαια ο Γιάννης Μαλαθρώνας μου δίνει έντονα την εντύπωση ότι προσπαθεί να γίνει Λέστερ Μπανγκς της Ελλάδος, ισοπεδωτικός σε ότι δε του αρέσει, ή σε ότι δεν άρεσε σε συντάκτες του ξένου τύπου που ξεσήκωνε τις απόψεις τους.  

Και μόνο το γεγονός ότι σχετίζει τους Blue Oyster Cult και τους Status  Quo με την Heavy Metal, αυτό μαρτυράει τις καταβολές του συντάκτη, ο οποίος πιθανότατα να είχε το περιοδικό CREEM σαν ευαγγέλιο και κάποιους συντάκτες του σαν παράδειγμα.  

Όπως θα παρατηρήσατε υπήρχε και μία άλλη ταύτιση που αφορούσε την εντύπωση με το πανκ! 

Το Heavy Metal ήταν θορυβώδες ενώ το πανκ ήταν μεν θορυβώδες αλλά με νόημα, οι ακροατές του Heavy Metal ήταν άξεστοι και κάφροι ανεξαιρέτως, ενώ μπορεί να υπήρχαν και μερικοί κάφροι ακροατές της πάνκ αλλά δεν ήταν όλοι έτσι...  

Το Heavy Metal σαν μουσική είχε να αντιμετωπίσει μια ανεξήγητη εχθρότητα ακόμα και εκείνων που δε το είχαν ακούσει ποτέ, αλλά είχαν άποψη, που όμως δεν αφορούσε την μουσική όσο συμβολισμούς την δυνητική επίδραση που οδηγεί στην βία και την αποξένωση και πολλές άλλες συνδέσεις που θα μπορούσαν να παρασύρουν τους ακροατές του είδους σε αρνητικές επιρροές...  
 
Αυτή η μουσική πέρασε από συμπληγάδες, αφού όπως προκύπτει από το αφιέρωμα, είχε στιγματιστεί πριν καλά - καλά οριστεί ως είδος μουσικής, μόνο ως όνομα, που προυπήρχε και είχαν φροντίσει 2-3 συντάκτες περιοδικών να αναγάγουν την φράση Heavy Metal σε χωματερή συγκροτημάτων που δε τους άρεσαν.  

Σε λίγους κομπλεξικούς συντάκτες στηρίχθηκε η ρετσινιά που ακολουθεί μέχρι σήμερα την μουσική του Heavy Metal. Με το πέρασμα των χρόνων αποκαλύφθηκε ο κομπλεξισμός τους, αλλά και η ακαταλληλότητα τους ως συντάκτες και κριτικοί μουσικής. Σήμερα είναι βέβαιο πόσο έξω έπεσαν και πόσο άστοχοι αποδείχθηκαν, με τους συσχετισμούς συγκροτημάτων και του ύφους της μουσικής που έπαιζαν.  

Σε όλες τις βεβαιωμένες εκδοχές που αφορούν την ονοματοδοσία του Heavy Metal, θεωρώ έγινε σαφές, ότι όσοι χρησιμοποίησαν τον όρο Heavy Metal πριν από την δημιουργία της σκηνής, δεν είχαν στο μυαλό τους ένα είδος μουσικής αλλά έναν απαξιωτικό χαρακτηρισμό για ότι δε τους κάθονταν καλά στο αυτή.  

Η έμπνευση του όρου καταλήγει στον περιοδικό πίνακα των στοιχείων...